"Νέα Μακεδονία" λοιπόν; Γιατί όχι;

.
Πάνε για να συμφωνήσουν στο "Νέα Μακεδονία" σαν το νέο όνομα των Σκοπιανών Σλαβομακεδόνων. Αφού χάσαμε το "Σλαβομακεδονία" μέσα στον εθνικιστικό πυρετό των αρχών του '90 ψάχνουμε τώρα για μια λύση που να σώνει ό,τι μπορεί να σωθεί.
Το διάστημα 1992-1995 χαθήκαμε ανάμεσα στις συμπληγάδες του Σαμαρόπληκτου εθνικισμού και της Παπανδρεϊκής εκδοχής της εξωτερικής πολιτικής.
Οι εθνικόφρονες από τη μια δεν άφησαν τον Μητσοτάκη να δεχτεί έναν έντιμο [και βολικό] συμβιβασμό [αρχική πρόταση στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, πακέτο Πινέϊρο στη συνέχεια] και αυτή ήταν η μία πλευρά των συμπληγάδων. Οι δυσκολίες του Αντρέα Παπανδρέου [δίκες, σκάνδαλα κλπ] που βρήκε ευκαιρία να σκληρύνει στάση για να ξεσκίσει στις επερχόμενες εκλογές, ήταν η άλλη πλευρά. Και τα δυο μαζί έθαψαν την "καλύτερη" και πιο "δίκαιη" λύση-ονομασία στα ερείπια της εθνικής μας τύφλας. Τα πράγματα οδηγήθηκαν στην χειρότερη δυνατή για την Ελλάδα λύση και τώρα υπάρχει μια ευκαιρία να σωθεί εν μέρει η παρτίδα. Κάτι είναι κι αυτό.
Άς τα πάρουμε με τη σειρά τα πράγματα:

Α.- Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΠΤΗΤΑ

... Α1.- Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1992-93

Μετά το 1992-93 και το εμπάργκο που επέβαλε το ΠαΣοΚ η γείτων χώρα φρόντισε να κατοχυρώσει το όνομα διεθνώς. Με την ενδιάμεση συμφωνία που τερμάτισε το εμπάργκο, δεχτήκαμε και επισήμως να τους ονομάζουμε ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Γιατί βέβαια FYROM σημαίνει Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Μπορεί να είπαμε ότι είναι προσωρινό όμως είναι ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Το "πρώην γιουγκοσλαβική" δεν λέει τίποτα, απλά λέει ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας, δηλαδή η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ήταν παλιά μέρος της Γιουγκοσλαβίας. Χαιρετίσματα. Μακεδονία λοιπόν συμφωνήσαμε να λέγεται ο βόρειος γείτονας μέχρι να βρεθεί κοινά αποδεκτή ονομασία. Όλοι την ονόμαζαν Μακεδονία και έγραφαν το ΦΥΡΟΜ απλά κάνοντας το χατίρι των πεισματάρηδων Ελλήνων που μάχονταν για ένα πουκάμισο αδειανό. Δηλαδή επειδή γράφεις ΗΠΑ αυτό σημαίνει ότι μιλάμε για κάποια άλλη χώρα και όχι για τη γνωστή Αμερική; Το Α στο ΗΠΑ σημαίνει Αμερική και οι κάτοικοί της είναι Αμερικανοί. Με τον ίδιο τρόπο και ΟΛΟΣ ο κόσμος καταλάβαινε ότι το Μ στο ΦΥΡΟΜ σημαίνει Μακεδονία άρα αυτή ήταν η Μακεδονία και ο λαός της ήταν ο Μακεδονικός, ήταν οι Μακεδόνες. Για ΟΛΟ τον κόσμο συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας που δεν τόλμησε ΠΟΤΕ να τους πει Φυρομίτες [θα ήταν και γελοίο εδώ που τα λέμε] και τους έλεγε Σκοπιανούς. Άντε ρε παιδιά να μετονομάσουμε και τους Τούρκους και να τους λέμε Αγκυρανούς και τους Βούλγαρους να του λέμε Σοφιανούς και να πούμε και στον άλλο κόσμο να παίξουμε όλοι αυτό το παιχνίδι της μετονομασίας.
Χάθηκε, λοιπόν, το όνομα εξ αιτίας των ΕΘΝΙΚΙΣΤΩΝ. Απαιτώντας να μην υπάρχει το "μακεδονία" στο όνομα ενός λαού που ζει στην Μακεδονία [στη βόρεια] και έχει αίσθηση εθνικής ταυτότητας Μακεδόνα εδώ και 120-140 χρόνια περίπου, κατάφεραν οι εθνικιστές και οι εσωστρεφείς [που έβλεπαν μόνο τις επόμενες εκλογές και τίποτε άλλο] να χαρίσουν στους Σλαβομακεδόνες γείτονες το ΣΚΕΤΟ όνομα της Μακεδονίας. Εκεί που οι ίδιοι έλεγαν ότι είναι λαός σλαβικός και δεν έχουν σχέση με Μέγα Αλέξανδρο και Αριστοτέλη και λοιπά [ΑΦΟΥ και κατά τη γνώμη τους ΗΤΑΝ ΣΛΑΒΟΙ] τους δώσαμε το δικαίωμα, ή μάλλον ΤΟΥΣ ΟΔΗΓΗΣΑΜΕ να αρχίσουν να ψάχνουν το DNA τους μήπως και είναι απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων. Και άρχισαν εκτός από το όνομα να κλέβουν και το αστέρι της Βεργίνας και να ονειρεύονται περικεφαλαίες του Αλέξανδρου και μακεδονικές φάλαγγες. Αφού ΕΜΕΙΣ με τις ανοησίες μας και τις αποκοτιές μας τους ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΑΜΕ από Σλαβομακεδόνες σε ΣΚΕΤΟΥΣ Μακεδόνες γιατί να μην πάνε και λίγο πιο πέρα μόνοι τους;

..... Α2.- ΣΗΜΕΡΑ

Το "Σλαβομακεδονία", λοιπόν, που θα ήταν και το καλύτερο γιατί προσδιόριζε όχι τόσο την γεωγραφία όσο την εθνότητα σαν μια υπαρκτή σλαβική και όχι ελληνική αλλά πάντως προσδιορισμένη στον γεωγραφικό χώρο της Μακεδονίας εθνότητα, χάθηκε.
Χάρη στην πρεμούρα των γειτόνων Σλαβομακεδόνων [εν πολλοίς δικαιολογημένη] να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχουμε μια ευκαιρία. Λέω Ευρωπαϊκή Ένωση και όχι ΝΑΤΟ συνειδητά. Το ΝΑΤΟ μπορεί να αναπληρωθεί και με Αμερικανική ομπρέλα, η ΕΕ με τίποτα. Στην ουσία το βέτο στο ΝΑΤΟ ήταν ένα απλό προεόρτιο του τι θα συμβεί αργότερα όταν χτυπήσουν την πόρτα της Ευρώπης. Οι γείτονες είδαν στο Βουκουρέστι ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να παίξει το χαρτί που της έχει απομείνει και συνεπώς στην ΕΕ που τους νοιάζει πραγματικά θα φάνε πόρτα κανονική. Έτσι έχουμε μια τελευταία ευκαιρία. Το Άνω ή Νέα ή Σκοπιανή Μακεδονία είναι οι εναλλακτικές λύσεις για μας. Από την άλλη πλευρά εκείνοι νοιάζονται κυρίως για την αναγνώριση μιας εθνικής ταυτότητας διαφορετικής από την Βουλγαρική, γι αυτό και επιμένουν τόσο πολύ να έχουν ένα ιστορικό όνομα. Με δεδομένα αυτά που νοιάζουν και τους δυο, το "Νέα Μακεδονία" βολεύει περισσότερο αφού μπορεί να περιέχει και αναγνώριση "νεομακεδονικής" εθνικής ταυτότητας αλλά και προσδιορίζει μια περιοχή και ένα λαό διαφορετικό από τον αρχαίο μακεδονικό ή σκέτο μακεδονικό που είναι ελληνικής "ιδιοκτησίας".

Β.- Η ΙΣΤΟΡΙΑ

[το παρακάτω κείμενο ήταν ένα σχόλιό μου σε άλλο μπλογκ και το δημοσιεύω εδώ σαν μια ενημέρωση για κάποια ιστορικά στοιχεία γύρω από το "Μακεδονικό"]

..... Α.- ΓΕΝΙΚΑ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Λυπάμαι που όλοι οι Έλληνες έχουν γνώμη για το σκοπιανό αλλά δεν έχουν γνώση.
Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με τους από εκεί "μακεδόνες" των Σκοπίων που έχουν κι αυτοί την τύφλα τους ακόμα και για την δική τους ιστορία.
Λυπάμαι που υπάρχει τέτοια άγνοια και που εξ αιτίας αυτής της έλλειψης πληροφόρησης δυο λαοί φτάνουν να βρίζουν ή να περιφρονούν ο ένας τον άλλον παρ' όλο που είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ να είναι γείτονες ες αεί.
Δεν κάνω τον έξυπνο, οι πληροφορίες μου για την Ιστορία δεν είναι αποκαλύψεις του στυλ Λιακόπουλου, ούτε ξέρω πράγματα που τα κρύβουν τα επίσημα κράτη, άρα εγώ κατέχω την αλήθεια. Αυτά που ξέρω είναι όσα είναι ΚΟΙΝΩΣ ΑΠΟΔΕΚΤΑ από όλους και από Έλληνες και από Βούλγαρους και από Σκοπιανούς και από ΟΛΟΥΣ. Όλοι ξέρουν την ίδια Ιστορία ακόμα κι αν έχουν ελάχιστες αποχρώσεις οι ερμηνείες αυτών των γεγονότων από ιστορικό σε ιστορικό. Και αν αυτή η ΚΟΙΝΗ γνώση, η καταγεγραμμένη σε όλα τα βιβλία [π.χ. για εμάς στην "Ιστορία του Ελληνικού Έθνους" της Εκδοτικής Αθηνών υπό την επίβλεψη της Ακαδημίας Αθηνών] γινόταν ΕΠΙΚΑΙΡΗ και ΚΤΗΜΑ όλων των ενδιαφερομένων και από τη μια και από την άλλη πλευρά των συνόρων τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα.
Πολύ επιγραμματικά καταδεικνύω τη μόνη λύση που θα μπορούσε να υπάρξει και που είναι αυτή που τελικά θα επικρατήσει:

... Β.- ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΕΝΟΣ "ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ"

