Τοξικό το υπέδαφος στα Λιπάσματα; Αν ναι, αλλάζουν όλα!

.
Μια ερώτηση που κατέθεσε ο Θοδωρής Δρίτσας στη Βουλή σχετικά με την τοξικότητα του υπεδάφους των Λιπασμάτων προκαλεί πολλούς συνειρμούς και σκέψεις που δεν θα διστάσω να εκθέσω στην προσωπική μου αυτή σελίδα.
.
Αν αληθεύουν αυτά που λέει και για τα οποία ζητά επί πλέον στοιχεία και απαντήσεις, τότε στα Λιπάσματα δεν μπορεί ουσιαστικά να κτιστεί τίποτα. Για την ακρίβεια, μπορεί να κτιστεί, αλλά θα είναι τόσο ακριβό και επικίνδυνο που καταντά ασύμφορο. Τότε περί τίνος μαλώνουμε τόσο καιρό;
.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, αυτό που θα συμβεί στο προσεχές (άμεσο) μέλλον θα είναι να τεθεί το θέμα του καθαρισμού του εδάφους έντονα από ΟΛΟΥΣ, και από περιβαλλοντικές οργανώσεις και κινήματα αλλά και από θεσμικούς φορείς, δήμο, νομαρχία κλπ. Με αποτέλεσμα να ξαναβρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο μετερίζι,κάτι που συνέβαινε συνεχώς από το 1987 μέχρι το 2007 οπότε με τις φωτιέςεκείνου του καλοκαιριού οι δρόμοι των κινημάτων και των θεσμικών παραγόντων χώρισαν οριστικά. Με την εξέλιξη αυτή, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε και πάλι να έχουμε κοινά αιτήματα κιαι να παλέψουμε γι αυτά.
-ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΣ του ΕΔΑΦΟΥΣ άμεσα και αποτελεσματικά
-ΠΡΑΣΙΝΟ σε ολόκληρο τον χώρο κι ελεύθερες ακτές
-ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ και ΑΝΑΨΥΧΗ για τους κατοίκους

Καταγραφή της Ισορίας της Πόλης μας

.
Ένα από τα πιο ελπιδοφόρα και ευχάριστα νέα που έχω ακούσει για τη Δραπετσώβνα τον τελευταίο καιρό είναι το γεγονός ότι ο Γιώργος Χατζόπουλος ετοιμάζεται να εκδόσει την δική του εκδοχή για την Ιστορία της Δραπετσώνας και για τον Πόντο.
.
Ο Γιώργος Χατζόπουλος έχει συλλέξει απίστευτο υλικό από τον καιρό που ήταν εκδότης μιας τοπικής εφημερίδας της Δραπετσώνας, της πρώτης και τότε μοναδικής τέτοιας προσπάθειας, την "Δραπετσώνα". Έχει επιμεληθεί ενός έργουμ που θε είναι σημείο αναφοράς στα επόμενα χρόνια για όποιον θα θέλει να ασχοληθεί με την πόλη (ή να την πω συνοικία;) αυτή.

Μεγαλώσαμε το σύμπαν, μικρύναμε τον κόσμο

.
Όταν κοιτάς βράδι τον Ουρανό της Αθήνας (σε κάποια ακρογιαλιά της) βλέπεις το Φεγγάρι, βλέπεις και τον Αυγερινό ή την Πούλια και αυτό είναι όλο. Μια υποψία από διάσπαρτα αχνά φωτάκια που δεν μοιάζουν βέβαια με άστρα αλλά κάπως έτσι δείχνουν, επιβεβαιώνει απλά ότι αυτό που ξέρεις από τα βιβλία ότι υπάρχει (ο γαλαξίας, τα άστρα, το σύμπαν...) υπάρχει πραγματικά κι ας μην το βλέπεις εσύ ο κάτοικος της πόλης.
Οι αρχαίοι, και μαζί τους όλοι όσοι δεν γεύτηκαν στην ζωή τους τον ηλεκτρισμό και τα συνακόλουθά του, έβλεπαν πάντα τον ουρανό έναστρο και σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Κι όχι στη χάση και στη φέξη αλλά ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΙ συνεχώς και για όλη τους τη ζωή. Δεν ... έψαχναν τον Ουρανό, τον είχαν πάνω από το κεφάλι τους ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ. Έπρεπε να του κρυφτούν για να μην τον βλέπουν. Τι απλούστερο συνεπώς από το να είναι όλοι τους μαθητευόμενοι αστρονόμοι, αστρολόγοι κλπ. και να έχουν για τον Ουρανό, για τις κινήσεις της σελήνης, για τη κίνηση του Άρη, της Αφροδίτης, του Ήλιου, μια πολύ πιο απτή εικόνα από εκείνη που έχουμε εμείς σήμερα. Οι δικές μας γνώσεις ίσως είναι πιο σωστές βασισμένες στα γιγαντιαία τηλεσκόπια και στο σύνολο της επιστήμης, όμως είναι γνώσεις θεωρητικές, που τις διαβάζουμε, ενώ εκείνων, των προηλεκτρικών ανθρώπων, ήταν γνώσεις εμπειρικές, που τις ζούσαν και τις πίστευαν σαν την καθημερινότητά τους.
Πίστευαν ότι η Γη ήταν βασικά ο κόσμος και όλα τα άλλα γύριζαν γύρω της, ή έστω ότι η Γη γύριζε μαζί με όλα τα άλλα γύρω από τον Ήλιο. Είτε ήταν κέντρο του κόσμου η Γη, είτε ήταν ο Ήλιος, πάντως το Ηλιακό μας σύστημα ήταν ο κόσμος όλος και τα άστρα τρύπες στον Ουρανό. Τότε ο κόσμος ήταν μικρός αλλά άπειρος. Για να πας στον Ήλιο ή το φεγγάρι έπρεπε να είσαι Θεός. Για να πας στο Ναύπλιο ήθελες 2-3 μέρες τουλάχιστον, και για την Περσία ένας μήνας δεν έφτανε ούτε στους αγγελιαφόρους του Μεγάλου Βασιλιά. Σήμερα το ταξίδι ως το Κάιρο είναι λιγότερο από δυο ώρες και στο Ναύπλιο πάει κανείς αυθημερόν εκδρομή. Στην Επίδαυρο πας για μια θεατρική παράσταση όταν κάποτε το ταξίδι στα Μέγαρα ήθελε μια μέρα. Τα νέα από την Αμερική για Ομπάμα και Μακκέην μας φαίνονται δικά μας καθημερινά νέα και από το Πεκίνο βλέπαμε σε ζωντανή σύνδεση τους αγώνες. Αμερική και Πεκίνο ήταν άγνωστα μέρη και η μετάδοση της εικόνας από αυτά τα απίθανα μέρη σε ζωντανή σύνδεση ξεπερνούσε την οποιαδήποτε φαντασία, ήταν σαν να λες σήμερα για διακτινισμούς στον Άλφα Κενταύρου και για ταξίδια έξω από το Σύμπαν.
Ο Κόσμος μεγάλωσε τρομερά στη θεωρία και μίκρυνε φοβερά στην πράξη. Όλοι είναι πια στη γειτονιά μας και δεν υπάρχουν ούτε χώρες των Εσπερίδων, ούτε Λίμνες όπως η Αχερουσία που να βγάζουν σε άλλους κόσμους. Όλα είναι δίπλα μας, κοντινά, προσπελάσιμα, έστω και με τη φαντασία, έστω και με τη βοήθεια των Μέσων. Ξεπερνάμε το Ηλιακό σύστημα με δορυφόρους, διαστημόπλοια κλπ. αλλά δεν βλέπουμε ούτε καν τον Ουρανό το βράδι. Πάμε στο Ναύπλιο, που έλεγα προηγουμένως και ΟΛΑ όσα βλέπουμε κι ακούμε στη διαδρομή είναι ένας αυτοκινητόδρομος και μια χιλιοπαιγμένη κασέτα. Κάποτε ένα ταξίδι μέχρι το Λαύριο θα ήταν ένας κόσμος χρωμάτων, μυρωδιών, ανθρώπων, γεγονότων, ένα βιβλίο ολόκληρο. Σήμερα είναι ένα "τσαφ" από το οποίο δεν μένει τίποτε σαν κατακάθι. Ο κόσμος μεγάλωσε στη θεωρία και μίκρυνε στην πράξη.

Και τώρα.... τι γίνεται τώρα με το θέμα της Ανάπλασης; Μας περιμένουν 10 χρόνια φαγούρας;

Το παρακάτω κείμενο το έγραψα στο Μπλογκ της Ανάπλασης, όμως θέλω να το επαναλάβω εδώ γιατί εκφράζει προσωπικές μου τάσεις (για να μην πω "αγωνίες" που το βρίσκω βαρύγδουπο αλλά πιο αληθινό) και γιατί θέτει ένα ζήτημα που θα με και μας απασχολήσει πολύ στο προσεχές μέλλον. Θέτει το ερώτημα "Και τώρα... τι κάνουμε;"
.
Σε μια από τις τελευταίες συνεδριάσεις της Παμπειραϊκής Επιτροπής (λίγο πριν την "Ημερίδα" του Δήμου), ο Νίκος Μπελαβίλας, αφού ανέλυσε την κατάσταση σε όλο το λεκανοπέδιο και στη Δραπετσώνα ειδικότερα από πολεοδομική άποψη αλλά μαζί και με το πολιτικό σκηνικό που έχει διαμορφωθεί, κατέληξε ότι η πρόταση για Ενιαίο Πάρκο (Μητροπολιτικό) μπορεί και πρέπει να γίνει θέση της Παμπειραϊκής, και ολοκλήρωσε την τοποθέτησή του με μια τελευταία φράση: "Βέβαια αυτό σημαίνει πρακτικά ότι για μια δεκαετία εκεί, απλά, δεν θα γίνει τίποτα"
.
Δέκα χρόνια πέτρινα λοιπόν;.
.
Από μια άποψη ακούγεται καλό. Δεν θα χτίσουν, δεν θα καταστρέψουν, δεν θα δημιουργήσουν τετελεσμένα και, κάποια στιγμή μια νέα γενιά, που ήδη έχει εκδηλωθεί και έχει διάθεση να πάρει την υπόθεση "περιβάλλον" στα χέρια της, θα βρει τρόπο να απαλλοτριώσει ή να αγοράσει τον χώρο και θα φτιάξει Μητροπολιτικό Ενιαίο Πάρκο, ευλογία για ολόκληρο το Λεκανοπέδιο και ιδιαίτερα για τον Πειραιά και τη Δραπετσώνα.
.
Από την άλλη ακούγεται απογοητευτικό. Το θέμα τέθηκε αποφασιστικά από το 1983-84 περίπου, φάνηκε να λύνεται οριστικά το 1992-93, προχώρησε με κλείσιμο των Λιπασμάτων το 1999 και κατάρτιση μια Μελέτης Ανάπλασης το 2005-06 και τώρα θα βαλτώσει για μια δεκαετία; Και τα οφέλη που περιμένει αυτή η πόλη πότε θα φανούν στον ορίζοντα; Ως πότε θα μένει σκουπιδότοπος του λεκανοπεδίου; Γιατί δεν δικαιούται μιας ανάπτυξης που μαζί με το πράσινο θα περιλαμβάνει και δουλειές και θα αναβαθμίζει το αστικό περιβάλλον δίνοντας αξία στην υποβαθμισμένη γη;
.
Δυστυχώς η πρωτοβουλία έχει χαθεί από τις δυνάμεις της πόλης. Δεν είναι πλέον η Δημοτική Αρχή σε θέση να καθορίσει τις εξελίξεις (δεν είναι δυνατόν ούτε τη Μελέτη να εγκρίνει στο Δημοτικό Συμβούλιο) και δεν είναι ούτε και η αντιπολίτευση έτοιμη ή ικανή για το παραμικρό. Μόνο η πλευρά Μπεάζογλου έχει κάτι να πει καθώς είναι πάντα έτοιμη να πρωτοπορήσει σε εποχές που το "όχι" κυριαρχεί και οι θετικές προτάσεις λείπουν απελπιστικά ή έχουν αποδυναμωθεί ουσιαστικά.
.
Ας ελπίσουμε ότι δεν έχουν χαθεί όλα. Δύσκολο να το ελπίζει κανείς μέσα στο πολιτικό τέλμα που διανύουμε αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αυτό είναι το κλίμα. Και πρέπει κανείς να δράσει άμεσα. Έκανα κάποιες προτάσεις, πέταξα κάποιες ιδέες, έχω και κάποια άλλα πράγματα στο νου μου αλλά επιφυλάσομαι προς το παρόν. Κάποια στιγμή θα τα βάλω όλα στο χαρτί και θα φτιάξω μια σχετική διακήρυξη. Για την ώρα ας μείνουμε στα ερωτήματα.

Αεράτα όλα!!!

.
Έχετε πάει στη Σέριφο; Αν όχι, να σας πω εγώ τι θα βρείτε:
ΑΕΡΑ, πολύ Αέρα, δυνατό αέρα και νησιωτική, κυκλαδίτικη γεύση. Ούτε μύκονος, ούτε σαντορίνη, ούτε πάρος ούτε νάξος, τίποτε από όλα αυτά. Ήλιος, θάλασσα (όχι ιδιαίτερα καλή θα έλεγα) και πολύς αέρας!
.
Εγώ είχα πάει στη Σέριφο παλιά (πολύ παλιά, το 1974) και για πολύ λίγο και δεν θυμόμουνα τίποτα σχεδόν πέρα από μια πληθώρα τουριστών, από όλες τις χώρες, όλων των χρωμάτων και όλων των εισοδημάτων, σε ένα νησί καθαρό από τα πάντα, με τα μαγαζάκια στην παραλία, το ελεύθερο κάμπινγκ, τα καφενεδάκια και τη Χώρα να φαντάζει όμορφη από ψηλά, και που δεν την είχα επισκεφτεί γιατί έμεινα λίγο και δεν είχα μεταφορικό μέσο (ούτε που το σκεπτόμουνα δηλαδή).
.
Σήμερα δεν υπάρχει ψυχή από δαύτους. Οι τουρίστες έφυγαν και μάλλον οριστικά. Θες που ο τουρισμός έγινε "ποιοτικός" και δεν χωράει όλο εκείνο το πλήθος που είχα δει ένα ζεστό βράδυ του 1974, θες επειδή δεν υπάρχουν υποδομές της αρεσκείας των τουριστικών πρακτόρων που ορίζουν πλέον τις τουριστικές μετακινήσεις, θες επειδή είναι πανάκριβα και τους έδιωξαν όλους, πάντως τουρίστες γιοκ. Κάτι ελάχιστοι ξέμπαρκοι σαν εμένα μόνο. Οι άλλοι είναι επισκέπτες μόνιμοι, που έγιναν μόνιμοι γιατί ήρθαν πολλές φορές, άλλοι γιατί είναι συγγενείς μονίμων κατοίκων εδώ, άλλοι γιατί έχουν εδώ την παρέα τους και την ησυχία τους, όλοι πάντως μοιάζουν σαν γνωστοί μεταξύ τους. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΟΥΡΙΣΤΕΣ στη Σέριφο, υπάρχουν μόνο ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΕΣ. Και ο Λάκης, και ο Ρώμας και η Παπαδοπούλου και κάποιοι επώνυμοι που υιοθέτησαν το νησί καθώς φαίνεται...
.
Σαν αέρας μου ήρθε και η πληροφορία ότι στο Δημαρχείο συζητάνε το ενδεχόμενο συγχώνευσης του Δήμου με κάποιον από τους γειτονικούς, με Πειραιά η Κερατσίνι και κάποιους άλλους δορυφόρους επίσης (όπως ο Ρέντης, το Πέραμα κλπ.)
Το σκέφτηκα και εκνευρίστηκα. Δεν χρειάζεται νομίζω να πω επιχειρήματα, θα πω ότι είναι ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ότι η Δραπετσώνα πρέπει να παραμείνει ανεξάρτητος δήμος αν θέλει να δει άσπρη μέρα. Μετά σκέφτηκα ότι έτσι θα βάλουν χέρι και στην Ανάπλαση χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Ένα ΦΕΚ κάποια μέρα και άντε να βρεις άκρη να διαμαρτυρηθείς όταν θα είσαι είδος υπό εξάλειψη. Προς στιγμήν κατάφερα να ξεχάσω τους αέρηδες της Σερίφου και παρασύρθηκα από τους τυφώνες που απειλούν τη μικρή Δραπετσώνα. Που ακόμα έχει τα χάλια της αλλά τουλάχιστον έχει ελπίδες. Και πάνε να της τις στερήσουνε κι αυτές.
.
Πάλι αεράτα όμως μου ήρθε και η θετική σκέψη. Ελπίζω να είναι κι αυτό μια "καραμανλική" μεταρρύθμιση, δηλαδή αέρας κοπανιστός. Έτσι τουλάχιστον θα έχουμε καιρό να φτιάξουμε κάτι εκεί κάτω, ένα πάρκο ή μια ήπια ανάπλαση, κάτι που να αξίζει για την επόμενη γενιά. Το μπορούμε και η πόλη το δικαιούται. Αρκετό ιδρώτα έχουν χύσει οι κάτοικοί της και οι πατεράδες και οι παππούδες τους. Καιρός να νιώσουν κι αυτοί ένα αεράκι δροσερό και ανακουφιστικό να τους χαϊδεύει το μάγουλο. Για να γίνει αυτό όμως, χρειάζεται ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ!
.
Αυτά από την αεράτη Σέριφο! Σύντομα στη βάση μας!

Ακόμα και η (Υπερ)νομάρχης κ.Μπέη μιλάει για πράσινο στη Δραπετσώνα

.
Δεν είναι μόνο οι "ακραίοι" του ενιαίου άλσους, δεν είναι ούτε καν μόνο ο "αλλοπαρμένος" νομάρχης Μίχας, δεν είναι μόνο οι "συγχισμένοι" δημοτικοί παράγοντες που αλλάζουν γνώμη, δεν είναι ούτε μόνο τα κόμματα που τοποθετούνται κι αυτά υπέρ του πρασίνου, είναι πλέον και η υπερνομάρχης κ. Μπέη που σε σχετική συνέντευξη συμπεριέλαβε τη Δραπετσώνα στις περιοχές που μπορεί να δημιουργηθεί πράσινο για την πόλη.
Έτσι, βέβαια, γινόμαστε πολλοί, πάρα πολλοί!

Στη Δραπετσώνα -δυστυχώς- επικρατεί μεγάλη αφασία

.
Εδώ και καιρό έχω την αίσθηση ότι η Δραπετσώνα βαλτώνει όλο και πιο πολύ σε μια κατάσταση αφασίας που δεν έχει διέξοδο. Κατά κύριο λόγο δύο είναι τα βασικά και ουσιαστικά προβλήματα:
1.- Η Ανάπλαση πάει πίσω για αρκετά ή πολλά χρόνια εξ αιτίας της διστακτικότητας ή ατολμίας, αλλά κυρίως λόγω της βαθιάς άγνοιας των δεδομένων (ιστορικών και συγκυριακών) εκ μέρους των υπευθύνων.
2.- Η πόλη δεν καλυτερεύει μέρα με τη μέρα αλλά όλο και πιο μεγάλοι όγκοι κτιρίων κτίζονται και όλο και μεγαλύτερη γίνεται η αδιαφορία των πολιτών για τον τόπο τους καθώς δεν υπάρχει κάτι που να τους εμπνέει. Δεν υπάρχει η γενικευμένη λαχτάρα (έστω και με μια δόση μύθου μέσα της) για ένα αύριο που να προβλέπεται καλύτερο και να τους συνεπαίρνει όλους προς την κατεύθυνση της δημιουργίας του.
.
Παράλληλα στον Δήμο το κλίμα δεν είναι και το καλύτερο:
α.- Συζητούνται θέματα μάλλον δυσάρεστα όπως το κλείσιμο των βρεφονηπιακών, οι απολύσεις των ΑΜΕΑ, κλείσιμο επιχειρήσεων κλπ. ενώ
β.- Τα οικονομικά του Δήμου που έμοιαζαν να έχουν μπει σε ένα καλό δρόμο βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε τεντωμένο σκοινί καθώς η απειλή της μη καταβολής των υποχρεώσεων της Εθνικής Τράπεζας (ουσιαστικά πρόκειται για απειλή καθυστέρησης των ανταποδοτικών τελών) ρίχνει τη σκιά της βαριά πάνω στον Δήμο
.
Πλειοψηφία ουσιαστικά δεν υπάρχει καθώς τα 4 μέλη της Διοίκησης (Αργύρης, Νοδαράκης, Καψετάκης, Βίκας), εκ των 13 συνολικά εκλεγμένων μελών της, έχουν αποχωρήσει μετατρέποντας την διοίκηση σε μειοψηφία. Αυτή τη στιγμή η διοίκηση έχει 9 μέλη και η αντιπολίτευση (συνολικά) 13. Απλά η διοίκηση στηρίζεται στην εύνοια 2 εκ των μελών της αντιπολίτευσης (Γιακουμάτου, Μιχαλαργιάς) και έτσι εξασφαλίζει προσωρινά μια ισχνή και καθόλου σταθερή και συμπαγή στήριξη 11 μελών έναντι 10 που βρίσκονται απέναντι.
.
Όμως και Αντιπολίτευση δεν υπάρχει ουσιαστικά, αφού από την πλευρά της ακούγονται μόνο κραυγές πολεμικές (ότι η διοίκηση είναι "φασιστική") και δίνονται μάχες οπισθοφυλακών. Δεν υπάρχει άλλη πρόταση πέρα από το "διώξε αυτούς και βάλε εμένα στη θέση τους" χωρίς να προβάλεται μια άλλη πολιτική.
.
Πολιτικά το τέλμα συνεχίζεται.
*** Το ΠαΣοΚ έχει επίσημα τον Δήμο και ίσως βρίσκεται στην πιο καλή θέση (τοπικά πάντα) από όλους τους άλλους. Όμως η πανελλαδική του απαξίωση κάνει αυτή την προσωρινή τοπική του υπεροχή αμφίβολης διάρκειας και αμφισβητίσιμη.
*** Η Νέα Δημοκρατία έχει εγκλωβιστεί με την παρουσία της Μπαρμπαγιάννη και δεν μπορεί να ελπίζει σε κατάκτηση της δημοτικής εξουσίας,
*** το ΚΚΕ έχει αμφισβητήσει τον Μπεάζογλου και -καθώς δεν θέλει με κανένα τρόπο συνεργασίες- φαίνεται ικανοποιημένο από ένα παραδοσιακό 10-15% που θα το αφήσει με σιγουριά στη γωνία,
*** ο Σύρριζα που έχει πανελληνίως αέρα στα πανιά του δεν θα μπορέσει να κάνει την υπέρβαση χωρίς ευρύτερες συνεργασίες που -κατά πάσα πιθανότητα και λόγω των εσωτερικών προβλημάτων του- θα τοις αποφύγει,
*** οι αντάρτες ΠαΣόΚοι έχουν όλοι τους ψαλλιδισμένες ελπίδες.
.
Ακόμα και το ενδεχόμενο να καταργηθεί ο Δήμος και να απορροφηθεί από κάποιο γειτονικό μεγαλύτερο αυτοδιοικηξτικό μόρφωμα ακούγεται από πολλούς με αδιαφορία ή στωικότητα σαν να "είναι κι αυτό μία κάποια λύση". Βέβαια την κρίσιμη στιγμή (αν υπάρξει) είμαι βέβαιος ότι όλοι θα αγωνιστούν για να μη χάσει η πόλη τον πιο σημαντικό παράγοντα βελτίωσή της, όμως η σημερινή αφασία δείχνει το μέγεθος της απογοήτευσης που κυριαρχεί.
.
Το πολιτικό και κοινωνικό τοπίο στη Δραπετσώνα λοιπόν δεν είναι και το καλύτερο δυνατό. Δεν ξέρω αλλού, ίσως παντού να επικρατεί η ίδια αφασία, όμως έχω την εντύπωση ότι εδώ το βάλτωμα είναι πιο βαθύ και έχει μονιμότερα χαρακτηριστικά. Ας ελπίσουμε πως κάνω λάθος!

Πήγαμε στα Λιπάσματα, είδαμε και τη Θάλασσά μας από κοντά!

.
Η πορεία από Πεζογέφυρα Αγίου Διονυσίου μέχρι τα Λιπάσματα, που την είχαν οργανώσει φορείς της πόλης και η Πρωτοβουλία για Ενιαίο Άλσος διεξήχθη σήμερα το μεσημέρι (από 12 ως 2 το μεσημέρι) με τη γνωστή και συνήθη επιτυχία. Αν και τελείωσε νωρίς, δεν πήγαμε για καφέ (ή ουζάκι) όλοι μαζί, δείγμα ενός κλίματος που ήταν πιο ψυχρό από το κλίμα άλλων παρόμοιων εκδηλώσεων.
Ήταν πάλι γύρω στα 150 άτομα, οι περισσότεροι φυσικά εκτός Δραπετσώνας, που φώναξαν συνθήματα, μοίρασαν προκηρύξεις και διαδήλωσαν στους δρόμους της πόλης μας το αίτημα για Πράσινο στον χώρο της Ανάπλασης.
Να σημειώσουμε πως η προπαγάνδιση της εκδήλωσης πορείας ήταν ελλιπής στη Δραπετσώνα με κάποιες αφίσες μόνο και χωρίς να έχει προηγηθεί μια περιοδεία, να έχει φωνάξει τον κόσμο μια ντουντούκα, να έχει γίνει μια προπαγάνδα σε μαζικούς χώρους, σχολεία κλπ. Είναι δύσκολα όμως όλα αυτά όταν η πορεία γίνεται όχι μόνο ενάντια στους ιδιώτες και στην κυβέρνηση αλλά και ενάντια στον Δήμο Δραπετσώνας. Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αν ο Δήμος ήταν μπροστά και βοηθούσε στην ενίσχυση της μαζικότητας πορείας και στην διάδοσή της.
.
Ο κόσμος που έχει ευαισθητοποιηθεί ανήκει σε όλο το λεκανοπέδιο όπως και η Ανάπλαση ανήκει κι αυτή σε όλο το λεκανοπέδιο, καθώς είναι ζήτημα που ξεπερνά τα όρια του Δήμου μας. Από τη μια ο Δραπετσωνίτης λέει: "ποιοι είναι αυτοί που ήρθαν να διαδηλώσουν για το καλό μας;" και από την άλλη πάλι σκέφτεται "ετυχώς που είναι κι αυτοί να κάνουν ο.τι δεν κάνουμε εμείς"
.
Η βόλτα μέσα στο πρώην εργοστάσιο είναι πάντα μια όμορφη εμπειρία. Αν και έχω πάει μέχρι την ακτή δεκάδες φορές, κάθε φορά είναι και σαν καινούρια εμπειρία. Το μνημείο είναι εκεί και πρέπει επιτέλους κάποιος να φροντίσει γι αυτό. Ελπίζω πως ο Δήμος θα κινηθεί επιτέλους. Τουλάχιστον έτσι μου έδειξε ο Δήμαρχος την τελευταία φορά που μίλησα μαζί του και συζητήσαμε το θέμα της Ανάπλασης και του μνημείου Θεμιστοκλή. Όπως μου είπε, είδε ο ίδιος τον χώρο και έχει την πρόθεση να προχωρήσει το θέμα. Μου ζήτησε πλήρη στοιχεία από ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν (η πρόταση έγινε το 1997 για πρώτη φορά και επανήλθε με άλλη μορφή το 1999) και έχω σκοό να φτιάξω ένα πλήρη φάκελο να του τον΄δώσω για να μπει αυτό το ζήτημα σε ένα δρόμο΄επίλυσης. Είναι πάρα πολύ σημαντικό και για τη δική μας γενιά που μπορεί να δει αξιοποιημένο τον χώρο αλλά και για τις επόμενες που θα τους κληρονομήσουμε ένα χώρο ιστορικό και ένα σημείο αναγνώρισης της πόλης πιο σημαντικό κι από το Καστράκι.
.
Δεν ρίξαμε τοίχους, ούτε συρματοπλέγματα, όμως δεν θα αργήσει η στιγμή και γι αυτό. Ο Δήμος έχει και επιχειρήματα και νομικά στηρίγματα για να το κάνει και ελπίζω πως θα κινηθεί κάποτε ώστε να προλάβει τυχόν ενέργειες αυτοδικίας που συνήθως δεν αποδίδουν όσο οι οργανωμένες και μελετημένες κινήσεις. Είναι φανερό ότι πολλοί αγανακτούν με τη διατήρηση του χώρου σαν περίκλειστου οικοπέδου που το φυλάνε σεκιουριτάδες. Αν ο Δήμος το αντιληφθεί, θα ενεργήσει και με τον τρόπο που συνήθως οι Δήμοι σκέφτονται, δηλαδή ψηφοθηρικά, και τότε το συρματόπλεγμα δεν θα αντέξει για πολύ.
.
Εν αναμονή του επόμενου επεισοδίου....
Η σημερινή μου αναφορά ας θεωρηθεί σαν ρεπορτάζ. Κριτική και γνώμες στο άμεσο
μέλλον.

Στις 11 διαδήλωση για την Ανάπλαση (τέως Βιομηχανικής Ζώνης)

*
Σήμερα στις 11 είναι η διαδήλωση των Φορέων. Η ανακοίνωσή τους ήταν λίγο απότομη αλλά έλεγε αυτά που έπρεπε να πει.
Η Παμπειραϊκή έφτιαξε μια ανακοίνωση που είναι πιο καλή στην ουσία, επεξηγηματική, αναλυτική και επί πλέον τα ρίχνει στη Δημοτική Αρχή γιατί στην δική της επίσημη ανακοίνωση δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη "πράσινο"όύτε και η λέξη "πάρκο".
Οι εντυπώσεις θα καταγραφούν μετά την πορεία

Μια φορά θα ψήφιζα κι εγώ ....

