ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ ...... Ανδρέα Κάλβου

ΩΔΑΙ
Η Λύρα
Ωδή τετάρτη (ΙV)
ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΛΟΧΟΝ

α'
Ας μή βρέξη ποτέ
τό σύννεφον,
και ο άνεμος σκληρός άς μή σκορπίση
το χώμα το μακάριον
που σας σκεπάζει.
β'
Ας τό δροσίση πάντοτε
μέ τ' αργυρά της δάκρυα,
η ροδόπεπλος κόρη
καί αυτού άς ξεφυτρώνουν
αιώνια τ' άνθη.
γ'
Ώ γνήσια τής Ελλάδος
τέκνα ψυχαί πού επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
καύχημα νέον.
δ'
Σάς άρπαξεν ή τύχη
τήν νικητήριον δάφνην,
καί από μυρτιάν σάς έπλεξε
καί πένθιμον κυπάρισσον
στέφανον άλλον.
ε'
Αλλ' άν τις απεθάνη
διά τήν πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον,
καί καλά τά κλαδία
τής κυπαρίσσου.
ς'
Αφ' ού εις τού πρώτου ανθρώπου
τούς οφθαλμούς, ή πρόνοος
φύσις τόν φόβον έχυσε,
καί τάς χρυσάς ελπίδας,
καί τήν ημέραν
ζ'
Επί τό μέγα πρόσωπον
τής γής πολυβοτάνου,
ευθύς τό ουράνιον βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
μνήματα μύρια.
η'
Πολλά μέν σκοτεινά
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
τό τής αθανασίας
τήν εκλογήν ελεύθερον
δίδει τό θείον.
θ'
Έλληνες, τής πατρίδος
καί τών προγόνων άξιοι
΄Ελληνες σείς, πώς ήθελεν
από σάς προκριθείν
άδοξος τάφος;
ι'
Ο Γέρων φθονερός,
καί τών έργων εχθρός,
καί πάσης μνήμης, έρχεται
περιτρέχει τήν θάλασσαν
καί τήν γήν όλην
ια'
Από τήν στάμναν χύνει
τά ρεύματα τής λήθης,
καί τά πάντα αφανίζει.
Χάνονται ή πόλεις, χάνονται
βασίλεια, κ' έθνη
ιβ'
Αλλ' ότε πλησιάσει
τήν γήν οπού σάς έχει,
θέλει αλλάξειν τόν δρόμον του
ο Χρόνος, τό θαυμάσιον
χώμα σεβάζων.
ιγ'
Αυτού αφ' ού τήν αρχαίαν
πορφυρίδα, καί σκήπτρον,
δώσωμεν τής Ελλάδος,
θέλει φέρειν τά τέκνα της
πάσα μητέρα.
ιδ'
Καί δακρυχέουσα θέλει
τήν ιεράν φιλήσειν
κόνιν, καί ειπείν: Τόν ένδοξον
λόχον, τέκνα, μιμήσατε,
λόχον Ηρώων.