Κατ' αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Αυτοί οι βόρειοι γείτονές μας είναι "Μακεδόνες" όχι βέβαια οι Αρχαίοι, όμως είναι "Μακεδόνες" από τον 19ο αιώνα όταν δημιούργησαν τέτοια συνείδηση και όταν από το 1893 [δεν είναι λάθος, δεν είναι 1983 ούτε 1948, μιλάμε για το 1893 προς το τέλος του 19ου αιώνα] διακήρυξαν την νέα [τότε] εθνική τους ταυτότητα με μια διακήρυξη που είχε την προμετωπίδα "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες". Δηλαδή η γιαγιά της γιαγιάς του σημερινού νεαρού σκοπιανού, όταν γεννήθηκε και μεγάλωσε στα τέλη του 19ου αιώνα έμαθε ότι είναι Μακεδόνισσα σε αντίθεση με τους αλλόγλωσσους και αλλόφυλους γείτονές της των διπλανών χωριών ή της διπλανής γειτονιάς που ήταν Έλληνες-Γραικομάνοι ή Βούλγαροι ή Σέρβοι ή Αλβανοί. Η διακήρυξη του 1893 ήταν κατάληξη μιας μακράς διαδικασίας που ξεκίνησε γύρω στο 1877 με τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και την ουσιαστική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είχαν μεσολαβήσει προσπάθεια της Βουλγαρίας να εγκατασταθεί στα εδάφη αυτά [με τη βοήθεια της Ρωσίας και με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου], της Ελλάδας που έκανε πόλεμο στην Τουρκία το 1897 αλλά απέτυχε, και της Σερβίας που είδε ότι χάνει την περιοχή και άρχισε να διεισδύει και εκείνη. Αλβανία δεν υπήρχε αλλά οι Αλβανοί της περιοχής είχαν κι εκείνοι τις βλέψεις τους καθώς ήταν κλεφταρματωλοί ή πασάδες και μπέηδες με την κάλυψη των Οθωμανών.
Ο τρόπος που διάλεξαν οι συγγραφείς της διακήρυξης [που ήταν κατά βάση Βούλγαροι αλλά μετείχαν και ελάχιστοι Έλληνες και Σέρβοι ή και Βλάχοι και Αλβανοί] δημιουργούσε μεν εθνότητα όμως την έβαζε να στέκεται σε ξύλινα πόδια καθώς χρησιμοποιούσε "κλεμμένο" όνομα. Ήταν Σλάβοι που για να ξεχωρίσουν από τους Βούλγαρους θέλησαν να προσδιοριστούν με διαφορετικό όνομα και βρήκαν εύκολο το "Μακεδονία" και "Μακεδόνες" που τους κάλυπτε γεωγραφικά και που μπορούσε να ενοποιήσει και Έλληνες και Βούλγαρους και Σέρβους ακόμα και Αλβανούς έτσι ώστε η περιοχή να αναπτυχθεί εθνικά όχι διαμελιζόμενη στις γύρω κρατικές ή εθνικές οντότητες αλλά σαν ανεξάρτητο νέο κράτος-έθνος. Η διακήρυξη που έλεγε "Η Μακεδονία στους Μακεδόνες" έριχνε την ιδέα ότι αντί να διαμελιστεί η περιοχή καλύτερα θα ήταν να ανεξαρτητοποιηθεί σαν μια ενότητα με το όνομα Μακεδονία και χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Μακεδόνες θα ήταν όλοι οι κάτοικοι είτε ήταν Σλάβοι, είτε Βούλγαροι ή Σέρβοι, είτε Βλάχοι, είτε Έλληνες, είτε Αλβανοί, είτε και Τούρκοι ακόμα. Στόχος ήταν η αυτόνομη παρουσία που είχε ανάγκη και από ένα έθνος να την στηρίζει. Έτσι λοιπόν όποιος προσχωρούσε στην "ΙΔΕΑ" γινόταν Μακεδόνας, ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ.
Να μην φανεί σε κανέναν παράξενο όλο αυτό. Έτσι σχηματίζονταν τα "έθνη" τον 18ο και 19ο αιώνα. Και το ελληνικό έθνος δεν υπήρχε τον 17ο αιώνα, και το όνομα Ελλάδα ή Γραικία ήταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα σους ρωμιούς ή ελληνόφωνους διαφωτιστές του τέλους του 18ου αιώνα. Το δικό μας έθνος συγκροτήθηκε στα απελευθερωμένα εδάφη από ρωμιούς και Φαναριώτες και αλβανούς [ή αρβανίτες] και βλάχους και ολίγους σλάβους. Δεν ήταν τα έθνη ζήτημα DNA αλλά πολιτικής απόφασης των λαών που ζητούσαν ελευθερία και δικαιοσύνη. Τα έθνη ήταν ιδέα που άνθισε με την Γαλλική Επανάσταση και μέσα από την ίδέα του έθνους κινήθηκαν οι λαοί για να βρουν ελευθερίες. Αργότερα το "εθνικό" ιδεώδες έγινε απλό εργαλείο στα χέρια των κρατών και το τέλος του 19ου αιώνα αυτός ο εθνικισμός των "Μακεδόνων" γεννήθηκε ακριβώς μέσα στην κατάπτωση του εθνικού ιδεώδους, τότε δηλαδή που αντί για εργαλείο απελευθέρωσης των λαών είχε ήδη μετατραπεί σε εργαλείο κρατικών επεκτάσεων ή ακόμη και γενοκτονιών.
Οι συντάκτες της διακήρυξης έβαλαν μέσα σε αυτήν πολλά ιδανικά, που τα πίστευαν οι άνθρωποι, δεν ήταν πράκτορες ούτε βαλτοί. Υπήρχαν και πράκτορες [της Βουλγαρίας] αλλά αυτοί είδαν ότι οι κινηματίες το πάνε αλλού κι όχι σε ένα προθάλαμο της Βουλγαρικής επέκτασης και έφυγαν φτιάχνοντας άλλη οργάνωση με έδρα τη Σόφια. Οι δημιουργοί της νέας εθνότητας των Μακεδόνων και κλέφτες ενός ιστορικού δικού μας ονόματος, κατάφεραν να ξεσηκώσουν τους Σλάβους της περιοχής της Μακεδονίας και να επαναστατήσουν το 1903. Η αιματηρή τους επανάσταση καταπνίγηκε από τους Τούρκους με τη βοήθεια ή ανοχή των Ελλήνων των Βουλγάρων και των Σέρβων που ήθελαν τη περιοχή δική τους και όχι ανεξάρτητη. Σαν κράτη είχαν δίκιο. Η ιδέα των "μακεδόνων" ήταν ρομαντική και ανεφάρμοστη την τότε εποχή. Ήθελαν επανάσταση που να την κάνουν μόνοι χωρίς τη βοήθεια ούτε των Μεγάλων Δυνάμεων του κόσμου ούτε των Μικρών Δυνάμεων της βαλκανικής. Από την άλλη η Ελλάδα δικαίως ζητούσε απελευθέρωση της ελληνικής Μακεδονίας [είχε βλέψεις και για την Κωνσταντινούπολη εκείνη την εποχή] κι οι Βούλγαροι δικαίως από την πλευρά τους διεκδικούσαν ως εθνικά τους εδάφη μέρη που τα κατοικούσαν Βούλγαροι που μιλούσαν Βουλγαρική γλώσσα [έστω και σαν ιδίωμα] αλλά και οι Σέρβοι, ως κατ' εξοχήν Σλάβοι, ήθελαν τα εδάφη των Σλάβων της Βαλκανικής. Η επανάσταση του Ίλιντεν του 1903 ξύπνησε τους εθνικισμούς των γειτόνων και το διάστημα 1904-1908 διεξήχθη ένας σκληρός αγώνας [κυρίως ανάμεσα σε Έλληνες και Βούλγαρους] μέσα στο Τουρκικό τότε έδαφος της Μακεδονίας, για την πολιτιστική κυριαρχία στον χώρο που θα πρόκρινε και την επερχόμενη πολιτική και εδαφική.
Οι επαναστάτες δημιουργοί της νέας εθνότητας είχαν οράματα σοσιαλιστικά, μιλούσαν για κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία κλπ. και όλα αυτά τα περιέλουζαν με ένα κλεμμένο όνομα (Μακεδονία) που τους φαινόταν καλό όχημα αλυτρωτισμού [από την Τουρκία αρχικά]. Ήταν όμως καταδικασμένοι σε αποτυχία. Το όραμά τους δεν ευδοκίμησε, η κατάσταση όμως που δημιούργησαν [η νέα εθνότητα] έμεινε σαν θρύλος, σαν ιστορία, σαν μαρτυρία ότι αυτό το έθνος υπάρχει, έχει τους μάρτυρές του κι έχει και τους αγώνες του. Μπορεί να μην υπάρχει ούτε γραπτή μαρτυρία ούτε καν μια οποιαδήποτε αναφορά σε μακεδονικό έθνος πριν το 1870, όμως από το 1903 και μετά υπάρχουν πλέον φανατισμένοι κάτοικοι της περιοχής που νιώθουν αδικημένοι, απόγονοι ηρώων και δικαίων ανθρώπων και ζουν με το όνειρο μιας μελλοντικής ελευθερίας που τους ήρθε ξαφνικά και απροειδοποίητα το 1992 και δεν ξέρουν πως να την χειριστούν.