...
Στις εκλογές του 1972 σαμποτάραμε τα σχέδια της χούντας
Το 1975 πήγα φαντάρος και πήρα πτυχίο χωρίς να προλάβω "ελεύθερες φοιτητικές εκλογές"
Θα ψήφιζα για πρώτη μου φορά τώρα, ως μεταπτυχιακός, στα 55 μου, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Από τη μια η απίστευτα μεγάλη δυσκολία για πάρκινγκ κι από την άλλη τα καπνογόνα και οι φασαρίες το μεσημέρι της Τετάρτης, μου στέρησαν και αυτή την ευκαιρία φέτος.
...
Φυσικά, το θέμα δεν είναι αν θα ψήφιζα ή όχι εγώ στην εκλογή των πρυτανικών αρχών, αλλά τα επεισόδια καθεαυτά και οι συνέπειες αυτών των επεισοδίων. Δεν μου αρέσει που η Παιδεία στην Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση όχι ιδιαίτερα καλή, λυπάμαι που το επίπεδο της εκπαίδευσης δεν βελτιώνεται και φοβάμαι πως θα πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια πριν φανεί στον ορίζοντα μια πραγματική βελτίωση στην εκπαίδευση γενικότερα. Νομίζω ότι τα επεισόδια καθόλου δεν βοηθούν σε μια κίνηση προς τα εμπρός. Δεν τα καταδικάζω ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΩΣ γιατόι δήθεν κάθε μορφής βία είναι καταδικαστέα. Αν έβλεπα ότι θα μπορούσαν κάποια σπασμένα κεφάλια να ξεκουνήσουν την κατάσταση και να ξυπνήσουν κάποια αίματα, θα τα υποστήριζα ακόμα και με τον κίνδυνο να τα υποστώ κι εγώ στο πετσί μου. Όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι απλά θα απαξιώσει τα ελληνικά πανεπιστήμια στα μάτια των ξένων και θα απομακρύνει ανθρώπους -σε καθε επίπεδο- που θα μπορούσαν να είναι χρήσιμοι.
...
Διάβασα στο Βήμα την Κυριακή για τη διδασκαλία των μαθηματικών αλλά και για τη διδασκαλία όλων των μαθημάτων γενικώτερα. μαθαίνουμε τους μαθητές να λύνουν ασκήσεις -έλεγε ο συγγραφέας- και τους προπονούμε έτσι για να μπορούν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα. Όμως τους κρατάμε στο επόιπεδο αυθτό χωρίς να προχωράμε στο επόμενο βήμα. Είναι σαν τους ποδοσφαιριστές που τους καίμε στη προθέρμανση χωρίς τελικά να τους ρίξουμε στον αγώνα. Δεν εφαρμόζουν τίποτε από όσα μαθαίνουν στην πραγματική ζωή έτσι ώστε να τους φανούν ελκυστικά. Ένα μαθητής σε μια τηλεόραση έξω από εξεταστικό κέντρο το είπε πολύ καλά. "Μας υποχρεώνουν να διαβάσουμε αντί να μας κάνουν να θέλουμε να διαβάσουμε". Χρειάζεται αλλαγή από το Δημοτικό κυρίως αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες. Και αυτή η αλλαγή όχι μόνο δεν έρχεται, αλλά αντίθετα απομακρύνεται όταν στα Πανεπιστήμια βασιλεύει ο νόμος των γηπέδων.
...
Καλή η αντίθεση στο Νόμο Πλαίσιο αλλά δεν πρόκειται να καταργηθεί με τπν τρόπο αυτό. Αυτό πιστεύω και γι αυτό δεν μου άρεσαν τα επεισόδια.

Φουλ των Εξετάσεων

Εξετάσεις στο Σχολείο
Εξετάσεις Πανελλήνιες
Εξετάσεις στο Λύκειο
Εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο
Εξετάσεις στο Μεταπτυχιακό
Συμμετέχω σε όλα.
Γράφω, διαβάζω...
Ζω σε ένα κλίμα που μου είναι γνωστό
Δεν παραπονιέμαι... περιμένω...

Ο Φίλος μου και Ξάδελφός μου έχει πρόβλημα

.
Ένας φίλος μου και ξάδελφός μου αντιμετωπίζει πρόβλημα.
Ένας άνθρωπος όλο ζωή, δικηγόρος, συγγραφέας βιωματικών ιστορικών βιβλίων, υπερπλήρης και υπερκινητικός, γεμάτος ζωή όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όποιον βρισκόταν σε κοντινή ακτίνα δράσης, με μεγάλη και όμορφη οικογένεια, με διασυνδέσεις παντού και με καλό επίπεδο ζωής, είδε να του έρχονται όλα ανάποδα μέσα σε ένα χρόνο περίπου.

Πρώτα έχασε τη γυναίκα του. Ξαφνικά και χωρίς να το περιμένει κανείς, χωρίς κανείς να το συνειδητοποιήσει ή να μπορεί να το χωνέψει, μια γυναίκα στυλοβάτης του σπιτιού και γλυκιά γυναίκα, μάνα, "μάνα-κουράγιο και μάνα-παναγιά", έσβησε μέσα σε χρόνο μηδέν. Κι επειδή ο φίλος μου και ξάδελφός μου δεν ήταν και πολύ τακτικός με τις υποχρεώσεις του σπιτιού -όλα τα είχε αναλάβει εκείνη- βρέθηκε ξαφνικά να πλέει με μια σανίδα στον ωκεανό. Έφυγαν και τα παιδιά [μεγάλα κι αυτά πια] για διάφορους λόγους το καθένα, ξενοικιάστηκε και το σπίτι που ήταν ένα πανδοχείο-αγκαλιά για τον καθένα που ήθελε ή είχε ανάγκη και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, ξεθεμελιώθηκε μια ολόκληρη ζωή.

Πριν μερικές μέρες ο φίλος μου και ξάδελφος έμαθε ότι έχει πρόβλημα. Του δίνουν ζωή σχεδόν δυο μήνες. Σάπισαν λέει όλα μέσα του. ΤΩΡΑ βέβαια έγινε αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα που να τον ενοχλεί και τίποτα που να τον ανησυχεί όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε καν κάπνιζε. Έπινε που και που αλλά μόνο όταν ήταν καλή η παρέα.

Δεν είμαι γιατρός αλλά έχω κάνει κι εγώ τη δική μου διάγνωση. Τα καρκινικά κύτταρα υπάρχουν σε όλους και όλοι έχουμε ένα βιολογικό σύστημα άμυνας που τα τακτοποιεί και τα εξουδετερώνει. Μόλις μας συμβεί κάτι ξαφνικό που μας τρομάξει πολύ ή μας στεναχωρήσει πολύ και απότομα, το σύστημα αυτό απενεργοποιείται, παύει να κάνει τη δουλειά του και παρουσιάζονται παντού προβλήματα. Το είδαμε στον Χριστόδουλο το έχω δει και σε πολλούς τριγύρω μου. Αυτό νομίζω πως συνέβη και στον εξαίρετο άνθρωπο φίλο και ξάδελφό μου.

Έχω να του συστήσω μαντζούνια. Αγριελιές και τσουκνίδες για να ενισχύσει το αμυντικό του σύστημα. Όχι πως ξέρω πως λειτουργεί αυτό, αλλά το είδαμε να συμβαίνει σε πολλούς που με τη φραπελιά αναστήθηκαν. Ελπίζω να το κάνει και να τον πιάσει και να ζήσει τα άλλα 50-60 χρόνια που τα δικαιούται για να μπορεί να βλέπει τον ήλιο και τα άστρα και το βάθος της καρδιάς των ανθρώπων. Και, παράλληλα, να μπορούμε να τον βλέπουμε κι εμείς, που το θέλουμε γιατί δεν συναντάς έτσι εύκολα ανθρώπους σαν τον φίλο μου και ξάδελφό μου.

Μακεδονία ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα

Η Μακεδονία είναι ένας τόπος πολύ όμορφος κι αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνεις όχι μόνο όταν τον ζεις αυτόν τον τόπο καθημερινά, αλλά ακόμη και όταν τον βλέπεις σαν επισκέπτης ολίγων ημερών.
Βρέθηκα για 8 μέρες στο Νομό Σερρών, στη λίμνη Κερκίνη. Γύρισα τον υγροβιότοπο, πήγα στη πρωτεύουσα [Σέρρες], γύρισα σε πολλά χωριά στα βόρεια του νομού, πήγα ακόμα και στη Δράμα και τη Προσοτσάνη. Καταπράσινα, πανέμορφα μέρη, γεμάτα εκπλήξεις σε κάθε τους γωνιά. Πέρσι είχα πάει ένα 8-μερο στη λίμνη Βεγορίτιδα και σε Βέροια-Έδεσσα-Νάουσα και είχα δει τα ίδια σχεδόν πράγματα. Κάθε μου επίσκεψη στη Βόρεια Ελλάδα [και είναι πολλές αυτές οι επισκέψεις κατά καιρούς] αφήνουν την ίδια σχεδόν όμορφη γεύση.
Μέρη κατοικημένα από πρόσφυγες κυρίως [Πόντιους στη πλειοψηφία αλλά και Μικρασιάτες και Θρακιώτες] αλλά και ντόπιους Μακεδόνες και Βλάχους. Όλοι Έλληνες με φρόνημα υψηλό που το βλέπεις στα λεγόμενά τους αλλά ακόμα και στις εικόνες των χωριών και των δρόμων αφού παντού κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες λες και περιμέναμε από στιγμή σε στιγμή εισβολή.
Στην Αθήνα και στα νησιά και στον Νότο γενικώς δεν έχουμε αυτή την αγωνία των βορείων που νιώθουν πολιορκημένοι, όχι από αόρατους εχθρούς αλλά από συγκεκριμένους αντιπάλους. Βλέπουν τους Βούλγαρους και τους Αλβανούς να μπαίνουν ελεύθερα και να τους παίρνουν το μεροκάματο καθώς δουλεύουν με τα μισά από τον Έλληνα χρήματα, βλέπουν και ακούν τους πρώην Γιουγκοσλάβους να τους κλέβουν το όνομα, βλέπουν την κεντρική Ελλάδα να είναι συντονισμένη σε άλλο μήκος κύματος από το δικό τους, και νιώθουν πως ζουν στο περιθώριο.
Η Ελλάδα είναι χώρα τουριστική, όμως ο τουρισμός είναι για Ρόδο, Μύκονο, Κρήτη, Κέρκυρα κλπ. και όχι γι αυτούς.
Η Ελλάδα είναι χώρα ναυτική, αλλά οι εφοπλιστές και τα καράβια τους είναι για τους Βόρειους Έλληνες μόνο καρντ ποστάλ.
Η Ελλάδα είναι χώρα του πολιτισμού αλλά τα δικά τους τραγούδια και οι δικές τους πολιτιστικές ανησυχίες ακούγονται σαν βλάχικα ή ποντιακά ανέκδοτα για τους νότιους "πολιτισμένους" Έλληνες των Υπουργείων των Θεσμών και των Επιχορηγήσεων.
Η Ελλάδα είναι χώρα της ΕΕ αλλά η Βόρεια Ελλάδα μόλις από το 2007 συνορεύει με την ΕΕ κι αυτό μέσω Βουλγαρίας. Οι δρόμοι προς βορράν είναι πολύ βαλκανικοί ακόμα.
Σύνδεση με νησιά δεν υπάρχει. Ακόμα και με Σαμοθράκη, Θάσο κλπ. που είναι δικά τους Μακεδονίτικα και Θρακιώτικα νησιά, η σύνδεση είναι σπάνια και δύσκολη.
Ο ΠΑΟΚ και ο Άρης βολοδέρνουν 100 χρόνια τώρα στη σκιά των τριών του ΠΟΚ καθώς δεν βρίσκεται ούτε ένας να επενδύσει εκεί παρά τον φανατισμό και την καφρίλα που έχει και στο Βορρά τα δικά της παιδιά.
Η Εγνατία Οδός και οι Αγωγοί είναι καινούρια φρούτα και δεν έχουν περάσει στη ζωή των ντόπιων σαν ανοίγματα προς άλλες πολιτείες.
Μερικές φορές η Βόρεια Ελλάδα αντιμετωπίζεται σαν αποικία της Νότιας και αυτό την κάνει να νιώθει παραμελημένη και πολιορκημένη.
Ας μην παραξενεύονται οι Αθηναίοι που ένας Ψωμιάδης [και που και που κανένας Άνθιμος] κυριαρχεί ιδεολογικά στη Βόρεια Ελλάδα. Καλύπτουν ένα κενό, αφού λείπουν οι άνθρωποι που θα είναι γνήσια λαϊκοί και που θα μπορούν να βγάζουν τον καημό του Βορειοελλαδίτη πιο ατόφια και ζωντανά από τις όποιες περισπούδαστες αναλύσεις. Όχι πως οι αναλύσεις δεν μπορούν να βρουν την αλήθεια -και πολύ καλύτερα μάλιστα- όμως θα τους λείπει η αμεσότητα που έχει ένας λαϊκιστής πολιτικός που μπορεί να γίνει και ήρωας-Ζορρό αν χρειαστεί. Δυστυχώς για όλους μας, η Βόρεια Ελλάδα, η Μακεδονία, έχουν ακόμα σήμερα ανάγκη από ήρωες.

"Νέα Μακεδονία" λοιπόν; Γιατί όχι;

.
Πάνε για να συμφωνήσουν στο "Νέα Μακεδονία" σαν το νέο όνομα των Σκοπιανών Σλαβομακεδόνων. Αφού χάσαμε το "Σλαβομακεδονία" μέσα στον εθνικιστικό πυρετό των αρχών του '90 ψάχνουμε τώρα για μια λύση που να σώνει ό,τι μπορεί να σωθεί.
Το διάστημα 1992-1995 χαθήκαμε ανάμεσα στις συμπληγάδες του Σαμαρόπληκτου εθνικισμού και της Παπανδρεϊκής εκδοχής της εξωτερικής πολιτικής.
Οι εθνικόφρονες από τη μια δεν άφησαν τον Μητσοτάκη να δεχτεί έναν έντιμο [και βολικό] συμβιβασμό [αρχική πρόταση στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πακέτο Πινέϊρο στη συνέχεια] και αυτή ήταν η μία πλευρά των συμπληγάδων. Οι δυσκολίες του Αντρέα Παπανδρέου [δίκες, σκάνδαλα κλπ] που βρήκε ευκαιρία να σκληρύνει στάση για να ξεσκίσει στις επερχόμενες εκλογές, ήταν η άλλη πλευρά. Και τα δυο μαζί έθαψαν την "καλύτερη" και πιο "δίκαιη" λύση-ονομασία στα ερείπια της εθνικής μας τύφλας. Τα πράγματα οδηγήθηκαν στην χειρότερη δυνατή για την Ελλάδα λύση και τώρα υπάρχει μια ευκαιρία να σωθεί εν μέρει η παρτίδα. Κάτι είναι κι αυτό.
Άς τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα:

Α.- Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΤΗΤΑ

... Α1.- Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1992-93

Μετά το 1992-93 και το εμπάργκο που επέβαλε το ΠαΣοΚ η γείτων χώρα φρόντισε να κατοχυρώσει το όνομα διεθνώς. Με την ενδιάμεση συμφωνία που τερμάτισε το εμπάργκο, δεχτήκαμε και επισήμως να τους ονομάζουμε ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Γιατί βέβαια FYROM σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μπορεί να είπαμε ότι είναι προσωρινό όμως είναι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Το "πρώην γιουγκοσλαβική" δεν λέει τίποτα, απλά λέει ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας, δηλαδή η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ήταν παλιά μέρος της Γιουγκοσλαβίας. Χαιρετίσματα. Μακεδονία λοιπόν συμφωνήσαμε να λέγεται ο βόρειος γείτονας μέχρι να βρεθεί κοινά αποδεκτή ονομασία. Όλοι την ονόμαζαν Μακεδονία και έγραφαν το ΦΥΡΟΜ απλά κάνοντας το χατίρι των πεισματάρηδων Ελλήνων που μάχονταν για ένα πουκάμισο αδειανό. Δηλαδή επειδή γράφεις ΗΠΑ αυτό σημαίνει ότι μιλάμε για κάποια άλλη χώρα και όχι για τη γνωστή Αμερική; Το Α στο ΗΠΑ σημαίνει Αμερική και οι κάτοικοί της είναι Αμερικανοί. Με τον ίδιο τρόπο και ΟΛΟΣ ο κόσμος καταλάβαινε ότι το Μ στο ΦΥΡΟΜ σημαίνει Μακεδονία άρα αυτή ήταν η Μακεδονία και ο λαός της ήταν ο Μακεδονικός, ήταν οι Μακεδόνες. Για ΟΛΟ τον κόσμο συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας που δεν τόλμησε ΠΟΤΕ να τους πει Φυρομίτες [θα ήταν και γελοίο εδώ που τα λέμε] και τους έλεγε Σκοπιανούς. Άντε ρε παιδιά να μετονομάσουμε και τους Τούρκους και να τους λέμε Αγκυρανούς και τους Βούλγαρους να του λέμε Σοφιανούς και να πούμε και στον άλλο κόσμο να παίξουμε όλοι αυτό το παιχνίδι της μετονομασίας.
Χάθηκε, λοιπόν, το όνομα εξ αιτίας των ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ. Απαιτώντας να μην υπάρχει το "μακεδονία" στο όνομα ενός λαού που ζει στην Μακεδονία [στη βόρεια] και έχει αίσθηση εθνικής ταυτότητας Μακεδόνα εδώ και 120-140 χρόνια περίπου, κατάφεραν οι εθνικιστές και οι εσωστρεφείς [που έβλεπαν μόνο τις επόμενες εκλογές και τίποτε άλλο] να χαρίσουν στους Σλαβομακεδόνες γείτονες το ΣΚΕΤΟ όνομα της Μακεδονίας. Εκεί που οι ίδιοι έλεγαν ότι είναι λαός σλαβικός και δεν έχουν σχέση με Μέγα Αλέξανδρο και Αριστοτέλη και λοιπά [ΑΦΟΥ και κατά τη γνώμη τους ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΙ] τους δώσαμε το δικαίωμα, ή μάλλον ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΗΣΑΜΕ να αρχίσουν να ψάχνουν το DNA τους μήπως και είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Και άρχισαν εκτός από το όνομα να κλέβουν και το αστέρι της Βεργίνας και να ονειρεύονται περικεφαλαίες του Αλέξανδρου και μακεδονικές φάλαγγες. Αφού ΕΜΕΙΣ με τις ανοησίες μας και τις αποκοτιές μας τους ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΑΜΕ από Σλαβομακεδόνες σε ΣΚΕΤΟΥΣ Μακεδόνες γιατί να μην πάνε και λίγο πιο πέρα μόνοι τους;

..... Α2.- ΣΗΜΕΡΑ

Το "Σλαβομακεδονία", λοιπόν, που θα ήταν και το καλύτερο γιατί προσδιόριζε όχι τόσο την γεωγραφία όσο την εθνότητα σαν μια υπαρκτή σλαβική και όχι ελληνική αλλά πάντως προσδιορισμένη στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας εθνότητα, χάθηκε.
Χάρη στην πρεμούρα των γειτόνων Σλαβομακεδόνων [εν πολλοίς δικαιολογημένη] να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε μια ευκαιρία. Λέω Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι ΝΑΤΟ συνειδητά. Το ΝΑΤΟ μπορεί να αναπληρωθεί και με Αμερικανική ομπρέλα, η ΕΕ με τίποτα. Στην ουσία το βέτο στο ΝΑΤΟ ήταν ένα απλό προεόρτιο του τι θα συμβεί αργότερα όταν χτυπήσουν την πόρτα της Ευρώπης. Οι γείτονες είδαν στο Βουκουρέστι ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να παίξει το χαρτί που της έχει απομείνει και συνεπώς στην ΕΕ που τους νοιάζει πραγματικά θα φάνε πόρτα κανονική. Έτσι έχουμε μια τελευταία ευκαιρία. Το Άνω ή Νέα ή Σκοπιανή Μακεδονία είναι οι εναλλακτικές λύσεις για μας. Από την άλλη πλευρά εκείνοι νοιάζονται κυρίως για την αναγνώριση μιας εθνικής ταυτότητας διαφορετικής από την Βουλγαρική, γι αυτό και επιμένουν τόσο πολύ να έχουν ένα ιστορικό όνομα. Με δεδομένα αυτά που νοιάζουν και τους δυο, το "Νέα Μακεδονία" βολεύει περισσότερο αφού μπορεί να περιέχει και αναγνώριση "νεομακεδονικής" εθνικής ταυτότητας αλλά και προσδιορίζει μια περιοχή και ένα λαό διαφορετικό από τον αρχαίο μακεδονικό ή σκέτο μακεδονικό που είναι ελληνικής "ιδιοκτησίας".

Β.- Η ΙΣΤΟΡΙΑ

[το παρακάτω κείμενο ήταν ένα σχόλιό μου σε άλλο μπλογκ και το δημοσιεύω εδώ σαν μια ενημέρωση για κάποια ιστορικά στοιχεία γύρω από το "Μακεδονικό"]

..... Α.- ΓΕΝΙΚΑ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Λυπάμαι που όλοι οι Έλληνες έχουν γνώμη για το σκοπιανό αλλά δεν έχουν γνώση.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τους από εκεί "μακεδόνες" των Σκοπίων που έχουν κι αυτοί την τύφλα τους ακόμα και για την δική τους ιστορία.
Λυπάμαι που υπάρχει τέτοια άγνοια και που εξ αιτίας αυτής της έλλειψης πληροφόρησης δυο λαοί φτάνουν να βρίζουν ή να περιφρονούν ο ένας τον άλλον παρ' όλο που είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να είναι γείτονες ες αεί.
Δεν κάνω τον έξυπνο, οι πληροφορίες μου για την Ιστορία δεν είναι αποκαλύψεις του στυλ Λιακόπουλου, ούτε ξέρω πράγματα που τα κρύβουν τα επίσημα κράτη, άρα εγώ κατέχω την αλήθεια. Αυτά που ξέρω είναι όσα είναι ΚΟΙΝΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΑ από όλους και από Έλληνες και από Βούλγαρους και από Σκοπιανούς και από ΟΛΟΥΣ. Όλοι ξέρουν την ίδια Ιστορία ακόμα κι αν έχουν ελάχιστες αποχρώσεις οι ερμηνείες αυτών των γεγονότων από ιστορικό σε ιστορικό. Και αν αυτή η ΚΟΙΝΗ γνώση, η καταγεγραμμένη σε όλα τα βιβλία [π.χ. για εμάς στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών υπό την επίβλεψη της Ακαδημίας Αθηνών] γινόταν ΕΠΙΚΑΙΡΗ και ΚΤΗΜΑ όλων των ενδιαφερομένων και από τη μια και από την άλλη πλευρά των συνόρων τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
Πολύ επιγραμματικά καταδεικνύω τη μόνη λύση που θα μπορούσε να υπάρξει και που είναι αυτή που τελικά θα επικρατήσει:

... Β.- ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΝΟΣ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ"

Κατ' αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτοί οι βόρειοι γείτονές μας είναι "Μακεδόνες" όχι βέβαια οι Αρχαίοι, όμως είναι "Μακεδόνες" από τον 19ο αιώνα όταν δημιούργησαν τέτοια συνείδηση και όταν από το 1893 [δεν είναι λάθος, δεν είναι 1983 ούτε 1948, μιλάμε για το 1893 προς το τέλος του 19ου αιώνα] διακήρυξαν την νέα [τότε] εθνική τους ταυτότητα με μια διακήρυξη που είχε την προμετωπίδα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες". Δηλαδή η γιαγιά της γιαγιάς του σημερινού νεαρού σκοπιανού, όταν γεννήθηκε και μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα έμαθε ότι είναι Μακεδόνισσα σε αντίθεση με τους αλλόγλωσσους και αλλόφυλους γείτονές της των διπλανών χωριών ή της διπλανής γειτονιάς που ήταν Έλληνες-Γραικομάνοι ή Βούλγαροι ή Σέρβοι ή Αλβανοί. Η διακήρυξη του 1893 ήταν κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε γύρω στο 1877 με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ουσιαστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν μεσολαβήσει προσπάθεια της Βουλγαρίας να εγκατασταθεί στα εδάφη αυτά [με τη βοήθεια της Ρωσίας και με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου], της Ελλάδας που έκανε πόλεμο στην Τουρκία το 1897 αλλά απέτυχε, και της Σερβίας που είδε ότι χάνει την περιοχή και άρχισε να διεισδύει και εκείνη. Αλβανία δεν υπήρχε αλλά οι Αλβανοί της περιοχής είχαν κι εκείνοι τις βλέψεις τους καθώς ήταν κλεφταρματωλοί ή πασάδες και μπέηδες με την κάλυψη των Οθωμανών.
Ο τρόπος που διάλεξαν οι συγγραφείς της διακήρυξης [που ήταν κατά βάση Βούλγαροι αλλά μετείχαν και ελάχιστοι Έλληνες και Σέρβοι ή και Βλάχοι και Αλβανοί] δημιουργούσε μεν εθνότητα όμως την έβαζε να στέκεται σε ξύλινα πόδια καθώς χρησιμοποιούσε "κλεμμένο" όνομα. Ήταν Σλάβοι που για να ξεχωρίσουν από τους Βούλγαρους θέλησαν να προσδιοριστούν με διαφορετικό όνομα και βρήκαν εύκολο το "Μακεδονία" και "Μακεδόνες" που τους κάλυπτε γεωγραφικά και που μπορούσε να ενοποιήσει και Έλληνες και Βούλγαρους και Σέρβους ακόμα και Αλβανούς έτσι ώστε η περιοχή να αναπτυχθεί εθνικά όχι διαμελιζόμενη στις γύρω κρατικές ή εθνικές οντότητες αλλά σαν ανεξάρτητο νέο κράτος-έθνος. Η διακήρυξη που έλεγε "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" έριχνε την ιδέα ότι αντί να διαμελιστεί η περιοχή καλύτερα θα ήταν να ανεξαρτητοποιηθεί σαν μια ενότητα με το όνομα Μακεδονία και χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Μακεδόνες θα ήταν όλοι οι κάτοικοι είτε ήταν Σλάβοι, είτε Βούλγαροι ή Σέρβοι, είτε Βλάχοι, είτε Έλληνες, είτε Αλβανοί, είτε και Τούρκοι ακόμα. Στόχος ήταν η αυτόνομη παρουσία που είχε ανάγκη και από ένα έθνος να την στηρίζει. Έτσι λοιπόν όποιος προσχωρούσε στην "ΙΔΕΑ" γινόταν Μακεδόνας, ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ.
Να μην φανεί σε κανέναν παράξενο όλο αυτό. Έτσι σχηματίζονταν τα "έθνη" τον 18ο και 19ο αιώνα. Και το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε τον 17ο αιώνα, και το όνομα Ελλάδα ή Γραικία ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα σους ρωμιούς ή ελληνόφωνους διαφωτιστές του τέλους του 18ου αιώνα. Το δικό μας έθνος συγκροτήθηκε στα απελευθερωμένα εδάφη από ρωμιούς και Φαναριώτες και αλβανούς [ή αρβανίτες] και βλάχους και ολίγους σλάβους. Δεν ήταν τα έθνη ζήτημα DNA αλλά πολιτικής απόφασης των λαών που ζητούσαν ελευθερία και δικαιοσύνη. Τα έθνη ήταν ιδέα που άνθισε με την Γαλλική Επανάσταση και μέσα από την ίδέα του έθνους κινήθηκαν οι λαοί για να βρουν ελευθερίες. Αργότερα το "εθνικό" ιδεώδες έγινε απλό εργαλείο στα χέρια των κρατών και το τέλος του 19ου αιώνα αυτός ο εθνικισμός των "Μακεδόνων" γεννήθηκε ακριβώς μέσα στην κατάπτωση του εθνικού ιδεώδους, τότε δηλαδή που αντί για εργαλείο απελευθέρωσης των λαών είχε ήδη μετατραπεί σε εργαλείο κρατικών επεκτάσεων ή ακόμη και γενοκτονιών.
Οι συντάκτες της διακήρυξης έβαλαν μέσα σε αυτήν πολλά ιδανικά, που τα πίστευαν οι άνθρωποι, δεν ήταν πράκτορες ούτε βαλτοί. Υπήρχαν και πράκτορες [της Βουλγαρίας] αλλά αυτοί είδαν ότι οι κινηματίες το πάνε αλλού κι όχι σε ένα προθάλαμο της Βουλγαρικής επέκτασης και έφυγαν φτιάχνοντας άλλη οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Οι δημιουργοί της νέας εθνότητας των Μακεδόνων και κλέφτες ενός ιστορικού δικού μας ονόματος, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους Σλάβους της περιοχής της Μακεδονίας και να επαναστατήσουν το 1903. Η αιματηρή τους επανάσταση καταπνίγηκε από τους Τούρκους με τη βοήθεια ή ανοχή των Ελλήνων των Βουλγάρων και των Σέρβων που ήθελαν τη περιοχή δική τους και όχι ανεξάρτητη. Σαν κράτη είχαν δίκιο. Η ιδέα των "μακεδόνων" ήταν ρομαντική και ανεφάρμοστη την τότε εποχή. Ήθελαν επανάσταση που να την κάνουν μόνοι χωρίς τη βοήθεια ούτε των Μεγάλων Δυνάμεων του κόσμου ούτε των Μικρών Δυνάμεων της βαλκανικής. Από την άλλη η Ελλάδα δικαίως ζητούσε απελευθέρωση της ελληνικής Μακεδονίας [είχε βλέψεις και για την Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή] κι οι Βούλγαροι δικαίως από την πλευρά τους διεκδικούσαν ως εθνικά τους εδάφη μέρη που τα κατοικούσαν Βούλγαροι που μιλούσαν Βουλγαρική γλώσσα [έστω και σαν ιδίωμα] αλλά και οι Σέρβοι, ως κατ' εξοχήν Σλάβοι, ήθελαν τα εδάφη των Σλάβων της Βαλκανικής. Η επανάσταση του Ίλιντεν του 1903 ξύπνησε τους εθνικισμούς των γειτόνων και το διάστημα 1904-1908 διεξήχθη ένας σκληρός αγώνας [κυρίως ανάμεσα σε Έλληνες και Βούλγαρους] μέσα στο Τουρκικό τότε έδαφος της Μακεδονίας, για την πολιτιστική κυριαρχία στον χώρο που θα πρόκρινε και την επερχόμενη πολιτική και εδαφική.
Οι επαναστάτες δημιουργοί της νέας εθνότητας είχαν οράματα σοσιαλιστικά, μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία κλπ. και όλα αυτά τα περιέλουζαν με ένα κλεμμένο όνομα (Μακεδονία) που τους φαινόταν καλό όχημα αλυτρωτισμού [από την Τουρκία αρχικά]. Ήταν όμως καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το όραμά τους δεν ευδοκίμησε, η κατάσταση όμως που δημιούργησαν [η νέα εθνότητα] έμεινε σαν θρύλος, σαν ιστορία, σαν μαρτυρία ότι αυτό το έθνος υπάρχει, έχει τους μάρτυρές του κι έχει και τους αγώνες του. Μπορεί να μην υπάρχει ούτε γραπτή μαρτυρία ούτε καν μια οποιαδήποτε αναφορά σε μακεδονικό έθνος πριν το 1870, όμως από το 1903 και μετά υπάρχουν πλέον φανατισμένοι κάτοικοι της περιοχής που νιώθουν αδικημένοι, απόγονοι ηρώων και δικαίων ανθρώπων και ζουν με το όνειρο μιας μελλοντικής ελευθερίας που τους ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα το 1992 και δεν ξέρουν πως να την χειριστούν.

