Ιλλουμινάτι

Είχα μια συζήτηση χτες για τον Ντον Μπράουν και για το κατά πόσο πίστευε αυτά που έγραφε για εκκλησίες, μυστικές διαδρομές κλπ., αν ήταν δηλαδή ένας "εν τέλει πιστός" ή αν "κρατούσε αποστάσεις" από το θέμα του.
Στους "ιλλουμινάτι" βέβαια ο σκηνοθέτης μας δίνει καθαρά τα θρησκευτικά πιστεύω του Λαγκστον- Τομ Χανκς σε μια συζήτηση με τον αρχικαρδινάλιο όπου ο Λάγκστον κρατά αποστάσεις από τη θρησκεία στα επίμονα ερωτήματα που του τίθενται αν πιστεύει στο θεό ή όχι. Στον κώδικα Ντα Βιτσι όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, ούτε στο έργο ούτε στο βιβλίο. Τελικά καταλήξαμε ότι ο Ντον Μπράουν δείχνει να πιστεύει πραγματικά ότι υπάρχει διαδοχή από τη Μαγδαληνή (και συνεπώς από τον Χριστό) σε κάποιον καλά φυλασσόμενο σημερινό φορέα των γονιδίων του και του ΝτιΕνΈϊ του, όμως αυτό δεν σημαίνει αυτόματα ότι αυτή είναι και θεϊκή καταγωγή, άρα παραμένει η υπόθεση στα πλαίσια της γήινης και ανθρώπινης θρησκείας και επομένως δεν μπλέκεται ο Ντον Μπράουν- Λάγκστον- Τομ Χανκς στο παιχνίδι μιας κάποιας πραγματικής "πίστης", άρα κρατάει αποστάσεις!
Βέβαια, όλη η συζήτηση θα μπορούσε να είναι απλά ένας τρόπος για να περάσει ευχάριστα η ώρα μας, όμως αυτό δεν απέκλεισε κάποιες πιο χρήσιμες και απολαυστικές σκέψεις.
Η σκέψη ότι ένας θεός άπειρος, εμπεριέχων το σύμοπαν (ή τα σύμπαντα) και τα εκατομμύρια σμηνών γαλαγιών με τα δισεκατομμύρια ήλιων έψαξε μέσα σε όλα αυτά τα άπειρα και απίστευτα πολλά και μεγάλα για να βρει ανάμεσά τους μια απίστευτα μικρή μικρή σκονίτσα, που είναι η γη, για να αφήσει εκεί πάνω τον γιο του για να σώσει τους ανθρώπους {και όχι τους βράχους, τα φυτά, τα ζώα, τη θάλασσα κλπ.) και μάλιστα άφησε και το γονίδιό του να διασώζεται μέσα από κρύπτες της ιστορίας και της παραϊστορίας, ε, αυτό είναι ένας συλλογισμός άξιος να εκτεθεί και να εκτιμηθεί δεόντως.