..... Γ.- Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Από τη στιγμή εκείνη και μετά το πρόβλημα είχε δημιουργηθεί και κάποτε θα το βρίσκαμε μπροστά μας κι εμείς και αυτοί. Αποφεύχθηκε το πρόβλημα το 1912-13 όταν με τους Βαλκανικούς πολέμους η περιοχή μοιράστηκε ανάμεσα σε Έλληνες, Βούλγαρους και Σέρβους. Οι Σέρβοι ονόμασαν την νότια επαρχία τους "Βαρδαρία - Βαρντάρσκα" και όχι βόρεια Μακεδονία και έτσι πρόβλημα δεν υπήρξε μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκεί οι ντόπιοι Σλαβομακεδόνες, που από τους παππούδες τους κι όλας ήξεραν ότι είναι "μακεδόνες" και ότι μιλούν "μακεδονικά" και όχι Βούλγαροι που μιλούν μια βουλγαρική διάλεκτο, βγήκαν στο βουνό σαν παρτιζάνοι, άλλοι στο πλευρό του Τίτο κι άλλοι στις τάξεις του ΕΑΜ και ΚΚΕ. Στόχος τους η ελευθερία αλλά και η εθνική αποκατάσταση. Η ελευθερία διακηρυγμένη, η εθνική αποκατάσταση σαν κρυφός πόθος. Και με την απελευθέρωση, το 1948, ο Τίτο τους αναγνώρισε σαν εθνότητα με το όνομα Μακεδονία. Τότε πλέον βγήκε το πρόβλημα στην επιφάνεια και επί 50 περίπου χρόνια η Ελλάδα το αντιμετώπιζε με διαβήματα κλπ. αλλά μη μπορώντας να κάνει τίποτα ουσιαστικό. Το 1992, με την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, το πρόβλημα έγινε εκρηκτικό.
Και οι ταρζανιές των εθνικιστών που επί 15 χρόνια αποκαλούν το κράτος των βορείων γειτόνων "κρατίδιο" [λες κι εμείς δεν είμαστε κρατίδιο για τους Τούρκους κατ' αναλογία] και κρατούν αδιάλλακτη και ανιστόρητη στάση, κατάφεραν να κάνουν όλο τον κόσμο να αποκαλούν τη Σλαβομακεδονία σκέτα Μακεδονία.

..... Δ.- ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ

Μόνη λύση ο συμβιβασμός. Αυτοί είναι Μακεδόνες γιατί έτσι ονομάζονται κι έτσι νιώθουν εδώ και 5-6 γενιές τουλάχιστον, δηλαδή σε μεγάλο βάθος χρόνου. Όμως είναι και Σλάβοι. Το "Σλαβομακεδονία" που ήταν και το καλύτερο και ακριβέστερο όνομα χάθηκε κάπου στις διαδικασίες και στις ανόητες αντιπαλότητες άσχετων εθνικοφρόνων. Το "Νέα Μακεδονία" ή το "Μακεδονία-Σκόπια" ή "Σκοπιανή Μακεδονία" είναι οι μέσες λύσεις. Και παράλληλα η αναγνώριση από την Ελλάδα της δικής τους νεομακεδονικής εθνότητας και γλώσσας. Γιατί αυτό που τους νοιάζει ιδιαίτερα είναι η εθνική τους ταυτότητα που ακόμα παίζεται και δεν έχει κατοχυρωθεί διεθνώς. Η δική μας αμφισβήτηση δεν είναι μόνο προσβλητική για τα αισθήματά τους αλλά -ακόμα περισσότερο- είναι βαθιά διαλυτική της συγκολλητικής ουσίας που τους συνέχει. Αμφισβητώντας το όνομά τους είναι σαν να λέμε πως δεν υπάρχουν, πως είναι Βούλγαροι ή Σέρβοι γιατί λαός που δεν έχει όνομα δεν είναι λαός. Πρέπει λοιπόν να συμφωνήσουμε μαζί τους πως θα λέγονται μεν Μακεδόνες με επιθετικό προσδιορισμό που να τους ξεχωρίζει από τους Έλληνες Μακεδόνες, ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους διαβεβαιώσουμε ότι θα αναγνωρίσουμε την "νεομακεδονική" τους ταυτότητα και τη "Νεομακεδονική" τους γλώσσα σαν εθνική ταυτότητα και γλώσσα διαφορετική από εκείνες των γειτόνων τους [των Βουλγάρων δηλαδή που αυτό τους νοιάζει]. Και η διαμάχη θα λήξει εκεί και θα λήξει εύκολα.
Αρκεί να καταλάβει ο κάθε λαός τι ακριβώς θέλει ο άλλος, κι όχι να τρέφεται με ψέμματα που οδηγούν σε ύβρεις και προσβολές. Δεν είναι γύφτοι, δεν είναι παρακατιανοί. Είναι περήφανοι Σλάβοι που ξεσηκώθηκαν το 1903 κατά των Τούρκων και πρώτοι πρόβαλαν στην Βαλκανική αξίες πανανθρώπινες περί ισότητας και ελευθερίας. Θέλησαν να είναι ανεξάρτητοι από Ελλάδα και Βουλγαρία και Σερβία γιατί δεν ήθελαν να υπαχθούν σε καθεστώτα μοναρχικά, αυταρχικά, άδικα, όπως ήταν τα καθεστώτα των βαλκανικών χωρών τότε. Να τους αναγνωρίσουμε αυτό που τους ανήκει.
Κι εμείς θέλουμε να μην μας τρελάνουν. Ναι μεν χρησιμοποίησαν το "Μακεδονία" σαν όχημα για να ξεχωρίσουν αλλά δεν θα αρχίσουμε τώρα να κάνουμε εξετάσεις DNA για να μάθουμε αν οι Μακεδόνες ήταν ή όχι ελληνικό φύλο, αν ο Αριστοτέλης ήταν δάσκαλος ξένων γλωσσών ή φιλόσοφος και αν στην Περσία εκστράτευσαν "οι έλληνες πλην Λακεδαιμονίων" ή όχι. Μα τέλος πάντων ξέρει κανείς ένα λαό που όταν κατακτούσε ξένες χώρες τους μετέδιδε μια ξένη γλώσσα και ένα ξένο πολιτισμό; Ας αφήσουμε τους αρχαίους Μακεδόνες στην ησυχία τους. Εξ άλλου οι Νότιοι Έλληνες έχουν πολλά για να κατηγορήσουν τους ομόφυλούς τους και πολιτικά καθυστερημένους βόρειους έλληνες. Ας μας αφήσουν να κατηγορήσουμε ελεύθερα τον Αλέξανδρο ή τον Φίλιππο όπως ο Δημοσθένης ή ο Φιλώτας ή όπως οι Νότιοι οπαδοί φωνάζουν Βούλγαρους τους Παοκτζήδες. Ακριβώς επειδή τους θεωρούν έλληνες γι αυτό το "βούλγαροι" για τους Παοκτσήδες και το "Τούρκοι" για τους Αεκτσήδες είναι βρισιά.
Ας ξαναγυρίσουμε λοιπόν στο θέμα μας. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι οι Μακεδόνες δεν είναι κατασκεύασμα του Τίτο αλλά γέννημα των κατοίκων της γεωγραφικής Μακεδονίας στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα στοιχεία είναι γνωστά, δεν προέρχονται από αποκαλύψεις είναι γραμμένα γλαφυρά στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Δικαίωμα λοιπόν στο όνομα έχουν. Και δικαίωμα να είναι εθνότητα έχουν επίσης καθώς αυτό το δικαίωμα το απέκτησαν μέσα από την ιστορική τους διαδρομή με αγώνες και θυσίες. Κι εμείς έχουμε δικαίωμα στο όνομά μας που είναι η ψυχή μας. Ας πάμε λοιπόν σε ένα συμβιβασμό που θα είναι όχι μόνο δίκαιος αλλά επί πλέον και πολύ χρήσιμος και γι αυτούς και για μας.