..... Γ.- Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το πρόβλημα είχε δημιουργηθεί και κάποτε θα το βρίσκαμε μπροστά μας κι εμείς και αυτοί. Αποφεύχθηκε το πρόβλημα το 1912-13 όταν με τους Βαλκανικούς πολέμους η περιοχή μοιράστηκε ανάμεσα σε Έλληνες, Βούλγαρους και Σέρβους. Οι Σέρβοι ονόμασαν την νότια επαρχία τους "Βαρδαρία - Βαρντάρσκα" και όχι βόρεια Μακεδονία και έτσι πρόβλημα δεν υπήρξε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί οι ντόπιοι Σλαβομακεδόνες, που από τους παππούδες τους κι όλας ήξεραν ότι είναι "μακεδόνες" και ότι μιλούν "μακεδονικά" και όχι Βούλγαροι που μιλούν μια βουλγαρική διάλεκτο, βγήκαν στο βουνό σαν παρτιζάνοι, άλλοι στο πλευρό του Τίτο κι άλλοι στις τάξεις του ΕΑΜ και ΚΚΕ. Στόχος τους η ελευθερία αλλά και η εθνική αποκατάσταση. Η ελευθερία διακηρυγμένη, η εθνική αποκατάσταση σαν κρυφός πόθος. Και με την απελευθέρωση, το 1948, ο Τίτο τους αναγνώρισε σαν εθνότητα με το όνομα Μακεδονία. Τότε πλέον βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια και επί 50 περίπου χρόνια η Ελλάδα το αντιμετώπιζε με διαβήματα κλπ. αλλά μη μπορώντας να κάνει τίποτα ουσιαστικό. Το 1992, με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό.
Και οι ταρζανιές των εθνικιστών που επί 15 χρόνια αποκαλούν το κράτος των βορείων γειτόνων "κρατίδιο" [λες κι εμείς δεν είμαστε κρατίδιο για τους Τούρκους κατ' αναλογία] και κρατούν αδιάλλακτη και ανιστόρητη στάση, κατάφεραν να κάνουν όλο τον κόσμο να αποκαλούν τη Σλαβομακεδονία σκέτα Μακεδονία.

..... Δ.- ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ

Μόνη λύση ο συμβιβασμός. Αυτοί είναι Μακεδόνες γιατί έτσι ονομάζονται κι έτσι νιώθουν εδώ και 5-6 γενιές τουλάχιστον, δηλαδή σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όμως είναι και Σλάβοι. Το "Σλαβομακεδονία" που ήταν και το καλύτερο και ακριβέστερο όνομα χάθηκε κάπου στις διαδικασίες και στις ανόητες αντιπαλότητες άσχετων εθνικοφρόνων. Το "Νέα Μακεδονία" ή το "Μακεδονία-Σκόπια" ή "Σκοπιανή Μακεδονία" είναι οι μέσες λύσεις. Και παράλληλα η αναγνώριση από την Ελλάδα της δικής τους νεομακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Γιατί αυτό που τους νοιάζει ιδιαίτερα είναι η εθνική τους ταυτότητα που ακόμα παίζεται και δεν έχει κατοχυρωθεί διεθνώς. Η δική μας αμφισβήτηση δεν είναι μόνο προσβλητική για τα αισθήματά τους αλλά -ακόμα περισσότερο- είναι βαθιά διαλυτική της συγκολλητικής ουσίας που τους συνέχει. Αμφισβητώντας το όνομά τους είναι σαν να λέμε πως δεν υπάρχουν, πως είναι Βούλγαροι ή Σέρβοι γιατί λαός που δεν έχει όνομα δεν είναι λαός. Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε μαζί τους πως θα λέγονται μεν Μακεδόνες με επιθετικό προσδιορισμό που να τους ξεχωρίζει από τους Έλληνες Μακεδόνες, ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα αναγνωρίσουμε την "νεομακεδονική" τους ταυτότητα και τη "Νεομακεδονική" τους γλώσσα σαν εθνική ταυτότητα και γλώσσα διαφορετική από εκείνες των γειτόνων τους [των Βουλγάρων δηλαδή που αυτό τους νοιάζει]. Και η διαμάχη θα λήξει εκεί και θα λήξει εύκολα.
Αρκεί να καταλάβει ο κάθε λαός τι ακριβώς θέλει ο άλλος, κι όχι να τρέφεται με ψέμματα που οδηγούν σε ύβρεις και προσβολές. Δεν είναι γύφτοι, δεν είναι παρακατιανοί. Είναι περήφανοι Σλάβοι που ξεσηκώθηκαν το 1903 κατά των Τούρκων και πρώτοι πρόβαλαν στην Βαλκανική αξίες πανανθρώπινες περί ισότητας και ελευθερίας. Θέλησαν να είναι ανεξάρτητοι από Ελλάδα και Βουλγαρία και Σερβία γιατί δεν ήθελαν να υπαχθούν σε καθεστώτα μοναρχικά, αυταρχικά, άδικα, όπως ήταν τα καθεστώτα των βαλκανικών χωρών τότε. Να τους αναγνωρίσουμε αυτό που τους ανήκει.
Κι εμείς θέλουμε να μην μας τρελάνουν. Ναι μεν χρησιμοποίησαν το "Μακεδονία" σαν όχημα για να ξεχωρίσουν αλλά δεν θα αρχίσουμε τώρα να κάνουμε εξετάσεις DNA για να μάθουμε αν οι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνικό φύλο, αν ο Αριστοτέλης ήταν δάσκαλος ξένων γλωσσών ή φιλόσοφος και αν στην Περσία εκστράτευσαν "οι έλληνες πλην Λακεδαιμονίων" ή όχι. Μα τέλος πάντων ξέρει κανείς ένα λαό που όταν κατακτούσε ξένες χώρες τους μετέδιδε μια ξένη γλώσσα και ένα ξένο πολιτισμό; Ας αφήσουμε τους αρχαίους Μακεδόνες στην ησυχία τους. Εξ άλλου οι Νότιοι Έλληνες έχουν πολλά για να κατηγορήσουν τους ομόφυλούς τους και πολιτικά καθυστερημένους βόρειους έλληνες. Ας μας αφήσουν να κατηγορήσουμε ελεύθερα τον Αλέξανδρο ή τον Φίλιππο όπως ο Δημοσθένης ή ο Φιλώτας ή όπως οι Νότιοι οπαδοί φωνάζουν Βούλγαρους τους Παοκτζήδες. Ακριβώς επειδή τους θεωρούν έλληνες γι αυτό το "βούλγαροι" για τους Παοκτσήδες και το "Τούρκοι" για τους Αεκτσήδες είναι βρισιά.
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο θέμα μας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι οι Μακεδόνες δεν είναι κατασκεύασμα του Τίτο αλλά γέννημα των κατοίκων της γεωγραφικής Μακεδονίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα στοιχεία είναι γνωστά, δεν προέρχονται από αποκαλύψεις είναι γραμμένα γλαφυρά στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Δικαίωμα λοιπόν στο όνομα έχουν. Και δικαίωμα να είναι εθνότητα έχουν επίσης καθώς αυτό το δικαίωμα το απέκτησαν μέσα από την ιστορική τους διαδρομή με αγώνες και θυσίες. Κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας που είναι η ψυχή μας. Ας πάμε λοιπόν σε ένα συμβιβασμό που θα είναι όχι μόνο δίκαιος αλλά επί πλέον και πολύ χρήσιμος και γι αυτούς και για μας.

Αυτά για την ώρα!

Πραγματοποιήθηκε η Πορεία προς τα Λιπάσματα

Η πορεία που είχε οργανώσει η Πρωτοβουλία για Ενιαίο Άλσος πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13-4-08 το μεσημέρι όπως είχε προγραμματιστεί.
Έγραψα αυτό το σχόλιο-ρεπορτάζ γυρνώντας από την Πορεία αλλά ξέχασα να πατήσω το "Δημοσίευση" με αποτέλεσμα να μείνει εκτός του μπλογκ. Το δημοσιεύω έστω και κάπως αργά σήμερα.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν περίπου 200 διαδηλωτές μπροστά στο Δημαρχείο. Οι περισσότεροι ήταν άτομα από όλο το λεκανοπέδιο, ευαισθητοποιημένα σε ανάλογες καταστάσεις, κυρίως από την Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) με ισχυρή εκπροσώπηση και από την πόλη μας, έκαναν μια πορεία στους δρόμους της Δραπετσώνας φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της δημιουργίας ενιαίου πάρκου πρασίνου στον χώρο της πρώην βιομηχανικής ζώνης και κατέληξαν στη παραλία των Λιπασμάτων. Εκεί ήταν από εκδρομικά έως ρομαντικά καθώς ο χώρος είναι φανταστικός και όποιος βρεθεί εκεί αντιλαμβάνεται τη σημασία του και για τη πόλη του Πειραιά [πόσο μάλλον της Δραπετσώνας] αλλά και για όλο το λεκανοπέδιο. Μια στάση έγινε στο ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή όπου έγινε από μέρους μου και μια σχετική ενημέρωση.
Είναι εντελώς ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ το γεγονός ότι παρά το ότι η αναφορά του Διόδωρου του Σικελιώτη δείχνει καθαρά ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο χώωρος του μνημείου, τα Λιπάσπατα κατάφεραν με την πολιτική τους και το χρήμα τους να ενσπείρουν αμφιβολίες και πολύ κόσμος να αναρωτιέται αν το μνημείο είναι εκεί ή αν πρόκειται απλά για Δραπετσωνίτικηυ προπαγάνδα.
Και είναι εντελώς ΑΝΟΗΤΟ που η Δημοτική Αρχή δεν προχωρά την πρόταση που της κατέθεσα από τον Νοέμβριο του 2007 για μελέτη αξιοποίησης του χώρου και για θεμελίωση της άποψης ότι πρόκειται για Αρχαιολογικό Χώρο ώστε να χαρακτηριστεί σαν τέτοιος και επίσημα από το ΚΑΣ [κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο]
Θαύμασαν όλοι το φανταστικό τοπίο αλλά και τον υπέροχο χώρο που μπορεί πραγματικά να μετατραπεί σε πηγή ζωής για τους κατοίκους του ευρύτερου Πειραιά αλλά και ολόκληρης της Πρωτεύουσας και η πορεία έληξε. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα πολύ και για την επόμενη φορά σας το συνιστώ.
Κάποιες ιδέες έπασαν, βρήκανε αυτιά πρόθυμα να ακούσουν και πιθανότατα θα πραγματοποιηθούν. Τα αναφέρουμε:
* Α.- Το επόμενο ραντεβού αυτής της παρέας και όλων όσοι θα προστεθούν ώστε να την μεγαλώσουν, θα είναι μάλλον στις 5 Ιουνίου [μέρα του Περιβάλλοντος] και ίσως τότε πέσει και κάποιο τείχος από αυτά που απέκλεισαν την πόλη μας από την θάλασσά της για έναν ολόκληρο αιώνα.
* Β.- Θα δημιουργηθεί πιθανότατα ένα Συντονιστικό Όργανο [με συμμετοχή της Παμπειραϊκής, της Πρωτοβουλίας, Συλλόγων και Κινήσεων, του ΣΥΝ αλλά και με την παράταξη του ΚΚΕ να συμμετέχει και αυτή κάτω από κάποιο όνομα συλλόγου] που θα φροντίσει να φέρει το θέμα μπροστά στην επικαιρότητα.
* Γ.- Θα υπάρξει ένας συντονισμός με τα ανάλογα κινήματα για ελεύθερους χώρους [Ελληνικό, Γουδή κλπ.] σε ολόκληρη την Αττική

Περί Ανάπλασης

Από το 1991 που τέθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ το θέμα της Ανάπλασης της Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ για τον Δήμο καθορίστηκε στις δύο Πολεοδομικές Αρχές που ήταν: 1) Συντελεστής Δόμησης 0.4 με τις ρυθμίσεις του Νόμου 1337 και 2) Χρήσεις Πολεοδομικού Κέντρου
Για την εποχή τους αυτά ήταν υπέροχα αιτήματα και επαρκή. Μη ξεχνάμε ότι ΤΟΤΕ τα εργοστάσια ανήκαν: Τα Λιπάσματα στους Μποδοσάκηδες [αργότερα, το 1992-93 πέρασαν στην Εθνική λόγω χρεών] και η ΑΓΕΤ στους ΤΣΑΤΣΟΥΣ [κατόπιν πέρασαν στην Καλτσεστρούτζι και μετά στην Λαφάρτζ]. Με τα εργοστάσια να ανήκουν σε ιδιώτες και λειτουργούντα και με την κοινωνία να γνωρίζει τότε μόνο την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη ΜΟΛΥΝΣΗ [φίλτρα κλπ], η Αναπλαστική πρόταση ήταν όχι μόνο προοδευτική και οικονομικά εφικτή αλλά και περιβαλλοντικά σχεδόν "άριστη".
Οι ρυθμίσεις αυτές κατοχυρώθηκαν το 1997 με απόφαση του Οργανισμού της Αθήνας και από τότε συνέβησαν τα εξής:
-Μέχρι το 1999 ο στόχος ήταν το κλείσιμο του εργοστασίου Λιπασμάτων καθώς όσο λειτουργούσε το εργοστάσιο καμιά ανάπλαση δεν ήταν εφικτή
-Το 2000-2001 έγινε μια "επίθεση" από το Υπουργείο Ανάπτυξης και τον Οργανισμό της Αθήνας [με τη Μελέτη τους για το Terra Posidonia] για αλλαγή των συμφωνημένων ρυθμίσεων του 1997 και ο Δήμος και οι φορείς αντέδρασαν υπερασπιζόμενοι τα "κεκτημένα", δηλαδή τις ρυθμίσεις του 1997 [ΣΔ 0.4 και χρήσεις πολεοδομικού κέντρου]
-Το 2003 έγινε μια πιο βάρβαρη επίθεση από την τότε Κυβέρνηση που όπως φαινόταν αποχωρούσε για αλλαγή των συντελεστών δόμησης προς το χειρότερο [γύρω στο 0.7] και οι φορείς αντέδρασαν σέρνοντας και το δημοτικό συμβούλιο σε αυτή την αντίδραση για να διατηρηθούν και πάλι τα κεκτημένα.
-Το 2006 με την ολοκλήρωση σχεδόν της Μελέτης του Δήμου έγινε μια ακόμη προσπάθεια να αυξηθούν οι συντελεστές δόμησης στο 0.72 που ήταν κοντά στο 0.9 που διεκδικούσε η Εθνική Τράπεζα [και το 0.72 και το 0.9 εμφανίζονται σαν ΔΗΘΕΝ 0.4 και 0.6 αντίστοιχα αλλά εκλαμβάνουν ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον χώρο σαν πεδίο εφαρμογής του ΣΔ λαθροχειρώντας με τρόπο που θυμίζει σκέτη απάτη]. Και σε αυτή την προσπάθεια αντέδρασαν οι φορείς και απετράπη η υπόγεια διαδρομή.
Μέχρι εδώ η Κόκκινη Γραμμή Φορέων, Δήμου, Αναπλαστών και Κοινωνίας είναι οι ρυθμίσεις του 1997 που καθορίστηκαν το 1991 σε συνθήκες λειτουργίας των εργοστασίων. Δεν προχωρά κανείς σε βελτίωση αυτών των όρων γιατί αυτό που αντιμετωπίζει είναι μια συνεχιζόμενη επίθεση μεταβολής τους προς το χειρότερο. Μόνιμος στόχος η υπεράσπιση των ρυθμίσεων και όχι η αναθεώρησή τους προς το καλύτερο.
Στο μεταξύ εμφανίζονται φωνές που διεκδικούν αυτό το καλύτερο. Πρώτος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, βουλευτής του ΣΥΝ, βάζει θέμα απαλλοτρίωσης στην Παμπειραϊκή Επιτροπή το 2004. Σύμφωνα με τον Λαφαζάνη οι "ιδιοκτησίες" των εργοστασίων είναι αμφισβητούμενες γιατίμ πήραν αυτούς τους χώρους στις αρχές του 20ου αιώνα κατά παραχώρηση για να λειτουργήσουν εργοστάσια και τώρα δεν έχουν δικαιώματα στην περιοχή αυτή πια.
Ήδη ομάδες νεαρών κυρίως, που δεν έχουν αναμιχτεί με τις παλιότερες "κόκκινες γραμμές" και που βλέπουν τα προβλήματα με καθαρό βλέμμα, θέτουν το θέμα της δημιουργίας Ενιαίου Άλσους μετά από απαλλοτρίωση της γης. Κινήματα που έχουν παρόμοιους στόχους σε όλη την Αττική συντονίζονται και θέτουν σε πρώτη γραμμή την υπόθεση της Δραπετσώνας.
Οι φωτιές του καλοκαιριού του 2007 σε συνδυασμό με την εμφανή πια αλλαγή κλίματος και περιβάλλοντος σε ολόκληρο τον πλανήτη βάζουν τα ερωτήματα για το "που πάμε με αυτή την ανάπλαση" πολύ σκληρότερα και επιτακτικότερα.
Και δεν αλλάζουν μόνο οι συνειδήσεις. Η κυβέρνηση έρχεται να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο διαφανή με την επιμονή της να πολεοδομήσει την περιοχή ανεξέλεγκτα χωρίς να δίνει σημασία ούτε καν στις μετριοπαθείς φωνές που συνεχίζουν να υποστηρίζουν την "κόκκινη γραμμή" του 0.4 στο συντελεστή δόμησης. Ο Δήμος, από συνομιλητής της κυβέρνησης ή των ιδιοκτητών και υπερασπιστής στον διάλογο αυτό του κοινωνικού συμφέροντος, γίνεται παρίας που η γνώμη του χρειάζεται μόνο για να φτιασιδώσει τις ρυθμίσεις που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει. Στην ουσία οι μάσκες πέφτουν, τα κινήματα παίρνουν το πάνω χέρι και επέρχεται ταχύτατα η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος είναι αλλιώτικος και το περιβάλλον πιο σημαντικό από την παραχώρηση κινήτρων στους ιδιοκτήτες ώστε να επενδύσουν πρόθυμα στην περιοχή. Το αίτημα για δημόσιου χαρακτήρα παρέμβαση γίνεται πλέον επίκαιρο.
Το αντιλαμβάνονται αυτό πρώτοι από όλους οι ανεξάρτητοι φορείς των νεανικών και περιβαλλοντικών κινημάτων, το αντιλαμβάνεται κατόπιν το ΚΚΕ που ήδη πριν τις εκλογές του 2006 προβάλει σύνθημα για Απαλλοτρίωση του χώρου και χρήση του για τη νεολαία και τον πολιτισμό, το αντιλαμβάνεται ο Συνασπισμός που παίρνει θέση καθαρά για απαλλοτρίωση και ενιαίο υψηλό πράσινο, το αντιλαμβάνεται ο Νομάρχης Γιάννης Μίχας που τοποθετείται ξεκάθαρα υπέρ του Πράσινου σε ολόκληρη την περιοχή, το αντιλαμβάνεται το επίσημο ΠαΣοΚ [όχι ακόμα το τοπικό], το αντιλαμβάνεται η Παμπειραϊκή Επιτροπή που δεν διστάζει να τοποθετηθεί υπέρ της ανάγκης δημόσιας παρέμβασης για Μητροπολιτικό Πάρκο Υψηλού πρασίνου και Ελεύθερες παραλίες λέγοντας ξεκάθαρα πως άλλαξε θέση και δεν διστάζουν να τοποθετούνται παρόμοια και παράγοντες που ήταν οι βασικοί "αναπλαστές" του 1991 [και του 1982-84 όταν πρωτο-έθεσαν το ζήτημα].
Ο υποφαινόμενος το ένιωσα ισχυρά το καλοκαίρι του 2007 με τις πυκραγιές της Πάρνηθας και τη συμμετοχή μου στις διαδηλώσεις που έγιναν τότε. Έγραψα και μια επιστολή που αρχικά ήταν πολύ σκληρή για μένα και με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσα συγνώμη από τον κόσμο γιατί δεν αντιλήφθηκα την νέα κατάσταση νωρίτερα αλλά το ύφος της επιστολής μαλάκωσε με επέμβαση φίλων μου που μου συνέστησαν ψυχραιμία. Πρόσφατα [πριν μερικές μέρες] παρουσίασα στην Παμπειραϊκή Επιτροπή ένα σχέδιο για Πολεοδόμηση της περιοχής με συγκεκριμένες χρήσεις και συντελεστή 0,1 αντί 0,4 με στόχο να περισώσω ό,τι μπορούσα από την λογική που λέει ότι πολεοδομώντας και ρυμοτομώντας μια περιοχή υποχρεώνεις τους ιδιοκτήτες να προχωρήσουν σε επενδύσεις [όσες τους επιτρέπεις] και έτσι αποφεύγεις την ερήμωση της περιοχής. Δεν έπεισα κανένα πλην ίσως κάποιων ελαχίστων φίλων μου. Αντίθετα πείστηκα ότι η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του τέως βιομηχανικού χώρου είναι σήμερα αναγκαία για να αποτραπούν σχέδια που είναι έτοιμα να τσιμεντοποιήσουν την περιοχή, να εκμηδενίσουν τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου του Πειραιά και είναι επίσης έτοιμα να χρησιμοποιήσουν κάθε "λογική" φωνή για να καλύψουν τις δικές τους προθέσεις που δεν είναι καθόλου αθώες.
Σήμερα, σε μία ώρα περίπου, θα πάω και εγώ στη διαδήλωση-πορεία της Πρωτοβουλίας για το Ενιαίο Άλσος που θα ξεκινήσει από το Δημαρχείο και θα καταλήξει στον χώρο των Λιπασμάτων. Εγώ, ο "επαναστάτης" του 1982-84, ο βασικότερος "αναπλαστής" του 1991-92, ο κυριότερος υπερασπιστής της κόκκινης γραμμής του 0.4 το 2001, 2003 και 2007, σήμερα θα πάω στη διαδήλωση της Πρωτοβουλίας των νέων και εξωκοινοβουλευτικών κατά βάση μη Δραπετσωνιτών υπερασπιστών της δικής μου ελευθερίας να ζω σαν άνθρωπος, με τους οποίους διαφωνώ πολιτικά σε πολλά, ίσως και σε όλα, αλλά που δέχομαι πως αυτή τη στιγμή αποτελούν την κοιμισμένη μου συνείδηση. Θα φτάσουμε στην παραλία, θα δούμε το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή και θα τους προτείνω να γκρεμίσουμε -αν μπορέσουμε- ένα μέρος έστω του τοίχου. Θα τους προτείνω να κάνουμε τώρα, το 2008, αυτό που εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια έχω στο νου μου χωρίς να το καταφέρω.

What is life?

Η ζωή είναι μια σταγόνα στον ωκεανό. Και πολύ λέω!
Βλέποντας προς τον μικρόκοσμο, αποτελούμαστε από μόρια, που αποτελούνται από άτομα, και τα άτομα είναι ένας πολύ μικρός πυρήνας με κάποια ηλεκτρόνια, με μάζα σχεδόν μηδενική σε τεράστια απόσταση από τον πυρήνα που γυρίζουν σα σβούρες. Όλο αυτό το άτομο δεν περιέχει μάζα ούτε στο ένα εκατομμυριοστό του όγκου του. Είναι δηλαδή ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΔΕΙΟ. Κι εκεί που υπάρχει μάζα, σε αυτό το εκατομμυριοστό, στον πυρήνα, η "μάζα" αυτή είναι εν τέλει κάποια κουάρκς, απειροελάχιστα "σωματίδια" που πιο πολύ δεν υπάρχουν παρά έχουν πραγματική υπόσταση, αφού εν τέλει δεν πρόκειται για κάτι με ύλη αλλά η ουσία τους είναι ότι πρόκειται για ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ να κινείται κάτι άϋλο. Όσο πάμε στον μικρόκοσμο δεν βρίσκουμε τίποτα. Αν μπορούσαμε να γίνουμε σημείο και να ταξιδέψουμε μέσα μας, μέσα σε οποιοδήποτε "υλικό" σώμα, δεν θα συναντούσαμε ΤΙΠΟΤΑ απολύτως, μόνο τη πιθανότητα σε κάποια σημεία να κινείται κάτι ανύπαρκτο μεν αλλά κινούμενο. Αυτό είμαστε, το ΤΙΠΟΤΑ. Αν ήθελε κανείς να προσεγγίσει περισσότερο την υφή της υλικής ύπαρξής μας θα έπρεπε να μας φανταστεί σαν τα στοιχεία ενός ονείρου. Το είχα πρωτοδιαβάσει σε κάποιον ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΦΛΩΡΑΚΗ: "Σκεφτείτε έναν αετό. να πετάει στον ουρανό, να ανοίγει τα φτερά του, να κάνει βουτιές στο κενό...." Δεν έχει υλική υπόσταση, αλλά υπάρχει στο μυαλό μας η εικόνα του. Τέτοιες εικόνες είμαστε κι εμείς, όχι μόνο οι άνθρωποι ή το ηλιακό μας σύστημα αλλά το σύμπαν ολόκληρο. Και στο μυαλό ποιανού κυκλοφορούμε; Πες του Θεού να τελειώνουμε.... Για το κάθε είδους άγνωστο έχουμε μια λέξη που ταιριάζει σε όλα: "Θεός!"

Σαν να λέμε δηλαδή, κάποιο ον, άϋλο επίσης όπως εμείς, κάνει μια σκέψη. Αυτή η σκέψη δεν είναι παρά μια αρμαθιά αρχικές συνθήκες. Αυτές τις αρχικές συνθήκες εμείς τις λέμε φυσικούς νόμους, και αυτές καθορίζουν ένα Μπιγκ Μπαγκ στην αρχή του χρόνου, λένε πως η βαρύτητα θα έχει αυτή την σταθερά να κανονίζει την εκάστοτε τιμή της, λένε πως αυτή θα είναι η ταχύτητα του φωτός για να χαρακτηρίζει όλη την κίνηση του σύμπαντος, λένε πως ο χρόνος θα τρέχει προς αυτή την κατεύθυνση, λένε πως η σταθερά του Πλανκ θα είναι εκείνη, η σταθερά του Τάδε θα έχει αυτή την τιμή κλπ. Και αφού το ον που λέγεται "θεός" ονειρευτεί αυτούς τους φυσικούς νόμους και τις αρχικές συνθήκες, αφήνει το σύμπαν να κινηθεί μόνο του για κάποια δισεκατομμύρια χρόνια μέχρι που να διαλυθεί σε μια μεγάλη μαύρη τρύπα με ένα ανάποδο Μπιγκ Μπαγκ ή μέχρι που να διαχυθεί σε μια απέραντη ομοιομορφία μέσα στην οποία δεν θα υπάρχει καμιά αταξία για να ξεχωρίζουμε το ένα γεγονός από το άλλο. Και σε αυτό το τεράστιο όνειρο των άπειρων χρόνων, των άπειρων χώρων και των άπειρων κινήσεων για τις οποίες καταλαβαίνουμε ένα ελάχιστο ελαχιστότατο μόνο λειψό μέρος, μέσα σε αυτό ζούμε την εκατόχρονη ή κατά μέσο όρο ογδοντάχρονη ζωή μας. Ένα ΤΙΠΟΤΑ στην κυριολεξία.

Βέβαια εμείς κρατάμε αρχείο πόσα πρωταθλήματα πήρε η ομάδα μας, ποια ήταν ακριβώς η σημασία της εξέγερσης του όχλου την τάδε χρονική στιγμή της ιστορίας, αν η μασέλα του Κρο Μανιόν ήταν μεγαλύτερη από την μασέλα του Αυστραλανθρώπου, αν αγαπούσες περισσότερο την Αννούλα ή την Φωτούλα και ποια αγάπη είχε διάρκεια ή μεγαλύτερο βάθος, για το αν πρέπει να απαγορευτεί το κάπνισμα στις καφετέριες, για την κλήση του τροχονόμου, τα μαλλιά του, τα μπούτια της, τα μάτια του και τα μάτια της, το επίδομα παιδιού, την τιμή του πετρελαίου μπρεντ, τα πίξελ του κινητού κλπ.
Τι γίνεται τώρα; Αφού είμαστε ένα ΤΙΠΟΤΑ μέσα στο απέραντο σύμπαν και αφού δεν αποτελούμαστε από ΤΙΠΟΤΑ άλλο παρά μόνο από κενό και κάτι που το λέμε κίνηση άϋλων μορφών, μήπως λοιπόν ΤΙΠΟΤΑ δεν έχει την ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ σημασία;

Τι σημασία έχει η ηθική που αναβρύζει από μέσα μας σαν μετασχηματισμός των κανόνων επιβίωσης ή που έρχεται από έξω μας σαν καταστάλαγμα εμπειριών της συλλογικής μας ζωής; Έχουν καμιά σημασία η αγέλη και οι κανόνες της όταν είναι αμφίβολη η ίδια η ύπαρξη και της αγέλης και της ηθικής της; Γιατί να "περνάμε καλά" γιατί να αγαπάμε, γιατί να μας νοιάζει το διαδίκτυο ή ο φίλος μας αφού όλα είναι τόσο μικρά και τόσο ασήμαντα και εν τέλει κάτι ακόμα χειρότερο: ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ;

Από την άλλη πάλι, τι είναι αυτό το μυαλό που συλλαμβάνει το Σύμπαν, την απεραντοσύνη του, την έννοια του άπειρα μικρού και του άπειρα μεγάλου; Ποιος είμαι "εγώ" ή "εσύ" ή "αυτός"; Αν σε κάποιον κόψουμε το χέρι, λέμε "το χέρι του", άρα το χέρι δεν είναι "αυτός". Όμοια το δικό μου χέρι δεν είμαι εγώ, είναι το "χέρι μου". Ποιανού; Ποιος είναι το "εγώ"; Τι πρέπει να αφαιρεθεί για να αφαιρεθώ εγώ από το σώμα μου; Είμαι το μυαλό μου; Είσαι το μυαλό σου; Και ποιο μυαλό ακριβώς; Οι συνάψεις, τα νεύρα, το αίμα που τρέχει, οι ηλεκτρικές εκκενώσεις, τι ακριβώς; Όταν τρώμε το μυαλό ενός αρνιού τρώμε το αρνί ή απλά ένα μέρος του όπως τρώμε το πόδι του ή τον πατσά του; Κι αν το μυαλό δεν είναι ακριβώς η ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ του οργάνου, τότε ποιο είναι το μυαλό και ποιος είναι ο "εγώ" ο "εσύ" κλπ. Ένα επίσης άϋλο όνειρο που επικάθεται πάνω σε αυτό το όργανο που λέμε μυαλό; και ποιο όνειρο, ποιανού;

Το απέραντο σύμπαν των βιβλίων μας και των μικροσκοπίων ή των γιγάντιων τηλεσκοπίων μας είναι άραγε πιο απέραντο από το τεράστιο σύμπαν των μυρμηγκιών; Τεράστιο φυσικά αφού κι αυτά με τον τρόπο τους έχουν συλλάβει το άπειρο που εκτείνεται μακριά από τη φωλιά τους, που προκαλεί ανεξήγητα φαινόμενα και που μοιάζει να μην έχει αρχή ούτε τέλος άσχετα από τις μυρμηγκικές ιδέες περί ενός δημιουργού-θεού που έχει καρφωμένα στο δικό του μυαλό το κάθε ταπεινό μυρμήγκι. Και το ίδιο φαντάζομαι θα συμβαίνει με τα ποντίκια που κι αυτά χρειάζονται τον Θεό τους για να απλοποιήσει την έννοια του άπειρου που κι αυτά με το δικό τους μυαλό συνέλαβαν και έχουν καταγράψει στη δική τους βικιπέδια.

Χτες η γυναίκα του φίλου μου και συναδέλφου μου Βασίλη έπαθε εγκεφαλικό. Δεν είναι ούτε πενήντα και πίστευε ότι θα ήταν πάντα νέα, πάντα υγιής, πάντα δυνατή για να πληρώνει τα δάνεια, να κτίζει εξοχικά, να κουμαντάρει τον φίλο μου και το σπίτι τους. Της εύχομαι περαστικά και μεθαύριο θα δώσω αίμα γιατί το χρειάζεται. Όσο κι αν ξέρω ότι όλα είναι Ανύπαρκτα και πως ό,τι αντιλαμβανόμαστε σαν πρόβλημα ή σαν αρρώστια δεν είναι παρά ένα Όνειρο κάποιου απίθανου όντος χωρίς υλική υπόσταση επίσης, ωστόσο νομίζω πως το πιο σημαντικό νέο τον τελευταίο καιρό ήταν πως η γυναίκα του Βασίλη κινδύνεψε.

BOSTON after

Εντυπωσιακά Πανεπιστήμια, μεταξύ αυτών το HARVARD [μια πολιτεία ολόκληρη], το ΜΙΤ κλπ. Όλα τεράστια σε υλικοτεχνική υποδομή, με campus, κτίρια πάρα πολλά, πολύ μεγάλα και γεμάτα με φοιτητές, καθηγητές και υλικό απίστευτο. Επισκεφτήκαμε το Harvard, το ΜΙΤ, το Northeastern University, το Rodhes Island University [στη γειτονική ομώνυμη Πολιτεία] καθώς και τη Federal (Reserve) Bank.
Η πόλη [αν και θεωρείται η πιο in στην Αμερική] κατώτερη από οποιαδήποτε ανάλογη ευρωπαϊκή. Μεταξύ Ελλάδας [π.χ. Αθήνας, Πειραιά ή Θεσσαλονίκης] και Βοστώνης η σύγκριση μας ευνοεί χωρίς την παραμικρή αμφιβολία (στα δικά μου μάτια φυσικά). Πλην του τομέα "εκπαίδευση" όπου είναι χιλιόμετρα και δεκαετίες μπροστά, στην καθημερινότητα υπερτερούμε σαφώς. Λεπτομέρειες μιαν άλλη φορά. Προς το παρόν, απλά καταθέτω μια προσωπική γνώμη.

Ξέρεις από Boston?

Χάρη στο Μεταπτυχιακό, πάμε για τις πρώτες άλλες Πολιτείες.
Κυριακή 10/3 αναχώρηση για Boston, μετά πέρασμα από New York, κι επιστροφή.
Το πρόγραμμα περιλαμβάνει σεμινάρια στο University of RHODE ISLAND και στο NORTHEASTERN University και επισκέψεις στο MIT και στο HARVARD.
Και μια βόλτα στην Ομογένεια... φυσικά!
Με τιμή δολαρίου 1 ευρώ =1,5 δολάριο μια βόλτα στα μαγαζιά καταντάει υποχρεωτική.
Εντυπώσεις για το ταξίδι μετά την επιστροφή στις 21/3!

Μανώλης

Ο Μανώλης είναι ένας φίλος που έρχεται αραιά και που στη γιάφκα του σχολείου όπου δουλεύω. Σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις είναι 98 ετών [εμείς κόβουμε 20-30 και υπολογίζουμε 68-78] είναι αιώνιος μαθητής [κατά καιρούς γράφεται σε διάφορα σχολεία αλλά υποψιαζόμαστε ότι τελικά μόνο στα Ζαβολάκια τον έχουν δεχτεί] είναι κακός μαθητής καθώς μένει 8 χρόνια στην κάθε τάξη, και είναι τόσο διαθέσιμος να παντρευτεί όποια γυναίκα του γυαλίσει που της κάνει άμεσα και χωρίς χάσιμο χρόνου πρόταση γάμου.
Παιδιά κι εγγόνια έχει αλλά ζει τη δική του ζωή που έχει τη δική της λογική, τα δικά της "γεγονότα" και τον δικό της ρυθμό.
Είναι ο πιο κοσμοπολίτης από όλους μας. Οι ιστορίες του πιάνουν εξ ίσου καλά το Νοβοροσίσκ όσο και τη Μακρόνησο. Μας φέρνει βιβλία, από Αισχύλο μέχρι Φώτη Αγγουλέ και πιστεύει ότι η λαϊκή δημοκρατία (για την οποία παλεύει ακόμα και σήμερα) αν ερχόταν ποτέ θα τον έστελνε από τους πρώτους στην εξορία-φυλακή.
Μια από τις βασικές του ασχολίες είναι να φυτεύει δεντράκια (πότε στη Σαλαμίνα και πότε στη Δραπετσώνα) και όσους έχουν σπίτια τους συμβουλεύει να τα χαρίσουν στον πρώτο γύφτο που θα βρουν μπροστά τους για να απαλλαγούν από το βάρος να κουβαλάνε ένα ολόκληρο σπίτι στη πλάτη τους και να ζουν φυλακισμένοι σε αυτό. Θυμίζει εξ άλλου ότι το πιο δυστυχισμένο ζώο είναι το σαλιγγάρι που κουβαλάει το σπίτι του στη πλάτη του.
Κυκλοφορεί στο Πέραμα και τον βρίσκει κανείς στο γνωστό μεζεδοπωλείο της παραλίας "ο Γλάρος"
Περισσότερα για τον Μανώλη σύντομα.

ΕΛΛΗΝΟ-ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΕ ΛΥΚΕΙΟ ΤΗΣ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ

Σήμερα κι όλας σε Λύκειο της Δραπετσώνας έγινε μια συμπλοκή "Ελλήνων" και "Αλβανών" μαθητών που ξεκίνησε από μια λογομαχία στο κυλικείο για τη σειρά με την οποία θα προσέγγιζαν ένας Έλληνας ή ένας Αλβανός μια τυρόπιτα ή ένα σάντουιτς.
Γενικεύτηκε ο καυγάς και ενεπλάκησαν σε αυτόν περί τα 30-50 παιδιά χωρισμένα κατά εθνικότητα σε δυο αντίπαλες παρατάξεις. Η ελληνοαλβανική σύρραξη κατέληξε με τραυματία (-ες;) στο νοσοκομείο και την Αστυνομία να κάνει την εμφάνισή της για τη διατήρηση της τάξης. Ο φόβος είναι για τη συνέχεια της συμπλοκής εκτός σχολείου πλέον.
Πρόπερσι είχε γίνει κάτι παρόμοιο μεταξύ Ολυμπιακών και Παναθηναϊκών αλλά εκεί το επεισόδιο έληξε γρήγορα καθώς οι Παναθηναϊκοί ήταν απελπιστικά λίγοι και δεν έδωσαν συνέχεια. Τώρα τα πράγματα είναι πιο σοβαρά.
Παρακάτω, σε δημοσίευση της 28/1/08 γράφω ένα κείμενο περί Αλβανών. Νομίζω έγινε σήμερα ακόμα πιο επίκαιρο.

ΙΩΝΙΚΟΝ

του Κωνσταντίνου Π. Καβάφη
(1911)

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο
την ατμοσφαίρα σου περνά σφρίγος απ' την ζωή των·
και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο,
επάνω από τους λόφους σου περνά.

Περί Αλβανών ο λόγος!

