.
Γράφοντας την Ισορία της Δραπετσώνας στο βιβλίο του Γιώργου Χατζόπουλου και φτάνοντας στο τελευταίο κεφάλαιο, είχα την ευκαιρία να κάνω μια αναδρομή στα χρόνια αυτά που πέρασαν και τα οποία εμείς (η γενιά μας) τα άγγιξε μεν αλλά δεν τα έζησε στην έντασή τους. Λίγες σκέψεις θα καταγράψω εδώ.
.
Το οδοιπορικό μου στον χρόνο, διέσχισε την πορεία της τοπικής αυτοδιοίκησης στη Δραπετσώνα τα 60 περίπου χρόνια που η Δραπετσώνα είναι δήμος και ιδιαίτερα στάθηκε στα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση όπου και η προσωπική μου συμμετοχή στα γεγονότα είναι εμφανής και έντονη.
.
Το γεγονός είναι ότι στην περίοδο αυτή -την δική μου περίοδο- σταδιακά οι Δήμοι απέκτησαν υπόσταση και αρμοδιότητες έτσι που να μην αποτελούν απλά μαζικά όργανα διαμαρτυρίας και μικρο-ρυθμίσεων, συλλογής απορριμμάτων και έκδοσης πιστοποιητικών, αλλά να μπορούν να ρυθμίζουν και σπουδαιότερα ζητήματα της πόλης όπως τα πολεοδομικά ζητήματα, τον έλεγχο των καταστημάτων, την εκτέλεση έργων και τον σχεδιασμό του μέλλοντος της πόλης.
Όλες οι δημοτικές αρχές της περιόδου αυτής κατάφεραν να φτιάξουν μια Δραπετσώνα καινούρια, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά της βέβαια αλλά και με τις προοπτικές της. Και σε γενικές γραμμές τα κατάφεραν καλά, δεδομένου ότι είχαν να κάνουν με τη φτωχότερη και πιο υποβαθμισμένη συνοικία του λεκανοπεδίου, χωρίς πόρους και με ελάχιστο εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Σήμερα η Δραπετσώνα όχι μόνο δεν διαφέρει προς τα κάτω από τις υπόλοιπες περιοχές –ειδικά τις γειτονικές της- αλλά, αντίθετα, μπορεί να ελπίζει πολύ περισσότερο από, αυτές σε ένα καλύτερο αύριο, αναβαθμισμένο περιβαλλοντικά και αναπτυξιακά αλλά και αισθητικά.
*************
Πριν 60 περίπου χρόνια η Δραπετσώνα ήταν ένας τόπος αγνοημένος, μια φαβέλα γεμάτη παράγκες και ελάχιστα δημόσια αποχωρητήρια, ένα γκέτο γεμάτο σκόνη τσιμέντου, αμμωνία, μουτζοιύρα, χωρίς δρόμους, χωρίς υποδομές, ένα σκουπιδαριό προορισμένο για ανθρώπους ενός κατώτερου θεού.
Κατοικήθηκε όμως αυτός ο τόπος με την πλούσια αρχαία ιστορία, από μια περήφανη γενιά μεταναστών από τον Πόντο και τη Μικρασία και τα νησιά, που ήταν μαθημένοι σε μια πολιτισμένη ζωή και βρήκαν μπροστά τους ένα βάλτο. Αντί να θαφτούν στον επίγειο τάφο όπου τους τοποθέτησαν, πάλεψαν, κρατήθηκαν με νύχια και με δόντια, μάτωσαν, ίδρωσαν, πλήρωσαν με ζωές, υγεία, εκτελέσεις, εκτοπίσεις και κάθε λογής τιμωρία για την περηφάνια τους και τη θέλησή τους να ζήσουν, και τελικά επέζησαν.
.
Οι πρώτοι οικιστες -που ήταν Πόντιοι κατά βάση- οργανώθηκαν σε ένα σωματείο όπως η «Ένωση Ποντίων Πειραιώς» που έπαιζε τον ρόλο της απούσας Πολιτείας στα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς
Κατόπιν οργανώθηκαν στις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που έπαιξε τον ρόλο του αμονιού μέσα στο οποίο σφυρηλατήθηκε η θέλησή τους για δημοκρατία και ανεξαρτησία.
Τέλος κατάφεραν να οργανωθούν -μετά από αγώνες- σε Δήμο αυτόνομο από τον Πειραιά. Αυτό ήταν μερικά και το σημαντικότερο βήμα μέσα από το οποίο ο περήφανος προσφυγικός λαός της Δραπετσώνας όρθωσε το ανάστημά του.
Αυτό το οδοιπορικό καθώς και αυτούς τους σταθμούς της πορείας του λαού της Δραπετσώνας καταγράφουμε σε αυτό το βιβλίο που ανέφερα και στην αρχή αυτού του σημειώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου