Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009

ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΙΑΝΤΙΝΗ

.
Διαβάζω στην ιστοσελίδα http://liantinis.gr που έχει φτιαχτεί για τον Λιαντίνη (και όχι μόνο). Η ιστοσελίδα φιλοδοξεί να αποτελέσει χώρο όπου θα κυκλοφορούν ρεύματα σκέψης σχετικά με όλα εκείνα με τα οποία ασχολήθηκε ο Λιαντίνης

Γράφουν λοιπόν:

Το 2008, είναι η χρονιά που συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον αυτοθέλητο θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη. Για όσους άγγιξε η σκέψη του, τούτη η χρονιά δεν συνιστά μια απλή επέτειο. Είναι η απόδειξη ότι ενώ όλα περνούν από δίπλα μας και χάνονται στο χρόνο, ο λόγος του μεγάλου αυτού Έλληνα στοχαστή αντιστέκεται στη φθορά του.

Ο Λιαντίνης, δέκα χρόνια μετά, είναι ακόμα παρών.
Παρών, σε ένα υπόγειο κοινωνικό ρεύμα που σωπαίνει, αλλά διαμαρτύρεται


Το κείμενο στο site κλείνει ως εξής:

Δέκα χρόνια είναι λίγα μπροστά σε αυτά που θα σφραγίσει ο Λιαντίνης με το έργο του. Είναι νωρίς ακόμα για επετειακές εκδηλώσεις με επίσημο μανδύα. Οι σημερινοί καιροί αλλού κοιτούν.

Εκείνο που θα ήθελε ο Λιαντίνης είναι να βοηθήσει ο καθένας, όσο μπορεί και όπου μπορεί, να φτάσει ο λόγος του. Και αν φτάσει ο λόγος του, θα ‘χει φτάσει ταυτόχρονα η φωνή της Ελλάδας: ο Σολωμός, ο Καβάφης, ο Παπαδιαμάντης, ο Σεφέρης, ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Μυριβήλης και τόσοι άλλοι. Και κοντά με αυτούς, οι παγκόσμιες κορυφές στις τέχνες και τις επιστήμες. Από τον Ηράκλειτο και τον Αριστοτέλη μέχρι το Νίτσε και το Ντοστογιέφσκι.

Αυτός είναι ο Λιαντίνης. Ένας πυρήνας γνώσης και αρετής.

Ας βοηθήσουμε όλοι να εκραγεί.


Υπάρχουν στο site αποσπάσματα από βιβλίο που έγραψε ένας δημοσιογράφος για τον Λιαντίνη, υπάρχει χώρος συζήτησης και -όπως ισχυρίζονται αυτοί που το έφτιαξαν- θα είναι το site μια πηγή πολλών κειμένων, βίντεο και υλικού γενικά γύρω από τον Λιαντίνη και τις θεωρίες με τις οποίες ασχολήθηκε, τον ελληνισμό κλπ.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

.
Μια και έγραψα για τον Λιαντίνη, ας δημοσιεύσω και μερικά πράγματα που γράφονται γι αυτόν στο διαδίκτυο.
Το παρακάτω απόσπασμα το βρήκα στο site http://www.blackstate.gr/Alyta/Liantinis.htm
Λέει το "ρεπορταζ":
.
Πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει την περίεργη και αινιγματική εξαφάνιση του καθηγητή της φιλοσοφικής ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ.
Η επικρατούσα άποψη είναι ότι ο καθηγητής Λιαντινης αυτοκτόνησε θέλοντας με αυτό τον μακάβριο τρόπο να διαμαρτυρηθεί για την κατάντια του Ελληνισμού. “ φεύγω αυτοθέλητα και η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτυρίας για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικες για της νέες γενεές ” ειχε γράψει επί λέξη σε ένα γράμμα που άφησε στην κόρη του Διοτίμα λίγο πριν χαθούν τα ιχνη του.

Όμως κάποιοι πιστεύουν ότι το γράμμα αυτό ήταν παραπλανητικό και υποστηρίζουν ότι ο Λιαντίνης ζει.

Πρόκειται πραγματικά για μια πολλή παράξενη ιστορία που συνεχώς το μυστήριο της βαθαίνει καθώς όλο και πιο νέα στοιχεία έρχονται στο φως της δημοσιότητας περιπλέκοντας περισσότερο την υπόθεση.

Ο καθηγητής και ο μέγας Αλέξανδρος

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Δημήτρης Λιαντίνης γεννήθηκε στην Λακωνία την ίδια ημερομηνία (23 Ιουλίου ) που ειχε γεννηθεί και ο μέγας Αλέξανδρος κάτι που ο καθηγητής τόνιζε συχνά με υπερηφάνεια σε συζητήσεις μεταξύ των αρχαιολατρών φίλων του.

Και αυτό γιατί ο καθηγητής Λιαντίνης ήταν πραγματικά ένας λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και ειχε δημιουργήσει γύρο του ένα κύκλο ατόμων που είχαν κάνει τρόπο ζωής τα αρχαιοελληνικά ιδεώδη. Ήταν μάλιστα και μέλος του σωματίου “Οδύσσεια” που επιδιώκει να καθιερώσει την καύση των νεκρών στην Ελλάδα όπως και στην αρχαιότητα . Πολλοί συνδέουν τον κύκλο των ατόμων γύρω από τον καθηγητή με την μυστική ομάδα ΕΨΙΛΟΝ η οποία βασιζόμενη στις αρχαίες ελληνικές ιδέες και δοξασίες προσπαθεί να επαναφέρει με το τρόπο της τον ελληνισμό στην παλιά του δόξα.

Ακούγονται πάρα πολλά για αυτή την ομάδα και τις δυνατότητες της, το πιο ακραίο από αυτά είναι ότι τα μέλη της γνωρίζουν καλά τα αρχαία ελληνικά μυστήρια και κατέχουν ασύλληπτες επιστημονικές γνώσεις της αρχαιότητας που για τον κοινό άνθρωπο αγγίζουν τα όρια της μεταφυσικής πολλοί ισχυρίζονται ότι ο καθηγητής ήταν μυημένος σε αυτά τα μυστήρια .
Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί η ημερομηνία αλλά και ο τρόπος που επέλεξε να εξαφανιστεί, γιατί η 1η Ιουνίου που ο καθηγητής φρόντισε να σβήσει τα ίχνη του δεν είναι τυχαία ημερομηνία αλλά σύμφωνα με τους αρχαίους μύθους σχετίζετε άμεσα με το θεό Απόλλωνα.
Ήταν λοιπόν μια αινιγματική Δευτέρα του Ιουνίου που ο καθηγητής περίμενε καρτερικά μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος στάθηκε ακριβώς στο σημείο που βρίσκετε ο απλανής αστέρας λαμπαδίας γνωστός και ως Albebaran και έπειτα εξαφανίσθηκε.
Επέλεξε για τον τόπο της εξαφάνισης του τον Ταΰγετο που θεωρείτε από τους αρχαίους έλληνες ότι παίζει το ρόλο του άξονος μεταξύ φυσικού και του μεταφυσικού πεδίου

Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Ο Λαντίνης ήταν πολύ αξιόλογος Έλληνας

.
Ο Λαντίνης έγινε πρωτοσέλιδο πριν μερικά χρόνια όταν ανακοινώθηκε η αναχώρησή του προς άγνωστη καταύθυνση, που όλοι κατάλαβαν πως ήταν και η οριστική του αποχώρηση από τα εγκόσμια.
Το βιβλίο του "Γκέμμα" διάβασα αυτές τις μέρες και με γέμισε ιδέες, συναισθήματα και -κυρίως- γνώση. Κάποια κομμάτια του βιβλίου θα τα γράψω και θα τα σχολιάσω προσεχώς.
Το βιογραφικό τουν σημείωμα όπως τον πήρα από τη ΒΙΚΙΠΕΔΙΑ
.
Το επώνυμο του πατέρα του ήταν Νικολακάκος, το οποίο άλλαξε με δικαστική πράξη το 1979 σε Νικολακάκος - Λιαντίνης, το οποίο προέρχεται από την ιδιαίτερη πατρίδα του, το χωριό Λιαντίνα της Λακωνίας. Στο συγγραφικό του έργο χρησιμοποιούσε ήδη από το 1977 (Για πρώτη φορά στο βιβλίο του "Έξυπνον Ενύπνιον") το όνομα Δημήτριος Λιαντίνης.

Τελείωσε το εξατάξιο γυμνάσιο της Σπάρτης. Το 1966 αποφοίτησε από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, Τμήμα Φιλολογίας. Από το 1968 μέχρι το 1970 υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση στους Μολάους Λακωνίας. Τον Οκτώβριο του 1970 μετέβη στο Μόναχο, όπου παρέμεινε μέχρι το 1972 και σπούδασε τη γερμανική γλώσσα, διδάσκοντας συγχρόνως ως φιλόλογος στο ιδιωτικό ελληνικό σχολείο της Otto Gesellschaft του Μονάχου. Από το 1973 μέχρι το 1975 υπηρέτησε και πάλι στη Μέση Εκπαίδευση στις Θεσπιές Βοιωτίας. Το 1975 διορίστηκε βοηθός στο Εργαστήριο Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1977 έγινε Διδάκτωρ με εισηγητή τον Καθηγητή της Φιλοσοφίας Ευάγγελο Μουτσόπουλο στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με βαθμό «άριστα» και θέμα «Η παρουσία του ελληνικού πνεύματος στις ελεγείες του Duino του Ράινερ Μαρία Ρίλκε».

Υπήρξε από το 1975 μέχρι το 1998 βοηθός, επιμελητής, λέκτορας, επίκουρος καθηγητής και αναπληρωτής καθηγητής της Φιλοσοφίας της Aγωγής και της Διδακτικής των ελληνικών μαθημάτων στον Τομέα Παιδαγωγικής του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1978-79 με εκπαιδευτική άδεια παρακολούθησε στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης φιλοσοφία και συγχρόνως δίδασκε σε εντεταγμένο ελληνικό σχολείο στο Ludwigshafen. Εκτός του Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δίδαξε στο Μαράσλειο Διδασκαλείο στη Μετεκπαίδευση των δασκάλων, στα ΠΕΚ Κηφισιάς, Περιστερίου και Πειραιά και στη Σχολή της Αστυνομίας. Έχει δώσει διαλέξεις στη Ναυτική Σχολή Πολέμου και στη στρατιωτική Σχολή Υγειονομικού.

Παντρεύτηκε το 1973 τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, Καθηγήτρια της Εισαγωγής στη Φιλοσοφία και Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το γάμο τους απέκτησαν μια κόρη, τη Διοτίμα, Καθηγήτρια της Θρησκευτικής Εικονογραφίας και Μουσειοδιδακτικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Την 1η Ιουνίου 1998 ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε αφήνοντας γράμμα προς την κόρη του, στο οποίο δήλωνε πως είχε αποφασίσει «να αφανισθεί αυτοθέλητα», όπως χαρακτηριστικά έγραφε. Η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη, λόγω ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ. Τον Ιούλιο του 2005 ένας συγγενής του οδήγησε την κόρη του Λιαντίνη σε μία σπηλιά του Ταϋγέτου, όπου μέσα κείτονταν ένας νεκρός. Όπως ο ίδιος έγραψε στο τελευταίο γράμμα στην κόρη του, είχε προετοιμάσει αυτή τη στιγμή βήμα-βήμα μια ολόκληρη ζωή. Μετά την ανεύρεση του σκελετού, έγιναν ιατροδικαστικές εξετάσεις που κατέληξαν ότι ο νεκρός ήταν ο Λιαντίνης. Όμως άφησαν αναπάντητο το πώς πέθανε ο νεκρός, δεδομένου ότι δεν ανευρέθη στις τοξικολογικές εξετάσεις κάποια ουσία που να επιφέρει τον θάνατο. Άγνωστη είναι και η ακριβής ημερομηνία του θανάτου. Παρότι στο γράμμα προς την κόρη του εξέφραζε την επιθυμία να αποτεφρωθεί, τελικά ενταφιάστηκε λόγω αντικειμενικής αδυναμίας αποτέφρωσης στις 20 Αυγούστου 2005 στο νεκροταφείο των Κεχρεών.

.
Ένα απόσπασμα από το βιβλίο του ΓΚΕΜΜΑ
.
Μύθοι και απάτες
Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού.....Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…
Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία…
Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λύδια λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων.
- Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο;
Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάλληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου.
Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Πήγα στα εγκαίνια της πλατείας "Κοσκινά" (πρώην "ευφραιμίδη")

.
Πήγα τις προάλλες στα εγκαίνια της πλατείας Κοσκινά. Είναι η πλατεία που τόσο καιρό ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ την ονομάζαμε "πλατεία στο τρίγωνο ευφραιμίδη". Από που κι ως που ένα τέτοιο όνομα!!! Λεγόταν μέχρι πρόσφατα έτσι επειδή για πολύ καιρό το "τρίγωνο" άκρο της πλατείας το λέγαμε "τρίγωνο απέναντι στο φαρμακείο του Ευφραιμίδη" και από εκεί έμεινε το όνομα "τρίγωνο Ευφραιμίδη". Κουφό εντελώς!
Τώρα έχει το όνομα του δημάρχου "θρύλου" για την πόλη και ΔΙΚΑΙΩΣ! Το έργο το οραματίστηκε πρώτος ο Χατζόπουλος που χαρακτήρισε πράσινο την περιοχή, όμως η απόφαση αυτή επιβεβαιώθηκε επί Χρονόπουλου όταν βγήκε και απόφαση για απαλλοτριώσεις (που δεν προχώρησαν). Επί Χρονόπουλου αγοράστηκαν τα πρώτα οικόπεδα, έγιναν και ανταλλαγές για να φύγουν εγκαταστάσεις και γκρεμίστηκαν εγκαταλειμένα οικήματα. Ο χώρος ελευθερώθηκε και εξασφαλίστηκε χρηματοδότηση από το ΥΠΕΧΩΔΕ (με πρωτόκολλο συνεργασίας) για την κατασκευή της πλατείας. Ωστόσο το έργο δεν ξεκίνησε και επί Αραβιάδη δεν προχώρησε. Τώρα με τον Χρυσό μπήκε στο πρόγραμμα και κατασκευάστηκε επί τέλους. Θα μπορούσε να λέγεται και πλατεία Χατζόπουλου, ακόμα και πλατεία Χρονόπουλου. Αν μάλιστα φύγουμε από τον Χρονόπουλο και πάμε στους αποθαμένους, θα μπορούσε να λέγεται και "Τουλουμτζή" μια κι εκεί είχε τα γραφεία του ο Γιάννης από το 1974 ως τον θάνατό του. Πιο καλά θα ήταν να λεγόταν πλατεία "Ηετίων" ή πλατείς "κρεμυδαρούς" ή πλατεία "Προσφύγων". Απρόσωπα, γεωγραφικά,ιστορικά ονόματα, τα μόνα που θα μπορούσαν να κοντράρουν τις φωτογραφίες αγαπημένων δημόσιων προσώπων.
.
Πολύς κόσμος πάντως στα εγκαίνια. Τουλάχιστον 600 άτομα προσήλθαν σε μια γιορτή εγκαινίων που δεν συνηθίζεται, η οποία όμως αποδείχθηκε, έτσι, πολύ πετυχημένη και πολιτικά αποδοτική για τον Δήμαρχο. Ήρθε και ο Μητροπολίτης Πειραιά και μαζί του όλοι οι παπάδες της Δραπετσώνας, οπότε γέμισε ράσο και ψαλμωδία η Πλατεία.
.