Αυτά για την ώρα!

Πραγματοποιήθηκε η Πορεία προς τα Λιπάσματα

Η πορεία που είχε οργανώσει η Πρωτοβουλία για Ενιαίο Άλσος πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13-4-08 το μεσημέρι όπως είχε προγραμματιστεί.
Έγραψα αυτό το σχόλιο-ρεπορτάζ γυρνώντας από την Πορεία αλλά ξέχασα να πατήσω το "Δημοσίευση" με αποτέλεσμα να μείνει εκτός του μπλογκ. Το δημοσιεύω έστω και κάπως αργά σήμερα.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν περίπου 200 διαδηλωτές μπροστά στο Δημαρχείο. Οι περισσότεροι ήταν άτομα από όλο το λεκανοπέδιο, ευαισθητοποιημένα σε ανάλογες καταστάσεις, κυρίως από την Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) με ισχυρή εκπροσώπηση και από την πόλη μας, έκαναν μια πορεία στους δρόμους της Δραπετσώνας φωνάζοντας συνθήματα υπέρ της δημιουργίας ενιαίου πάρκου πρασίνου στον χώρο της πρώην βιομηχανικής ζώνης και κατέληξαν στη παραλία των Λιπασμάτων. Εκεί ήταν από εκδρομικά έως ρομαντικά καθώς ο χώρος είναι φανταστικός και όποιος βρεθεί εκεί αντιλαμβάνεται τη σημασία του και για τη πόλη του Πειραιά [πόσο μάλλον της Δραπετσώνας] αλλά και για όλο το λεκανοπέδιο. Μια στάση έγινε στο ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή όπου έγινε από μέρους μου και μια σχετική ενημέρωση.
Είναι εντελώς ΠΑΡΑΛΟΓΟ και ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ το γεγονός ότι παρά το ότι η αναφορά του Διόδωρου του Σικελιώτη δείχνει καθαρά ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο χώωρος του μνημείου, τα Λιπάσπατα κατάφεραν με την πολιτική τους και το χρήμα τους να ενσπείρουν αμφιβολίες και πολύ κόσμος να αναρωτιέται αν το μνημείο είναι εκεί ή αν πρόκειται απλά για Δραπετσωνίτικηυ προπαγάνδα.
Και είναι εντελώς ΑΝΟΗΤΟ που η Δημοτική Αρχή δεν προχωρά την πρόταση που της κατέθεσα από τον Νοέμβριο του 2007 για μελέτη αξιοποίησης του χώρου και για θεμελίωση της άποψης ότι πρόκειται για Αρχαιολογικό Χώρο ώστε να χαρακτηριστεί σαν τέτοιος και επίσημα από το ΚΑΣ [κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο]
Θαύμασαν όλοι το φανταστικό τοπίο αλλά και τον υπέροχο χώρο που μπορεί πραγματικά να μετατραπεί σε πηγή ζωής για τους κατοίκους του ευρύτερου Πειραιά αλλά και ολόκληρης της Πρωτεύουσας και η πορεία έληξε. Εγώ πάντως το ευχαριστήθηκα πολύ και για την επόμενη φορά σας το συνιστώ.
Κάποιες ιδέες έπασαν, βρήκανε αυτιά πρόθυμα να ακούσουν και πιθανότατα θα πραγματοποιηθούν. Τα αναφέρουμε:
* Α.- Το επόμενο ραντεβού αυτής της παρέας και όλων όσοι θα προστεθούν ώστε να την μεγαλώσουν, θα είναι μάλλον στις 5 Ιουνίου [μέρα του Περιβάλλοντος] και ίσως τότε πέσει και κάποιο τείχος από αυτά που απέκλεισαν την πόλη μας από την θάλασσά της για έναν ολόκληρο αιώνα.
* Β.- Θα δημιουργηθεί πιθανότατα ένα Συντονιστικό Όργανο [με συμμετοχή της Παμπειραϊκής, της Πρωτοβουλίας, Συλλόγων και Κινήσεων, του ΣΥΝ αλλά και με την παράταξη του ΚΚΕ να συμμετέχει και αυτή κάτω από κάποιο όνομα συλλόγου] που θα φροντίσει να φέρει το θέμα μπροστά στην επικαιρότητα.
* Γ.- Θα υπάρξει ένας συντονισμός με τα ανάλογα κινήματα για ελεύθερους χώρους [Ελληνικό, Γουδή κλπ.] σε ολόκληρη την Αττική

