.
Ένας φίλος μου και ξάδελφός μου αντιμετωπίζει πρόβλημα.
Ένας άνθρωπος όλο ζωή, δικηγόρος, συγγραφέας βιωματικών ιστορικών βιβλίων, υπερπλήρης και υπερκινητικός, γεμάτος ζωή όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για όποιον βρισκόταν σε κοντινή ακτίνα δράσης, με μεγάλη και όμορφη οικογένεια, με διασυνδέσεις παντού και με καλό επίπεδο ζωής, είδε να του έρχονται όλα ανάποδα μέσα σε ένα χρόνο περίπου.
Πρώτα έχασε τη γυναίκα του. Ξαφνικά και χωρίς να το περιμένει κανείς, χωρίς κανείς να το συνειδητοποιήσει ή να μπορεί να το χωνέψει, μια γυναίκα στυλοβάτης του σπιτιού και γλυκιά γυναίκα, μάνα, "μάνα-κουράγιο και μάνα-παναγιά", έσβησε μέσα σε χρόνο μηδέν. Κι επειδή ο φίλος μου και ξάδελφός μου δεν ήταν και πολύ τακτικός με τις υποχρεώσεις του σπιτιού -όλα τα είχε αναλάβει εκείνη- βρέθηκε ξαφνικά να πλέει με μια σανίδα στον ωκεανό. Έφυγαν και τα παιδιά [μεγάλα κι αυτά πια] για διάφορους λόγους το καθένα, ξενοικιάστηκε και το σπίτι που ήταν ένα πανδοχείο-αγκαλιά για τον καθένα που ήθελε ή είχε ανάγκη και μέσα σε χρόνο ρεκόρ, ξεθεμελιώθηκε μια ολόκληρη ζωή.
Πριν μερικές μέρες ο φίλος μου και ξάδελφος έμαθε ότι έχει πρόβλημα. Του δίνουν ζωή σχεδόν δυο μήνες. Σάπισαν λέει όλα μέσα του. ΤΩΡΑ βέβαια έγινε αυτό γιατί ο άνθρωπος δεν είχε τίποτα που να τον ενοχλεί και τίποτα που να τον ανησυχεί όλα αυτά τα χρόνια. Ούτε καν κάπνιζε. Έπινε που και που αλλά μόνο όταν ήταν καλή η παρέα.
Δεν είμαι γιατρός αλλά έχω κάνει κι εγώ τη δική μου διάγνωση. Τα καρκινικά κύτταρα υπάρχουν σε όλους και όλοι έχουμε ένα βιολογικό σύστημα άμυνας που τα τακτοποιεί και τα εξουδετερώνει. Μόλις μας συμβεί κάτι ξαφνικό που μας τρομάξει πολύ ή μας στεναχωρήσει πολύ και απότομα, το σύστημα αυτό απενεργοποιείται, παύει να κάνει τη δουλειά του και παρουσιάζονται παντού προβλήματα. Το είδαμε στον Χριστόδουλο το έχω δει και σε πολλούς τριγύρω μου. Αυτό νομίζω πως συνέβη και στον εξαίρετο άνθρωπο φίλο και ξάδελφό μου.
Έχω να του συστήσω μαντζούνια. Αγριελιές και τσουκνίδες για να ενισχύσει το αμυντικό του σύστημα. Όχι πως ξέρω πως λειτουργεί αυτό, αλλά το είδαμε να συμβαίνει σε πολλούς που με τη φραπελιά αναστήθηκαν. Ελπίζω να το κάνει και να τον πιάσει και να ζήσει τα άλλα 50-60 χρόνια που τα δικαιούται για να μπορεί να βλέπει τον ήλιο και τα άστρα και το βάθος της καρδιάς των ανθρώπων. Και, παράλληλα, να μπορούμε να τον βλέπουμε κι εμείς, που το θέλουμε γιατί δεν συναντάς έτσι εύκολα ανθρώπους σαν τον φίλο μου και ξάδελφό μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου