.
Είχα γράψει γι αυτόν τον Μάϊο του 2008, πριν 8 μήνες, όταν είχαμε μάθει ότι έχει σοβαρό πρόβλημα και ότι του απέμεναν 2 μήνες ζωή. Έγιναν 8 οι μήνες αλλά και πάλι λίγο ήταν.
Πέθανε όρθιος. Μια μέρα πριν γλεντούσε και χόρευε στο κέντρο που τραγουδάει η κόρη του, η Κατερίνα Τσιρίδη. Την άλλη μέρα μια εμβολή και ... τέλος!
Τέλος γι αυτόν; Μα αν είναι κάπου... τότε δεν είναι τέλος, είναι αλλαγή. Αν δεν είναι πουθενά τότε και πάλι δεν είναι τέλος αφού δεν υπάρχει ο ίδιος για να το συνειδητοποιήσει. Άρα το τέλος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ γι αυτόν! Τέλος είναι για μας. Συνεχίζουμε σε ένα καράβι που τρέχει με ταχύτητες εκπληκτικές στρεφόμενο γύρω από τον εαυτό του, από τον Ήλιο, από το κέντρο του Γαλαξία και ποιος ξέρει από τι άλλο.
Ένα καράβι που κάθε τόσο κάποιοι επιβάτες του αποβιβάζονται και συνεχίζουμε οι υπόλοιποι ώσπου θα φύγουμε κι εμείς.
Για την ακρίβεια δεν θα φύγει κανείς από πουθενά. Όλα τα άτομα που αποτελούν τα κύτταρά μας, τα όργανά μας, το μυαλό μας, το εγώ μας, όλα αυτά θα είναι κάπου εδώ αν δεν τα παρασύρει καμιά ηλιακή καταιγίδα πολύ μακριά. Και θα ξαναγυρνάνε με τις τρελές ταχύτητες και στροφορμές τους στον τρισδιάστατο χώρο σαν εικόνες στον καθρέφτη μιας πολύ πιο πολύπλοκης πολυδιάστατης παρουσίας της οποίας αγνοούμε την υφή και την ύπαρξη.
Γεια σου φίλε μου και ξάδελφε που στάθηκες όρθιος στη ζωή και στον θάνατο, μεγάλε παραμυθά (οι ιστορίες της ζωής του είναι τα καλύτερα παραμύθια του) και απολαυστικέ συνομιλητή. Θα σε ξαναβρώ στα βιβλία σου και θα χορεύω αενάως μαζί σου στους κύκλους της γης και του σύμπαντος με τις ταχύτητες του φωτός.
1 σχόλιο:
Τον Κώστα τον γνώρισα πριν περίπου 3 μήνες στο κέντρο που τραγούδαγε η Κατερίνα η κόρη του. Μας είχε καλέσει η κουμπάρα της Κατερίνας και κάτσαμε μαζί στο ίδιο τραπέζι. Αν και είμαι 38 ετών και ο Κώστας μεγαλύτερος δεν εμπόδισε αυτό τον Κώστα να μου ανοίξει αμέσως συζήτηση και να με κάνει να νοιώσω « κολλητός »
του. Μάλιστα με παρακάλεσε να του μιλάω στον ενικό, και να κόψω το κύριε.
Χορέψαμε, γλεντήσαμε, και μιλήσαμε για πολλά. Άκουσε με προσοχή τα προβλήματα μου και μου έδωσε συμβουλές. Μετά πήρε τη σκυτάλη στη συζήτηση και μου μίλησε για πολλά. Είχα μείνει άφωνος με τις γνώσεις που είχε αυτός ο άνθρωπος. Κάποιες στιγμές κάναμε διαλείμματα στη συζήτηση και το ξαναρίχναμε στο χορό. Ήταν χορευταράς και λεβέντης. Αργότερα κουρασμένοι πια κάτσαμε και τα ξαναλέγαμε. Με ρώτησε αν ξέρω να μαγειρεύω και του έγνεψα καταφατικά. – Ωραία μου λέει…το επόμενο μας ραντεβού θα είναι να μαζευτούμε όλοι σπίτι σου και να μας μαγειρέψεις εσύ. Ήταν μεγάλη χαρά για μένα και δώσαμε τα χέρια. Οι υποχρεώσεις όμως της ζωής δε άφησαν να εκπληρώσω την υπόσχεσή μου και τρεις μήνες μετά έμελλε να ξαναϊδωθούμε υπό άλλες συνθήκες.
Ανέβαινα τα σκαλιά της Εκκλησίας σκυθρωπός και αμήχανος γνωρίζοντας πως θα σε δω για τελευταία φορά. Πήγα σε μια γωνιά και βλέποντάς σε σε ένα φέρετρο μου ήρθαν εκείνες οι στιγμές που χορεύαμε μαζί πριν λίγο καιρό. Ένα δάκρυ κύλησε απ τα βουρκωμένα μάτια μου. Παράξενο…σε ήξερα τόσο λίγο…μα σε γνώριζα τόσο πολύ!
Καθώς αποχωρούσα απ την τελευταία σου κατοικία είδα στα 30 μέτρα το μνήμα της γυναίκας σου που κι αυτή έφυγε νωρίς. Έριξα πίσω μου μια τελευταία ματιά κοιτάζοντας σε και σκέφτηκα πως τώρα είστε πάλι μαζί εκεί στον ουρανό αγκαλιά με τους αγγέλους.
Καλό ταξίδι να έχεις Κώστα…
Καλό ταξίδι φίλε….
Αντίο…
Μελανίτης Γεώργιος
Δημοσίευση σχολίου