Περί Ανάπλασης

Από το 1991 που τέθηκε ΕΠΙΣΗΜΑ το θέμα της Ανάπλασης της Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας-Κερατσινίου η ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ για τον Δήμο καθορίστηκε στις δύο Πολεοδομικές Αρχές που ήταν: 1) Συντελεστής Δόμησης 0.4 με τις ρυθμίσεις του Νόμου 1337 και 2) Χρήσεις Πολεοδομικού Κέντρου
Για την εποχή τους αυτά ήταν υπέροχα αιτήματα και επαρκή. Μη ξεχνάμε ότι ΤΟΤΕ τα εργοστάσια ανήκαν: Τα Λιπάσματα στους Μποδοσάκηδες [αργότερα, το 1992-93 πέρασαν στην Εθνική λόγω χρεών] και η ΑΓΕΤ στους ΤΣΑΤΣΟΥΣ [κατόπιν πέρασαν στην Καλτσεστρούτζι και μετά στην Λαφάρτζ]. Με τα εργοστάσια να ανήκουν σε ιδιώτες και λειτουργούντα και με την κοινωνία να γνωρίζει τότε μόνο την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στη ΜΟΛΥΝΣΗ [φίλτρα κλπ], η Αναπλαστική πρόταση ήταν όχι μόνο προοδευτική και οικονομικά εφικτή αλλά και περιβαλλοντικά σχεδόν "άριστη".
Οι ρυθμίσεις αυτές κατοχυρώθηκαν το 1997 με απόφαση του Οργανισμού της Αθήνας και από τότε συνέβησαν τα εξής:
-Μέχρι το 1999 ο στόχος ήταν το κλείσιμο του εργοστασίου Λιπασμάτων καθώς όσο λειτουργούσε το εργοστάσιο καμιά ανάπλαση δεν ήταν εφικτή
-Το 2000-2001 έγινε μια "επίθεση" από το Υπουργείο Ανάπτυξης και τον Οργανισμό της Αθήνας [με τη Μελέτη τους για το Terra Posidonia] για αλλαγή των συμφωνημένων ρυθμίσεων του 1997 και ο Δήμος και οι φορείς αντέδρασαν υπερασπιζόμενοι τα "κεκτημένα", δηλαδή τις ρυθμίσεις του 1997 [ΣΔ 0.4 και χρήσεις πολεοδομικού κέντρου]
-Το 2003 έγινε μια πιο βάρβαρη επίθεση από την τότε Κυβέρνηση που όπως φαινόταν αποχωρούσε για αλλαγή των συντελεστών δόμησης προς το χειρότερο [γύρω στο 0.7] και οι φορείς αντέδρασαν σέρνοντας και το δημοτικό συμβούλιο σε αυτή την αντίδραση για να διατηρηθούν και πάλι τα κεκτημένα.
-Το 2006 με την ολοκλήρωση σχεδόν της Μελέτης του Δήμου έγινε μια ακόμη προσπάθεια να αυξηθούν οι συντελεστές δόμησης στο 0.72 που ήταν κοντά στο 0.9 που διεκδικούσε η Εθνική Τράπεζα [και το 0.72 και το 0.9 εμφανίζονται σαν ΔΗΘΕΝ 0.4 και 0.6 αντίστοιχα αλλά εκλαμβάνουν ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον χώρο σαν πεδίο εφαρμογής του ΣΔ λαθροχειρώντας με τρόπο που θυμίζει σκέτη απάτη]. Και σε αυτή την προσπάθεια αντέδρασαν οι φορείς και απετράπη η υπόγεια διαδρομή.
Μέχρι εδώ η Κόκκινη Γραμμή Φορέων, Δήμου, Αναπλαστών και Κοινωνίας είναι οι ρυθμίσεις του 1997 που καθορίστηκαν το 1991 σε συνθήκες λειτουργίας των εργοστασίων. Δεν προχωρά κανείς σε βελτίωση αυτών των όρων γιατί αυτό που αντιμετωπίζει είναι μια συνεχιζόμενη επίθεση μεταβολής τους προς το χειρότερο. Μόνιμος στόχος η υπεράσπιση των ρυθμίσεων και όχι η αναθεώρησή τους προς το καλύτερο.
Στο μεταξύ εμφανίζονται φωνές που διεκδικούν αυτό το καλύτερο. Πρώτος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, βουλευτής του ΣΥΝ, βάζει θέμα απαλλοτρίωσης στην Παμπειραϊκή Επιτροπή το 2004. Σύμφωνα με τον Λαφαζάνη οι "ιδιοκτησίες" των εργοστασίων είναι αμφισβητούμενες γιατίμ πήραν αυτούς τους χώρους στις αρχές του 20ου αιώνα κατά παραχώρηση για να λειτουργήσουν εργοστάσια και τώρα δεν έχουν δικαιώματα στην περιοχή αυτή πια.
Ήδη ομάδες νεαρών κυρίως, που δεν έχουν αναμιχτεί με τις παλιότερες "κόκκινες γραμμές" και που βλέπουν τα προβλήματα με καθαρό βλέμμα, θέτουν το θέμα της δημιουργίας Ενιαίου Άλσους μετά από απαλλοτρίωση της γης. Κινήματα που έχουν παρόμοιους στόχους σε όλη την Αττική συντονίζονται και θέτουν σε πρώτη γραμμή την υπόθεση της Δραπετσώνας.
Οι φωτιές του καλοκαιριού του 2007 σε συνδυασμό με την εμφανή πια αλλαγή κλίματος και περιβάλλοντος σε ολόκληρο τον πλανήτη βάζουν τα ερωτήματα για το "που πάμε με αυτή την ανάπλαση" πολύ σκληρότερα και επιτακτικότερα.
Και δεν αλλάζουν μόνο οι συνειδήσεις. Η κυβέρνηση έρχεται να κάνει τα πράγματα ακόμη πιο διαφανή με την επιμονή της να πολεοδομήσει την περιοχή ανεξέλεγκτα χωρίς να δίνει σημασία ούτε καν στις μετριοπαθείς φωνές που συνεχίζουν να υποστηρίζουν την "κόκκινη γραμμή" του 0.4 στο συντελεστή δόμησης. Ο Δήμος, από συνομιλητής της κυβέρνησης ή των ιδιοκτητών και υπερασπιστής στον διάλογο αυτό του κοινωνικού συμφέροντος, γίνεται παρίας που η γνώμη του χρειάζεται μόνο για να φτιασιδώσει τις ρυθμίσεις που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει. Στην ουσία οι μάσκες πέφτουν, τα κινήματα παίρνουν το πάνω χέρι και επέρχεται ταχύτατα η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος είναι αλλιώτικος και το περιβάλλον πιο σημαντικό από την παραχώρηση κινήτρων στους ιδιοκτήτες ώστε να επενδύσουν πρόθυμα στην περιοχή. Το αίτημα για δημόσιου χαρακτήρα παρέμβαση γίνεται πλέον επίκαιρο.
Το αντιλαμβάνονται αυτό πρώτοι από όλους οι ανεξάρτητοι φορείς των νεανικών και περιβαλλοντικών κινημάτων, το αντιλαμβάνεται κατόπιν το ΚΚΕ που ήδη πριν τις εκλογές του 2006 προβάλει σύνθημα για Απαλλοτρίωση του χώρου και χρήση του για τη νεολαία και τον πολιτισμό, το αντιλαμβάνεται ο Συνασπισμός που παίρνει θέση καθαρά για απαλλοτρίωση και ενιαίο υψηλό πράσινο, το αντιλαμβάνεται ο Νομάρχης Γιάννης Μίχας που τοποθετείται ξεκάθαρα υπέρ του Πράσινου σε ολόκληρη την περιοχή, το αντιλαμβάνεται το επίσημο ΠαΣοΚ [όχι ακόμα το τοπικό], το αντιλαμβάνεται η Παμπειραϊκή Επιτροπή που δεν διστάζει να τοποθετηθεί υπέρ της ανάγκης δημόσιας παρέμβασης για Μητροπολιτικό Πάρκο Υψηλού πρασίνου και Ελεύθερες παραλίες λέγοντας ξεκάθαρα πως άλλαξε θέση και δεν διστάζουν να τοποθετούνται παρόμοια και παράγοντες που ήταν οι βασικοί "αναπλαστές" του 1991 [και του 1982-84 όταν πρωτο-έθεσαν το ζήτημα].
Ο υποφαινόμενος το ένιωσα ισχυρά το καλοκαίρι του 2007 με τις πυκραγιές της Πάρνηθας και τη συμμετοχή μου στις διαδηλώσεις που έγιναν τότε. Έγραψα και μια επιστολή που αρχικά ήταν πολύ σκληρή για μένα και με την οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ζητούσα συγνώμη από τον κόσμο γιατί δεν αντιλήφθηκα την νέα κατάσταση νωρίτερα αλλά το ύφος της επιστολής μαλάκωσε με επέμβαση φίλων μου που μου συνέστησαν ψυχραιμία. Πρόσφατα [πριν μερικές μέρες] παρουσίασα στην Παμπειραϊκή Επιτροπή ένα σχέδιο για Πολεοδόμηση της περιοχής με συγκεκριμένες χρήσεις και συντελεστή 0,1 αντί 0,4 με στόχο να περισώσω ό,τι μπορούσα από την λογική που λέει ότι πολεοδομώντας και ρυμοτομώντας μια περιοχή υποχρεώνεις τους ιδιοκτήτες να προχωρήσουν σε επενδύσεις [όσες τους επιτρέπεις] και έτσι αποφεύγεις την ερήμωση της περιοχής. Δεν έπεισα κανένα πλην ίσως κάποιων ελαχίστων φίλων μου. Αντίθετα πείστηκα ότι η υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα του τέως βιομηχανικού χώρου είναι σήμερα αναγκαία για να αποτραπούν σχέδια που είναι έτοιμα να τσιμεντοποιήσουν την περιοχή, να εκμηδενίσουν τον τελευταίο πνεύμονα πρασίνου του Πειραιά και είναι επίσης έτοιμα να χρησιμοποιήσουν κάθε "λογική" φωνή για να καλύψουν τις δικές τους προθέσεις που δεν είναι καθόλου αθώες.
Σήμερα, σε μία ώρα περίπου, θα πάω και εγώ στη διαδήλωση-πορεία της Πρωτοβουλίας για το Ενιαίο Άλσος που θα ξεκινήσει από το Δημαρχείο και θα καταλήξει στον χώρο των Λιπασμάτων. Εγώ, ο "επαναστάτης" του 1982-84, ο βασικότερος "αναπλαστής" του 1991-92, ο κυριότερος υπερασπιστής της κόκκινης γραμμής του 0.4 το 2001, 2003 και 2007, σήμερα θα πάω στη διαδήλωση της Πρωτοβουλίας των νέων και εξωκοινοβουλευτικών κατά βάση μη Δραπετσωνιτών υπερασπιστών της δικής μου ελευθερίας να ζω σαν άνθρωπος, με τους οποίους διαφωνώ πολιτικά σε πολλά, ίσως και σε όλα, αλλά που δέχομαι πως αυτή τη στιγμή αποτελούν την κοιμισμένη μου συνείδηση. Θα φτάσουμε στην παραλία, θα δούμε το ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή και θα τους προτείνω να γκρεμίσουμε -αν μπορέσουμε- ένα μέρος έστω του τοίχου. Θα τους προτείνω να κάνουμε τώρα, το 2008, αυτό που εδώ και 35 τουλάχιστον χρόνια έχω στο νου μου χωρίς να το καταφέρω.