--------------------------------------
Δυστυχώς δεν είναι απλός ρατσισμός αυτό που συμβαίνει μεταξύ Ελλήνων και Αλβανών σε ορισμένες περιπτώσεις αλλά καθαρή βλακεία θα έλεγα. Και εξηγούμαι:
Πόσο διαφορετικοί είναι από εμάς τους Έλληνες οι Αλβανοί;
Τι διαφορά υπάρχει στην εμφάνιση, στην ψυχολογία, στην παράδοση, στις συνήθειες, στη συμπεριφορά μεταξύ Αλβανών και Ελλήνων, πέρα από τα επιφανειακά χαρακτηριστικά που προέρχονται από την πολύ πρόσφατη ιστορία των δύο χωρών με την Ελλάδα να μπαίνει γρήγορα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και την Αλβανία να μένει πίσω λόγω ενός πολιτικού συστήματος που ενέτεινε την ήδη προϋπάρχουσα απομόνωσή τους; Πέρα από τον "νεοπλουτισμό" των Ελλήνων απέναντι στην πραγματική "φτώχεια" των γειτόνων μας [που σιγά-σιγά εξαλείφεται κι αυτή] σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει που να μας κάνει διαφορετικούς. Εξ άλλου μέχρι το 1922 το 1/3 των Ελλήνων ήταν Αλβανοί [Αρβανίτες] και σήμερα ακόμα πάνω από το 25% του πληθυσμού των γηγενών είναι αλβανικής καταγωγής.
----------------
Νομίζω πως θα έπρεπε να βλέπαμε λίγο διαφορετικά το θέμα των Αλβανών.
*** Ουσιαστικά πρόκειται για το πλέον συγγενικό φύλο με τους Έλληνες.
*** Κοινός πρόγονος και των δύο εθνών οι Πελασγοί
*** Η γλώσσα τους συγγενεύει με την ελληνική όχι απ' ευθείας αλλά μέσω της Ομηρικής Γλώσσας [της εποχής του Τρωικού Πολέμου]
*** Τα γνωρίσματά τους [ήθη, έθιμα, χαρακτήρες] μοιάζουν πολύ με εκείνα των αρχαίων προγόνων όπως περιγράφονται από τις τραγωδίες, τη μυθολογία κλπ.
*** Στην ουσία οι κατά καιρούς κάθοδοι των Αλβανών [ιδιαίτερα εκείνη του 1300 περίπου] ενδυνάμωσαν το ελληνικό έθνος όπως η κάθοδος των Δωριέων στο Αχαϊκό, Ιωνικό υπόστρωμα.
*** Να μην ξεχνάμε ακόμη ότι το όνομα Γρεκία προέρχεται από την Ήπειρο, δηλαδή από μέρη γειτονικά στην Ιλλυρία -σημερινή Αλβανία-.
*** Η επίσημη ελληνική ιστοριογραφία εξ άλλου [Ιστορία του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών] δέχεται ότι όλες οι ελληνικές φυλές [αχαιοί, αιολείς, δωριείς] σχηματίστηκαν στα βουνά της Πίνδου και εκεί δημιούργησαν τα γλωσσικά τους ιδιώματα προτού επεκταθούν προς Νότο. Όσοι κατέβηκαν από τα βουνά προς Νότο είναι οι κατόπιν ονομασθέντες «έλληνες», όσοι κατέβηκαν τα ίδια βουνά προς Δυσμάς και Βορρά είναι οι κατόπιν ονομασθέντες «ιλλυριοί» ή «αλβανοί»
*** Το αρχαιότερο Ιερό των Ελλήνων ήταν η Δωδώνη. Οι Δελφοί και η Δήλος ήταν μεταγενέστερα ιερά και δείχνουν την πορεία του ελληνισμού από βορειοδυτικά προς Νότο. Εκεί στα βορειοδυτικά, η φυλή που έμεινε και δεν πήρε τον δρόμο της μετανάστευσης [καθόδου] ήταν οι Ιλλυριοί, οι σημερινοί Αλβανοί. Οι πρωταρχικοί συγγενείς των ελλήνων, ο άλλος κλάδος του μεγάλου έθνους των Πελασγών.
-----------------
Αντί να κάνουν οι σημερινοί νεοέλληνες τους σημερινούς Αλβανούς στην άκρη ίσως θα έπρεπε να επεξεργάζονταν κάποιο σχέδιο ενσωμάτωσης και εξελληνισμού τους, όχι μόνο των μεταναστών μα και ολόκληρου του κράτους τους.
*** Οι Αρβανίτες είναι μια περίπτωση αξιοπρόσεκτη καθώς είναι Αλβανοί [που μέχρι πρόσφατα διατηρούσαν και ατόφια τη γλώσσα τους, τα αρβανίτικα] που θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, θεωρούν την φυλή τους σαν ένα κλάδο δηλαδή της ελληνικής φυλής.
*** Επίσης οι Άρμπαροι της Κάτω Ιταλίας ή Μεγάλης Ελλάδας, μιλούν αλβανικά, ονομάζονται αλβανοί αλλά δηλώνουν ότι είναι έλληνες κι αυτοί όπως οι έλληνες της Απουλίας και της Μάγκνα Γκρέτσια.
------------------
Με την επίδειξη νεοπλουτισμού απέναντί τους, [απέναντι στους σημερινούς Αλβανούς εννοώ] οι νεοέλληνες τους έχουν κάνει εχθρούς. Κακώς, νομίζω, πήραμε αυτόν τον λάθος δρόμο.
Θα έπρεπε να ξυπνήσουμε μέσα τους την αρχαία πελασγική τους προέλευση [ιλλυρικός κλάδος συγγενής προς τον ελληνικό δικό μας] και να τους προσεγγίσουμε πολιτιστικά.
Ουσιαστικά πρόκειται για μια κοινή φυλή, την αρχαία Πελασγική, που χωρίστηκε σε αρχαίους Έλληνες και Ιλλυριούς που σήμερα είναι οι νέο-έλληνες και οι Αλβανοί. Ο ένας από τους κλάδους, ο αρχαιοελληνικός, εκπολιτίστηκε γρήγορα και μετέδωσε πολιτισμό στη λεκάνη της Μεσογείου δεχόμενος κατ' ανάγκη και τις αντιδράσεις από Κράτη και Ιδεολογίες που θέλησαν να επιβληθούν κι έπρεπε να τον εξουδετερώσουν. Έτσι συνάντησε την ρωμαϊκή αρχικά, χριστιανική στη συνέχεια και μουσουλμανική κατόπιν κατοχές ενώ ο άλλος κλάδος, ο Αλβανικός, παρέμεινε ορεισίβιος και διατήρησε πιο άγρια αλλά και πιο αυθεντικά τα χαρακτηριστικά της κοινής φυλής. Στον δικό μας, ελληνικό, κλάδο η επίθεση υπήρξε σφοδρή καθώς είχαν να πολεμήσουν έναν ανώτερο πολιτισμό που έπρεπε να "σβήσουν" από τον παγκόσμιο χάρτη ενώ με τους Αλβανούς δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα καθώς τους θεωρούσαν πάντα άγριους και ανάξιους λόγου πλην της στρατιωτικής τους επιδεξιότητας.
----------------------
Στο κάτω-κάτω, από αυτή την πηγή ο ελληνισμός άντλησε δυνάμεις [και φυλετικές και στρατιωτικές] και στην περίοδο του πρώτου ξυπνήματός του [μεταξύ 1204-1461] όπως και στην περίοδο της αναγέννησής του [1770-1830]
*** και στις δυο περιπτώσεις εθνικού ξυπνήματος των Αλβανών, οι ηγέτες τους Σκεντέρμπεης- Γεώργιος Καστριώτης στον μεσαίωνα και Αλή Πασάς στα νεώτερα χρόνια, δήλωναν μεν Αλβανοί, όμως ελληνικά κράτη ήθελαν να συστήσουν
*** Αυτό το επεδίωκαν όχι μόνο γιατί ήταν οι ίδιοι έλληνες ή γιατί είχαν έλληνες στον περίγυρό τους αλλά γιατί πάντα οι Αλβανοί, [ακριβώς όπως και οι Έλληνες των αδούλωτων περιοχών ή όσοι εμπνέονταν από το παρελθόν τους και αναπολούσαν την πραγματική ελευθερία του έθνους] θεωρούσαν τον εαυτό τους έλληνα με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου. Σημασία έδιναν στη φυλή, στα πατρώα έθιμα και στα εντόπια ήθη, έδιναν πίστη και αφοσίωση στις φατρίες και στους οικογενειακούς δεσμούς και όλα αυτά σε αντιδιαστολή με τις μεταφερόμενες δοξασίες υποδούλωσης σε αλλότριους θεούς. Η ουσιαστική θρησκεία των Ελλήνων [των βουνών και των αδούλωτων περιοχών] όπως και των Αλβανών [που αυτοί ήταν όλοι "βουνίσιοι"] ήταν πάντα ένα υποκατάστατο της "πατρώας" θρησκείας.
*** Οι Αλβανοί δέχονταν την ελληνικότητα για λογαριασμό τους αλλά απέρριπταν την έννοια του "ρωμιού" του υπηκόου δηλαδή των Ρωμαίων και των Χριστιανών της Κωνσταντινούπολης. Ο Ομέρ Βρυώνης είχε πάρει το όνομα Όμηρος όπως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος το όνομα Οδυσσέας, προετοιμαζόμενοι όλοι για την ανασύσταση της Ελληνικής Νομαρχίας που πρέσβευαν οι Ρήγας, Ανώνυμος κλπ. και που είχε αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα και όχι στο Βυζάντιο.
*** Οι Αλβανοί δέχτηκαν να γίνουν άλλοι Μουσουλμάνοι, άλλοι Χριστιανοί, άλλοι Καθολικοί, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι ουσιαστικά "άθρησκοι" και μόνο πραγματικό θεό τους έχουν την φατρία τους, την οικογένειά τους, τα έθιμά τους [βεντέτα, τιμή-μπέσα κλπ.]. Όλα τα άλλα είναι γι αυτούς απλά επικαλύμματα για την επιβίωση κάτω από κατακτητές σκληρούς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ίδια «θρησκεία» έχουν και οι ορεισίβιοι και σκληροί «έλληνες» περιοχών όπως η Μάνη, η Κρήτη κλπ. Βεντέτες, τιμή-μπέσα, φαμίλιες κλπ. είναι αυτά στα οποία πιστεύουν, είναι αυτά που θεωρούν ως πραγματικά τους θρησκευτικά προστάγματα.
*** Οι Έλληνες, αντιθέτως, λόγω της θέσης τους στην Ιστορία [γλώσσα, μορφωτικό υπόστρωμα κλπ.] βρέθηκαν πολύ περισσότερο σε θέσεις δύναμης-αδυναμίας.
Δύναμης που τους έδιναν οι θέσεις που καταλάμβαναν στα «αλλότρια» κράτη [Ρωμαίων, Ρωμαιοχριστιανών, Μουσουλμάνων-Οθωμανών] και αδυναμίας να διατηρήσουν τα χαρακτηριστικά της πατρώας φυλής. Χρησιμοποιήθηκαν στον μηχανισμό των Ρωμαίων των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων τόσο πολύ που κατά καιρούς θεώρησαν ότι αυτοί οι μηχανισμοί ήταν τελικά και δικοί τους, ότι δηλαδή "κατέκτησαν" τους κατακτητές τους. Με αυτές τις φαντασιώσεις έφτασαν να νομίζουν ότι η Ρώμη υποκλίθηκε στους Έλληνες, ότι το Ρωμαιοχριστιανικό Βυζαντινό Κράτος ήταν ελληνικό και ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία μπορούσε να μετασχηματιστεί σε ελληνοτουρκικό συνεταιριστικό κράτος.
Με τον τρόπο αυτό, όσοι μεν έμεναν ραγιάδες διατηρούσαν την ελληνικότητά τους, όσοι επίσης έμεναν χριστιανοί, διατηρούσαν την ρωμαϊκότητά τους, οι υπόλοιποι όμως που εξισλαμίζονταν γίνονταν «τούρκοι». Τόσες εκατοντάδες χρόνια κάτω από τους Τούρκους και δεν υπάρχει ούτε ένας έλληνας μουσουλμάνος για δείγμα; [άλλη περίπτωση η Θράκη]. Αυτό συνέβη γιατί οι Έλληνες που άλλαζαν θρήσκευμα άλλαζαν και «εθνικότητα». Ο όρος «Έλληνας» απαγορευμένος από την εποχή του Ιουστινιανού δεν είχε κανένα λαό να καλύψει. Μόνο κάτω από το όνομα του Ρωμαίου [Ρωμιού] μπορούσαν τα άτομα ελληνικής φυλής, γλώσσας και συνείδησης να ξεχωρίζουν από τον Τούρκο κατακτητή.
Οι Αλβανοί, λόγω της υποδεέστερης θέσης τους δεν είχαν τέτοιες αυταπάτες. προσκυνούσαν τον κατακτητή χωρίς να νομίζουν ότι έγιναν ίσοι με αυτόν ή ότι τον κατέκτησαν κι όλας με τις αρετές τους και όποτε βρέθηκαν σε θέση ισχύος [Αλή Πασάς, Μωχάμετ Άλη] έφτιαξαν δικά τους εθνικά κράτη μέσα στο εχθρικό περιβάλλον.
*** Είναι χαρακτηριστικό της "βαρβαρότητας που σώζει" το γεγονός ότι όσοι έλληνες εξισλαμίστηκαν χάθηκαν για το ελληνικό έθνος. Κριτήριο για την ελληνικότητα έγινε η χριστιανικότητα και το έθνος υπέστη έτσι τεράστια αιμορραγία. Όλοι αυτοί οι πανέξυπνοι και ικανότατοι έλληνες, με το αίμα μας να ρέει στις φλέβες τους, τώρα δουλεύουν για το Τουρκικό Κράτος και αυτοαποκαλούνται Τούρκοι ξεχνώντας σιγά-σιγά την πραγματική τους καταγωγή. Θα τους βρεις μπροστά σου αν ταξιδέψεις στη Δυτική Τουρκία κυρίως, όπου τα μογγολικά [τα αυθεντικά τουρκικά δηλαδή] χαρακτηριστικά είναι ανύπαρκτα και η φράση «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» έχει την πιο κυριολεκτική εφαρμογή.
Οι Αλβανοί ήταν τόσο παράταιροι και ασήμαντοι για τους κατακτητές [πλην του στρατιωτικού τομέα όπου διέπρεπαν] που δεν τους επετράπη ούτε καν την φαντασίωση αυτή να έχουν. Κράτησαν λοιπόν την αλβανικότητά τους και ευτυχώς για μας γιατί έτσι δεν χάθηκε η πιο σοβαρή πηγή ανανέωσης του ελληνικού έθνους από ένα συγγενικό φύλλο με κοινή καταγωγή και προέλευση.
-----------------------------------
Όλα αυτά τα γράφω με ένα τρόπο όχι και πολύ συγκροτημένο, γιατί δεν νιώθω να κάνω κάποια πραγματεία ούτε αισθάνομαι σαν να γράφω καμιά διακήρυξη, απλά σαν αφορμή για μια νηφάλια συζήτηση γύρω από ένα θέμα που έχει ταλαιπωρήσει την ελληνική κοινωνία και την έχει γεμίσει με ψέματα και λάθος εκτιμήσεις. Αν δει κανείς στον δρόμο Αλβανό που να έχει κάτσει κάποια χρόνια στην Ελλάδα, η Αλβανάκι δέυτερης γενιάς, γεννημένο εδώ δηλαδή, και τους ξεχωρίσει από τους Έλληνες τότε να δεχτώ ότι όλα όσα λέω είναι ανοησίες. Είμαι καθηγητής σε Λύκειο και διαβεβαιώνω ότι τα Αλβανάκια είναι τόσο ελληνάκια όσο και τα "δικά" μας, δεν διαφέρουν σε τίποτα απολύτως σαν φάτσες, συμπεριφορές, τρόπους, ψυχολογία κλπ. και μόνο σε κάποιες περιπτώσεις ξεχωρίζουν ΘΕΤΙΚΑ καθώς -ευρισκόμενα σε "ξένο" περιβάλλον- προσπαθούν περισσότερο και γι αυτό τον λόγο διακρίνονται περισσότερο. Είναι κρίμα αντί να τους καλλιεργούμε μια αγάπη για τον τόπο αυτό και να τους τον συστήνουμε σαν τόπο δικό μας και δικό τους ταυτόχρονα, να τους φορτίζουμε με επιφυλακτικότητα ή και μίσος ακόμα που ξεσπά όταν η Αλβανία κερδίζει την Ελλάδα στο ποδόσφαιρο ή σε κάποιες άλλες ακραίες περιπτώσεις.
Στο κάτω-κάτω θα πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες την αλήθεια, ότι δηλαδή οι Υδραίοι ή οι Σουλιώτες -και όχι μόνο- που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση και πρόσφεραν τα πλοία τους για την επανάσταση ήταν όλοι Αλβανοί και πως στην Ύδρα ή στο Σούλι [και στη μισή σχεδόν Ελλάδα] δεν μιλούσαν καν ελληνικά όταν ελευθερώθηκε η πατρίδα. Κι ακόμη πρέπει να είναι μέρος της γνωστής ιστορίας μας ότι τα αρματολίκια και η κλεφτουριά ήταν Αρβανίτικη υπόθεση, με όλα τα καλά τους και με όλα τα ελαττώματά τους.
Κι οι Αλβανοί καλό θα ήταν να γνωρίζουν πως μόνο με τους Έλληνες μπορούν να ταιριάξουν απόλυτα και δεν χρειάζεται να τους ζηλεύουν ούτε να τους βλέπουν σαν εχθρούς. Αν εντρυφήσουν στην ιστορία θα δουν πως πάντα μαζί με τους Έλληνες πορεύτηκαν και από την ίδια πλευρά βρέθηκαν πάντα. Μπορεί να έμειναν πίσω από τις εξελίξεις λόγω της παραδοσιακού τους απομονωτισμού κι ακόμη το καθεστώς του Εμβέρ Χότζα μπορεί να τους κράτησε ακόμα πιο πολύ πίσω από τις εξελίξεις με αποτέλεσμα να βρεθούν ξαφνικά μερικές δεκαετίες πίσω, όμως όλα αυτά αλλάζουν σιγά-σιγά και συντομα θα είναι μακρινό παρελθόν. Αυτό που ενώνει τους δυο λαούς έχει πολύ μεγάλο χρονικό βάθος [εκατονταετίες και χιλιετίες] και το κοινό μας μέλλον βρίσκεται ολόκληρο μπροστά μας.
----------------
Αυτά προς το παρόν σαν αφορμή για διάλογο.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ ...... Ανδρέα Κάλβου

ΩΔΑΙ
Η Λύρα
Ωδή τετάρτη (ΙV)
ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ

α'
Ας μή βρέξη ποτέ
τό σύννεφον,
και ο άνεμος σκληρός άς μή σκορπίση
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.
β'
Ας τό δροσίση πάντοτε
μέ τ' αργυρά της δάκρυα,
η ροδόπεπλος κόρη
καί αυτού άς ξεφυτρώνουν
αιώνια τ' άνθη.
γ'
Ώ γνήσια τής Ελλάδος
τέκνα ψυχαί πού επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον.
δ'
Σάς άρπαξεν ή τύχη
τήν νικητήριον δάφνην,
καί από μυρτιάν σάς έπλεξε
καί πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.
ε'
Αλλ' άν τις απεθάνη
διά τήν πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον,
καί καλά τά κλαδία
τής κυπαρίσσου.
ς'
Αφ' ού εις τού πρώτου ανθρώπου
τούς οφθαλμούς, ή πρόνοος
φύσις τόν φόβον έχυσε,
καί τάς χρυσάς ελπίδας,
καί τήν ημέραν
ζ'
Επί τό μέγα πρόσωπον
τής γής πολυβοτάνου,
ευθύς τό ουράνιον βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
μνήματα μύρια.
η'
Πολλά μέν σκοτεινά
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
τό τής αθανασίας
τήν εκλογήν ελεύθερον
δίδει τό θείον.
θ'
Έλληνες, τής πατρίδος
καί τών προγόνων άξιοι
΄Ελληνες σείς, πώς ήθελεν
από σάς προκριθείν
άδοξος τάφος;
ι'
Ο Γέρων φθονερός,
καί τών έργων εχθρός,
καί πάσης μνήμης, έρχεται
περιτρέχει τήν θάλασσαν
καί τήν γήν όλην
ια'
Από τήν στάμναν χύνει
τά ρεύματα τής λήθης,
καί τά πάντα αφανίζει.
Χάνονται ή πόλεις, χάνονται
βασίλεια, κ' έθνη
ιβ'
Αλλ' ότε πλησιάσει
τήν γήν οπού σάς έχει,
θέλει αλλάξειν τόν δρόμον του
ο Χρόνος, τό θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.
ιγ'
Αυτού αφ' ού τήν αρχαίαν
πορφυρίδα, καί σκήπτρον,
δώσωμεν τής Ελλάδος,
θέλει φέρειν τά τέκνα της
πάσα μητέρα.
ιδ'
Καί δακρυχέουσα θέλει
τήν ιεράν φιλήσειν
κόνιν, καί ειπείν: Τόν ένδοξον
λόχον, τέκνα, μιμήσατε,
λόχον Ηρώων.