Την Κυριακή κληρώνονται τα διαμερίσματα των Σεισμοπλήκτων. Ας μνημονεύσουμε λοιπόν αυτήν ακριβώς τη στιγμή κάποια ονόματα: Θόδωρε Γιατρόγλου, Σοφία Χαλυβοπούλου και Στάθη Αντωνιάδη, δεν αγωνιστήκατε επί ματαίω! Είπατε "ΓΕΝΟΙΤΟ" και έγινε! Αιωνία σας η μνήμη!

.

Καθώς παρακολουθούμε τις συνέπειες του καταστροφικού σεισμού στην Ιαπωνία που με το τσουνάμι και τα προβλήματα στους πυρηνικούς σταθμούς δημιούργησε ένα καθημερινό σήριαλ που τρομάζει ολόκληρο τον κόσμο και απειλεί να καταστρέψει την Ιαπωνία και την οικονομία της, την Κυριακή θα παρακολουθήσουμε και το τελευταίο επεισόδιο των συνεπειών του δικού μας σεισμού, της Αθήνας, του 1999.
Ήταν Σεπτέμβριος, νομίζω 9 του μήνα, του 1999 όταν τα σπίτια στη Δραπετσώνα ταρακουνήθηκαν από τον σεισμό των 5,9 ρίχτερ και οι πολυκατοικίες του Αγίου Διονυσίου έγιναν σχεδόν μη κατοικήσιμες και σίγουρα επικίνδυνες.
Ο Δήμος Δραπετσώνας είχε καταστρώσει ήδη δύο σχέδια για το γκρέμισμα των παλιών πολυκατοικιών και την εφαρμογή ενός στεγαστικού προγράμματος για τις 150 οικογένειες προσφύγων που στεγάζονταν εκεί από το 1932. Η ΑΝΔΗΠ είχε φτιάξει τι πρώτο σχέδιο το 1989 (επί Μπεάζογλου) και η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου το δεύτερο το 1995 (επί Χρονόπουλου).
Και τα δυο σχέδια έβλεπαν ως αναγκαίες προϋποθέσεις τουλάχιστον τρία πράγματα:

1. να υπάρξει συνεισφορά οικοπέδων από το δημόσιο αφού τα υπάρχοντα δεν έφταναν
2. οι κάτοικοι να φύγουν από τα σπίτια για να γίνει ανάπλαση στον χώρο τους με νέες κατασκευές
3. χρειάζονταν χρήματα που θα προέρχονταν από το κράτος ή αυτοχρηματοδότηση (αντιπαροχή)

Και οι τρεις προϋποθέσεις ήταν δύσκολες και το στεγαστικό πρόγραμμα αποκατάστασης δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Ο σεισμός του 1999 ήταν καταλυτικός ως προς το στεγαστικό πρόγραμμα.

• - οι κάτοικοι έφυγαν υποχρεωτικά
• - οι αποζημιώσεις για τους σεισμοπαθείς από το Κράτος μπορούσαν να διατεθούν για το στεγαστικό πρόγραμμα, επομένως δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη χρηματοδότηση
• - ο δήμος αποφάσισε (το δημοτικό συμβούλιο) να παραχωρήσει δικά του οικόπεδα για να προχωρήσει το πρόγραμμα.

Έγινε επιτροπή για τους σεισμοπαθείς, προχώρησαν οι διαδικασίες και με πρωταγωνιστές αρχικά (1999-2001) τον υποφαινόμενο και την Ξένια Φωτίου και ουσιαστικό πρωταγωνιστή στη συνέχεια (2002) τον Χρονόπουλο, το πρόβλημα λύθηκε. Η συμβολή του Χρονόπουλου ήταν καθοριστική και αυτό του το αναγνώρισαν οι σεισμοπαθείς που κατά συντριπτική πλειοψηφία τον στηρίξανε στις επόμενες 2-3 εκλογικές αναμετρήσεις. Επί Αραβιάδη προχώρησαν οι διαδικασίες (νόμος, αποφάσεις ΔΣ και ΥΠΕΧΩΔΕ, δημοπράτηση, έναρξη του έργου) και επί Χρυσού συνεχίστηκαν οι εργασίες και το έργο τελείωσε και παραδόθηκε τον Ιούλιο του 2010. Κάποια τελευταία διαδικαστικά λύθηκαν τους τελευταίους δυο μήνες (έτρεξε πολύ η Βάνα Δατσέρη) και την Κυριακή θα γίνει η κλήρωση.
Όλα καλά!
Όλα;;;
Όχι όλα. Να σημειώσουμε εδώ τις απώλειες λοιπόν!
Από τον σύλλογο των σεισμοπαθών όπου πρωταγωνίστησαν ο Αλέξης, ο Άγγελος και ένα σωρό άλλοι, που θα τους αναφέρουμε άλλη στιγμή, λείπουν και δεν θα χαρούν την παράδοση οι εξής τρεις:

• ο Στάθης Αντωνιάδης,
• ο Θόδωρος Γιατρόγλου και
• η Σοφία Χαλυβοπούλου.

Δεν ξέρω τι θα κάνει η δημοτική αρχή την Κυριακή, εγώ αφιερώνω αυτό το κείμενο και την γιορτή της Κυριακής στη μνήμη τους!

Αιωνία σας η μνήμη λοιπόν Στάθη, Σοφία, Θόδωρε, που αγωνιστήκατε μέσα από τον σύλλογο, πότε μαζί με τη δημοτική αρχή, και πότε εναντίον της, που παλέψατε με ανάλγητους διώκτες σας, που όμως αντέξατε, που παραμείνατε μαζί στον αγώνα, που προσηλωθήκατε σε ένα στόχο που αφορούσε την κοινότητά σας και όχι μόνο τους εαυτούς σας, και που δεν αξιωθήκατε να δείτε το έργο σας να ολοκληρώνεται.
Εμείς σας θυμόμαστε, οι συνάνθρωποί σας σας θυμούνται, οι φίλοι σας σας τιμούν. Σοφία, Θόδωρε, Στάθη, μαζί με τις οικογένειές σας έχετε και όλους εμάς να τιμούμε τη μνήμη σας και τον αγώνα σας. Γιατί σαν Έλληνες είπατε Γένοιτο και Έγινε! Συγχαρητήρια γι αυτό και αιωνία σας η μνήμη!